In de begin jaren vijftig van de vorige eeuw, was er nog lang geen sprake van digitaal snelverkeer dat dag en nacht door ons leven raasde. Desalniettemin schreef de Nederlandse schrijver Max Dendermonde (1919-2004) toen al in reactie op ons op hol geslagen werkdrift, zijn geestige roman
'De wereld gaat aan vlijt ten onder' Een prachtige 'ode aan de luiheid' waarin hij zich humorvol en met lichte spot keert tegen al 'die vlijtige, ijdele idioten', die 'leven of er geen dood bestaat'. Ik had het lang geleden al eens gelezen, maar heb de nog immer actuele roman onlangs nog een keer met veel plezier herlezen.
Nu, ruim 65 jaar later, buitelen lifestyletrends over elkaar heen. Zo zou het niksen, de kunst van het niets doen, ons allemaal zielsgelukkig moeten maken. We zouden allemaal wat vaker moeten niksen. Maar dat is kennelijk makkelijker gezegd dan gedaan, wij zijn een productief volkje. We voelen ook in onze vrije tijd vaak de druk om productief en doelgerichte bezig te zijn. Zijn we niet aan het werk, dan zijn we wel aan het joggen, zitten we op de fiets of met vrienden op het terras. Bewust kiezen voor nutteloos zijn vinden we kennelijk maar niks. Journalist en schrijver Maartje Willems (1982) onderzoekt in samenwerking met enkele z.g. niks-deskundigen in haar boek
'Niksen, lang leve het lanterfanten' waarom niksen zo moeilijk is. Maar met fullcolour-illustraties van Lona Aalders (1979) is dit volgens Bartjens het ultieme boek om de kunst van het niksen te leren. Prachtig, maar of ik het ga lezen weet ik niet, daar moet ik nog even over nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten