Als er gistermiddag twintig mensen zaten in het bovenzaaltje van de Catharinakapel is het veel. In de film 'Woman at War' uit 2018 van de IJslandse regisseur Benedikt Erlingsson, gaat de radicale milieuactiviste Halla, die normaal een rustig en vredig leventje leidt in een klein IJslands dorpje, waar ze in haar vrije tijd zelfs een dorpskoor dirigeert, in haar eentje de strijd aan met de vervuilende aluminiumindustrie aldaar. Genoeg gepraat vindt ze, wie niet horen wil moet maar voelen, de oorlog tegen moeder aarde moet stoppen. Met pijl en boog en een handvol explosieven legt ze de elektriciteitscentrale plat en blaast ze af en toe een hoodspanningsmast op. De IJslandse autoriteiten tasten in het duister over wie er achter zit en maken met behulp van de CIA jacht op de onbekende dader(s).
Naast actievoeren is de alleenstaande Halla ook nog druk bezig om een kind te adopteren uit de Oekraïne. Merkwaardig, een alleenstaande vrouw en activist moet in IJsland kennelijk ook een kinderwens hebben. Maar mogelijk is dat wat tever gezocht. Alles bij elkaar genomen vond ik 'Woman at War' een komische en amusante film, maar ook een film die ons hoe dan ook op de actuele veranderingen in de wereld attendeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten