 |
| een baken in het donkere bos |
Het adres dat Jan en Yvonne hadden besproken bleek 'De Bospub' in buurtschap Lhee te zijn, nabij het Nationale Park Dwingelderveld. Druk, druk, druk maar oergezellig. Bovendien zaten er ook nog een aantal muzikanten lekkere Ierse muziek te maken en werden we op koffie, thee en gebak getrakteerd. De (bos)wandeling van ong. 3,5 km, ofwel de z.g. 'rode paaltjesroute' die we daarna deden, bleek pal voor de deur van 'De Bospub' te beginnen. Prachtig, ook mooi was dat we binnen een halfuurtje aan de rand van de heide stonden uit te kijken over Nationaal Park Dwingelderveld. Wat een ruimte hebben we nog in ons kleine kikkerlandje, geweldig! Na de wandeling waren we natuurlijk toe aan een drankje. Gelukkig hadden Jan en Yvonne voor dit nobele doel de nodige spiritualiën en versnaperingen ingeslagen en werd het wederom erg gezellig. Desalniettemin drukte het gemis van Charles zwaar op mijn gemoed, en ik denk zeker niet alleen op het mijne. In gedachten stond ik stil bij de 12e zondag p.m. op 3 april j.l. Hoe ziek Charles ook was, toch kwam hij er nog een poosje bij zitten en at hij nog wat mee. Onvergetelijke momenten van iets meer dan 2 weken voor zijn overlijden. Het leven gaat door, een cliché, zeker, maar daarom niet minder waar. Charles zou dit zeker volmondig beamen. De ervaring heeft mij wel geleerd dat de scherpe kantjes van het verlies na verloop van tijd wat slijten, maar dat geldt evenzeer voor de franjes in mijn leven! Op de rouwkaart van Charles stond: 'Huil niet omdat het voorbij is, lach en wees dankbaar voor wat je hebt meegemaakt'. Mooi gezegd, daar trek ik mij maar aan op. En zo konden we ook op de eerste zondag p.m. zonder Charles met en om elkaar lachen.
Jan had een, zoals hij het noemde, basic maaltijd klaargemaakt. Rodekool met aardappelpuree en een prutje van kruidig suddervlees en meer. Basic dus, maar het smaakte uitstekend, ook al was rodekool niet de favoriete groente van iedereen. Na de koffie met of zonder pikketanisje, enkelen moesten nog een eindje rijden, zat ons genoeglijke middagje Hoogeveen en omstreken erop. Op naar de volgende zondag p.m. die naar ik aanneem ergens in de buurt van Zwolle gehouden zal worden.
2 opmerkingen:
Evert,
Zeer fraai gemaakt overzicht van deze dag. Ook het verslag: humoristisch en ook integer emotioneel, want ook ik voelde het gemis van Charles. Wie niet eigenlijk?
De muzikale bijlage vind ik zo leuk, dat het me spijt dat die niet in zijn geheel is opgenomen. Juist dat stuk vond ik zo leuk, dat ik de Bospub heb gemaild met de vraag hoe die groep heet die aan het spelen was.
De mail luidde als volgt:
Vanmiddag brachten wij een uur door op afspraak (tussen 14.00 en 15.00 uur) (zondag 6 november)
Hoe heet de Ierse band die toen speelde?
Fijne muziek, maar ik ben benieuwd wie het zijn.
Hartelijke groet,
Jan Veldkamp.
Ik kreeg binnen een dag antwoord:
Beste Jan,
Het is geen band maar een sessie.
Niemand moet maar iedereen mag komen spelen.
Dus het is een allegaartje van muzikanten die eigenlijk al jaren komen spelen in de bospub.
Dit varieert dus ook in aantal.
Soms zijn het er vijf maar soms ook vijftien.
Hartelijke groet,
Aniek van der Meiden
Dus ik denk dat dit nummer nimmermeer op deze wijze wordt gespeeld.
Fijn dat jullie het eten lekker vonden, deze herfst stoofpot met rundvlees (zo heet het officieel)
Na afloop in stilte een toast uitgebracht op Charles. Ik had een DVD klaarstaan voor een eventueel saai moment. Herfstvakantie 1991. De eerste keer zonder onze vader, die toen net 10 maanden daarvoor overleed. Daar staan, ondanks het zichtbare gemis, zeer veel vrolijke momenten op.
Gelukkig was het niet saai, dus was afspelen niet nodig. Doen we gewoon een volgende keer of op een ander moment.
Yvonne en ik waren 's avonds moe, maar zeer voldaan. We hebben genoten
Groet,
Broertje Jan😜
Leuk Jan!
Een reactie posten