Hulshorsterzand, ofwel heel veel geel mul zand en vliegdennen, de enige boomsoort die kennelijk nog op de arme zandgrond wil groeien. Hoewel aan de randen, in de periferie van de zandverstuiving zal ik maar zeggen, ontdekten we toch ook nog wel enkele verdwaalde Hulststruiken vol met rode besjes. Een kleurig accent in deze ruige en boeiende onherbergzaamheid voor bijzondere planten en dieren.
De zandverstuiving is ooit door menselijk toedoen ontstaan. Vroegere heidevelden kregen door overbegrazing en te vaak plaggen en branden zo'n dun laagje vegetatie, dat ze niet langer bestand bleken tegen welke vorm van fysiek gebruik dan ook. De onvermijdelijke beschadigingen werden vervolgens door weer en wind verder te grazen genomen. Het zand ging stuiven, en de toch al kwakkelende vegetatie werd met zand bedekt en stierf helemaal af. En zo zijn op termijn grote zandvlaktes ontstaan op de Veluwe. Maar vanaf het midden van de achttiende eeuw werd geprobeerd het stuifzand terug te dringen middels de aanplant van grove dennen. Met name de bebossingen door het in 1899 opgerichte Staatsbosbeheer hebben in deze zoden aan de dijk gezet. Echter de zandverstuivingen die er nu nog zijn, waaronder het Hulshorsterzand, worden tegenwoordig bewust in stand gehouden als bijzonder landschapstype.
Hoewel het mulle zand de wandeling soms een beetje zwaar maakte, hebben we er afgelopen zondagmiddag evengoed erg van genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten