Onlangs met J en mijn beide zussen naar Rijksmuseum Twenthe in Enschede geweest. Aanleiding tot dit bezoek was de tentoonstelling
'Eindelijk! De Lairesse'. Volgens Gregor J.M. Weber, hoofd beeldende kunst van Rijksmuseum Amsterdam en samensteller van 'De late Rembrandt', was Gerard de Lairesse (1641-1711) in de laatste decennia van de 17de eeuw de belangrijkste schilder in de Nederlanden. De belangrijkste schilder van onze Gouden Eeuw dus, niet ná Rembrandt maar náást Rembrandt. Of dat zo is waag ik eerlijk gezegd een beetje te betwijfelen, maar dat het prachtige werken zijn staat buiten kijf. Dat hij bij de grote massa in de Nederlanden een beetje uit beeld is geraakt, zou volgens Bartjens te wijten zijn aan het feit dat zijn werken te Frans en te classicistisch waren, niet Hollandsch genoeg dus. Maar door de echte liefhebbers zijn zij nooit vergeten, daarom wil Rijksmuseum Twenthe o.a. middels deze tentoonstelling de Lairesse de plek terug geven die hij verdient. Een loffelijk streven wat mij volkomen terecht lijkt.
Behalve de Lairesse was er ook de tentoonstelling
'Silvia B. - of beauty and doubt' te zien. Over schoonheid en twijfel, hybride creaturen die het midden houden tussen mensen en dieren, kinderen en volwassenen of mannen en vrouwen.
‘Zodra je twijfelt aan iets, begint het echte denken‘ is het credo van Silvia B. (1963). Dat kan je wel stellen, haar uiteenlopende fascinaties kwamen in een zeldzame verzameling mens- en dierlijke curiositeiten tot uiting. De tegenstelling mooi en lelijk is in haar werk in de meest letterlijke zin van het woord één van haar criteria, een nogal subjectief begrip, wat ik er verder van vinden moet is en blijft onduidelijk. En dat is precies de bedoeling van Silvia B. Ze zegt met haar creaties over allerlei tegenstellingen geen standpunt te willen innemen, nog iets te willen opleggen, maar enkel het denken op gang te willen brengen. Tja, ik denk dus inderdaad van alles als ik naar die verzameling mens- en dierlijke curiositeiten kijk, behalve aan verwondering. Een tipje van de sluier zou ze over haar twijfelachtige en curieuze fantasieën wel mogen oplichten, dat zou bij mij het
'echte denken', zoals ze dat zelf noemt, mogelijk opgang kunnen brengen! Tijdens de lunch in café 'Binnenhof' het café van RMT, hebben we onze opgedane artistieke gedachtespinsels even besproken. Zo ontstond er weer ruimte om onze behoefte aan kunstzinnige emoties in Gorssel verder te bevredigen.
In Gorssel kwamen we in 'MORE' museum voor modern realisme weer aardig aan onze trekken. De tentoonstelling
'Johan van Hell op klare toon' bood genoeg stof om onze kunstzinnige aspiraties te bevredigen. Johan van Hell (1889-1952) was zowel musicus als beeldend kunstenaar, hij was een dubbeltalent op hoog niveau. Zijn fijnzinnige schilderijen balanceren op de rand van melancholie en optimisme. Een ijzersterke mix van vorm en verhaal in sprankelende kleuren, een geëngageerd en geamuseerd waarnemer. Prachtig, die glasheldere, stadstaferelen met straatventers, kolenboeren, arbeiders en muzikanten. Ontroerend maar niet sentimenteel. En dan was hij ook nog een geweldig goede klarinettist. Verschillende keren heeft hij een vaste aanstelling aangeboden gekregen bij het Concertgebouworkest. Maar liever bleef hij invaller zodat hij tijd hield voor de beeldende kunst.
Pal naast Museum 'MORE' ligt café-restaurant 'Loetje'. We waren na al het moois wel toe aan een versnapering, bovendien zat de vijf in het uur. En voor we er goed en wel erg in hadden waren we met een bittergarnituurtje en een wijntje een uur verder, en zaten we te bedenken waar we zouden gaan eten. In 'De Rietstulp' in Oene hadden mijn zussen goede ervaringen opgedaan. Prima, en het lag nog min of meer op de route ook. Echter mede door m'n fout ingestelde tomtom, bleek Oene vinden in het donker zo eenvoudig nog niet. Maar uiteindelijk hebben we na veel gekronkel over boerenweggetjes Oene toch weten te vinden. Wij blij natuurlijk, maar dat had toch anders gemoeten. Onze blijdschap was echter van korte duur 'De Rietstulp' bleek gesloten, was me dat even vette pech! Gelukkig bood 'Café Restaurant Dorpszicht' in het centrum van Oene uitkomst. Het bleek een prima alternatief. Aan een mooie ronde tafel, met zicht op de plaatselijke biljartvedettes in actie, hebben we ons met z'n viertjes tegoed gedaan aan spareribs in huisgemaakte barbecuesaus. Heerlijk, maar de kunst om de
'Oener spareribs' zonder vette vingers binnen te krijgen mag geen naam hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten