Dinsdag a.s. gaan we moeder begraven. Dan wordt ze weer verenigd met haar geliefde waar ze 47 jaar mee getrouwd geweest is, schreef ik o.m. afgelopen zaterdag in mijn stukje 'afscheid, verdriet en blijdschap'. Naarmate de dinsdag naderde zag ik in toenemende mate tegen deze dag op. Alles was weliswaar geregeld, maar toch, de definitieve slotfase van een veelbewogen periode, het besef van nog een allerlaatste blik in de kist, de afsluiting daarvan en de gang naar het graf met al het gedoe er omheen, bezorgde me onrustige nachten.
Nutteloos getob bleek achteraf, want eenmaal dinsdag heb ik alle gebeurtenissen gewoon over me heen laten komen, hetgeen uiteraard ook moeilijk anders meer kon. Het zou te bizar voor woorden zijn, als ik zou zeggen dat ik de dag als een feestdag ervaren heb, maar een prachtige en gedenkwaardige dag was het zeker. Het samenzijn in de tijd voorafgaand aan de condoleances en de dankdienst, de dankdienst en alle bijdragen van ons en de kleinkinderen vooral, de uitvaart en begrafenis, het samenzijn daarna met familie en kennissen in de aula van de Kruiskerk. En last but not least, de bijeenkomst van ons en onze kinderen en kleinkinderen in restaurant Coelenhage.
Een prachtige en gedenkwaardige dag die het verdriet door het verlies van mijn oude moeder uiteraard niet kon wegnemen, maar zeker op dat moment wel een stuk lichter en draagbaarder maakte. (Dat overigens in schrille tegenstelling met de kist, die we met z'n zessen als dragers nog behoorlijk zwaar vonden, terwijl moeder zo licht was, onbegrijpelijk). Op de site van de Kruiskerk in Wezep kwam ik de opname van de dankdienst tegen, die ik in bovenstaande impressie verwerkt heb. Kan je de hele dankdienst nog weer eens herbeleven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten