Wah-wah-wah-wah-wah-wah-wah-Prr-prr-prr-prr-ta-ta-ta-ta-ta-boem-boem-boem-boem-boem-enz. enz. enz. en niet te zacht! De muziek van Classic FM hoorde ik niet of nauwelijks in mijn koptelefoon, ze werd praktisch in alle toonaarden overstemd. Geen wonder ook, de MRI scan genereerde 40 minuten lang regelmatig een geluidsdruk van ca. 108 dB (decibel) op mijn trommelvliezen. Ter vergelijking: het geluidsniveau van een popconcert is ca. 110 dB en het geluidsniveau in een rustige kamer of kantoor is ca. 40 dB.
MRI is de afkorting van Magnetic Resonance Imaging, beeldvorming middels magnetische resonantie dus. Een medische techniek die, als echografie, gebruik maakt van golven. Hierbij wordt je in een zeer sterk magnetisch veld blootgesteld aan radiogolven. Onder invloed van deze radiogolven gaan de waterstofatomen in het lichaam zelf ook radiogolven uitzenden, maar wel van een andere frequentie. Op deze manier verkrijgt de radioloog een helder beeld van de inwendige patiënt.
Dat het één en ander gepaard gaat met een hoop herrie, komt door de grote magneet in de MRI scan en de vele schakelingen middels de z.g. gradiëntspoel tussen de diverse magneetvelden, die nodig zijn om een plaatje te kunnen maken. Door al dat schakelen komen grote krachten op de spoelen te staan, die daardoor goed hoorbaar gaan bewegen. Elk MRI-beeld ontstaat middels tienduizenden snelle schakelingen die de oorzaak zijn van al die repeterende herrie. Een repeterende herrie die al naar gelang het soort beeld dat de radioloog wil zien, van toon en geluidsniveau veranderd door de verschillende combinaties van schakelingen. (Zie ook 'MRI Sounds' van 16-11-'13).
De paradox van het hele gedoe schuilde voor mij in het feit, dat in de beklemmende lawaaimachine er in mijn brein eigenlijk alles behalve heldere beelden ontstonden, terwijl de radioloog door dezelfde lawaaimachine op enige afstand juist een helder inzicht verkreeg van mijn inwendige. Trouwens, hopelijk kom ik hier niet gehoorgestoord vandaan. Engtevrees, ofwel claustrofobie ken ik gelukkig niet, maar evengoed moest ik denken aan grote mensenmassa's en klem zitten in een kruipruimte of bakskist, een vliegreis van 20 uur en weet ik allemaal niet wat nog meer. Nee, ik heb een gloeiende hekel aan kleine ruimtes, de ruimte om me heen kan me eigenlijk niet groot genoeg zijn! Maar ik zal vast niet de enige zijn die zo denkt.
In de MRI scan lag ik als een augurk in een rolmops, ik kon geen kant op. Van de weeromstuit ging ik me maar concentreren op de tonen van de MRI scanner, aan radio Classic FM had ik toch niks. Mogelijk ontdekte ik daarin net als Bruno Spoerri of Patricia Bosshard en Simon Grab ook een vorm van muziek. En ja hoor, hoewel elektronische muziek niet mijn favoriete genre is, begon ik me daar in de tube als een in alle toonaarden fantaserende augurk, bijna senang te voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten