Onlangs is mijn moeder 92 jaar geworden, en zoals we dat wel van haar gewend zijn, wilde ze dat ook deze keer weer vieren. Malheur aan lijf en leden of niet, een reden temeer juist, het is waarschijnlijk mijn laatste verjaardag. De grote feesten zijn helaas voorbij, maar een mooi klein ingetogen feestje van een uurtje of drie met kinderen, kleinkinderen en nog wat familieleden en kennissen rond mijn generatie moet kunnen!
Een voor dit doel passend zaaltje was snel gevonden. 'Samenhof' in het nabij haar appartement gelegen gebouw 'Weidebeek' paste als gegoten. Thuis was geen optie, de grote feesten kunnen dan helaas wel voorbij zijn, maar evengoed rekende ze nog wel op zo'n 50 feestgangers. Over een klein feestje gesproken, enfin, oké natuurlijk.
De mail die vervolgens de deur uitging liet aan duidelijkheid niets te wensen over: Aanvang 14.30 uur voor koffie, thee en gebak. Aansluitend wat drinken en een borrelhapje tot 17.30 uur. We hadden als kinderen met z'n allen de catering e.d. op onze nek genomen, dus waren we al een tijdje voor aanvang in de 'Samenhof' aan het rommelen en de boel aan het klaar zetten. Klokslag half drie, het feestvarken zelf was amper gearriveerd, stroomden de eerste feestgangers binnen, en kon het serveren van koffie, thee en gebak beginnen.
Glunderend in haar rolstoel nam ondertussen de jarige de felicitaties, bloemen, enveloppen en weet ik wat nog meer van de feestgangers in ontvangst. Er stond ook nog een orgel in de zaal, dat verleide ons natuurlijk tot het zingen van een feestlied. Broer Jan kroop daartoe achter het klavier en zette met luide stem meezingend het alom bekende: Er is er een jarig, hoera, hoera; Dat kun je wel zien, dat is zij; Dat vinden wij allen zo prettig, ja, ja; En daarom zingen wij blij! Hoewel de uitvoering van het lied enigszins te wensen overliet, was er geen woord van gelogen. Aansluitend lieten we vervolgens met veel enthousiasme de drankjes en de borrelhapjes rondgaan en rondgaan. Op een gegeven moment begaf de jarige zich zowaar naar het midden van de zaal voor een dankwoord. De souplesse waarmee dat in het verleden ging heeft ze niet meer, maar wie het oor goed te luister legde kon haar volgen. Met een als grap bedoelde opmerking van mijn broer t.w. Degene die het niet goed hebben verstaan: 'De ondertiteling komt zo' had hij overigens niet alle lachers op zijn hand.
Even voor sluitingstijd hield de jarige het voor gezien. Voldaan, maar moe verliet ze het feestgedruis, om zich met behulp van kinderen en kleinkinderen weer huiswaarts te begeven. Einde van een mooi, ingetogen maar bovenal gedenkwaardig verjaardagsfeestje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten