De verhuizing! Vrijdagochtend rond halftien waren we bij haar in Wezep. We waren een beetje gespannen, maar de verpleegster, die we op de parkeerplaats tegen het lijf liepen, vertelde ons dat ze goed gemutst was en er helemaal klaar voor zat. Op de galerij kwamen we vervolgens ook nog buurvrouw Betty tegen, die we gelijk alvast bedankten voor haar grote betrokkenheid en hulp in de laatste tijd. Geëmotioneerd liet ze blijken het vertrek van haar buurvrouw heel jammer te vinden, maar toch ook wel inzag dat zelfstandig wonen van moeder eigenlijk niet meer ging. Zacht uitgedrukt van haar, want als iemand weten kan dat het helemaal niet meer ging, is zij het wel. We zijn haar en haar man bijzonder dankbaar, dat ze als naaste buur de laatste tijd in eerste instantie zoveel hebben opgevangen!
En inderdaad, helemaal klaar en goed gemutst zat moeder ogenschijnlijk zo relax als maar zijn kan in haar hoekje achter een stapel kranten te wachten op de dingen die gingen gebeuren. Toen even later mijn jongste zus ook kwam binnenrollen, zijn we echter maar begonnen met een bakje koffie. En ja, toen was toch het moment van inpakken daar. Spulletjes die in haar laatste woonplekje t.w. een hospice ofwel palliatieve zorgunit in de afdeling Melmerhof, onderdeel van verpleeg- en revalidatiecentrum 'Myosotis' in Kampen, nog een min of meer eigen sfeer kunnen creëren. Een uurtje later waren we onderweg naar Kampen, alwaar we ons rond een uur of elf melden bij de receptie van 'Myosotis'.
We konden zo doorlopen naar de Melmerhof, een beschikbare zorgunit was reeds geregeld. Indeling: portaal, zit/logeerkamer, slaapkamer en badkamer, de indeling viel me qua maatvoering niet echt tegen. Over de neutrale materiaal- en kleurstelling van wanden en vloeren was ik minder enthousiast, en ik niet alleen. Om begrijpelijke reden helemaal gericht op efficiëntie en hygiëne, maar zeer gedateerd. Iets meer levendigheid lijkt mij geen kwaad kunnen. Dat kan volgens mij de palliatieve zorg, ofwel de zorg in de laatste levensfase van de mens alleen maar ten goede komen. Maar zoals gezegd, hebben we met de meegebrachte spulletjes van mijn moeder de sfeer in haar palliatieve zorgunit gelukkig enigszins aan haar leefstijl kunnen aanpassen.
Moeder zat er voor mijn gevoel maar een beetje bij en liet alles gebeuren. Fysiek kon ze overigens ook moeilijk anders. Maar ze was er ook met haar hoofd nauwelijks bij. Met van alles en nog wat bezig denk ik, behalve met haar verhuizing naar Kampen. Die onderging ze vrij stoïcijns. We leven in de verwachting dat ze hier alle zorg krijgt die ze nodig heeft in de laatste fase van haar leven. En we zullen binnen de mogelijkheden er uiteraard alles aan doen om ze hierin bij te staan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten