sfeerimpressie van een eiland

Een paar dagen Terschelling, en je hebt het gevoel dat je minstens een week bent weggeweest. We zijn blij dat we de uitnodiging van Simone en Wilco, om een paar dagen bij hun aan boord van de 'Poolster' te komen logeren, niet aan onze neus voorbij hebben laten gaan. De gebeurtenissen van alle dag ontgaan je min of meer, je bent even helemaal weg. Terschelling, eiland van de frisse bries, waarop zelfs in het druk bezochte hoogseizoen nog op meer dan de helft van het totale oppervlak een haast sacrale stilte en rust heerst!

Met een veerboot van Rederij Doeksen t.w. de m.s. 'Friesland' (gebouwd in 1989, lengte 69 meter, snelheid 13,7 kn. cap. 1350 personen en 120 auto's) vertrokken we 's morgens vijf voor tien uit Harlingen. Twee uur later meerden we af in de veerhaven van West-Terschelling, waar Simone en Wilco ons reeds met fietsen en al op stonden te wachten. Altijd weer prachtig, arriveren op Terschelling!
Over de kleuren van de Terschellinger vlag las ik eens:
Rood zijn de daken,
Blauw is de lucht,
Geel zijn de helmen,
Groen is het gras,
Wit is het zand.
En dat zijn uiteraard ook de kleuren van Schellingerland.

Terschelling kennen we min of meer als onze broekzak, en toch is het iedere keer weer nieuw als we er komen. Zelf kampeerde ik er met mijn vriendje voor het eerst toen ik 15 was. (Zie anekdote in m'n stukje 'Afsluitdijk' van 5 oktober 2008) Later kwamen we er regelmatig met onze kinderen kamperen of huurden we er een huisje. En weer later, zeg maar de laatste 30 jaar, zeilden we er op eigen kiel regelmatig naar toe met resp. de 'Aurora', de 'Felis Onca IV' en de 'Swing'.

Er ontvouwd zich voor je ogen een soort van mediterrane landschap als je op Terschelling komt aanvaren, prachtig en echt heel on-Nederlands. Het eiland bekend om o.a. de oude vuurtoren de 'Brandaris' (1593) en het 'Oerol Festival' kent een scala aan variërende landschappen, uitgestrekte zandstranden en bos-, weide- en waddengebieden. De natuur op Terschelling is ongerept en ongekend gevarieerd. Nergens in Nederland schijn je in een dergelijk leefgebied zo’n grote verscheidenheid aan landschappen, planten- en diersoorten te vinden.

Maar goed, van al dat moois gaan we als het een beetje meezit dus een paar dagen genieten. Om te beginnen hebben we ons echter eerst maar eens naar 'Jachthaven Dellewal' ofwel de 'Passantenhaven Terschelling' begeven, om er in alle rust aan boord van de 'Poolster' wat te eten en bij te praten in de schaduw van hun onvolprezen biminitop. Het was gezellig in de kuip, en voor we er goed en wel erg in hadden was de halve middag voorbij. Geen probleem natuurlijk, dat is nou vakantie! Desalniettemin zijn we toch maar in de benen gekomen om met z'n viertjes een eind te gaan fietsen. Daan en zijn vriendje Stefan bleven in de haven bij de boot. Die gingen liever zwemmen en spelevaren met de dinghy.

Onze fietstocht ging vanuit West-Terschelling op en neer over het fietspad langs het Groene Strand, Noordvaarder en Kroonpolders al slingerend verder door bos en duin richting Paal 8. Dat heerlijke geknisper onder het fietsen van schelpenpaden, altijd weer een oud en vertrouwde beleving op het eiland. Bij 'Paviljoen West Aan Zee' nabij Paal 8 hebben we met een drankje en een hapje een tijdje op het terras zitten genieten van het prachtige uitzicht over het brede strand en de zee.

En mensen kijken natuurlijk, altijd weer leuk. Ik kan me voorstellen dat onze nationale cineast wijlen Bert Haanstra daar veel plezier aan ontleende toen hij bijvoorbeeld 'Alleman' filmde. Van alles kwam voorbij paraderen, lang, kort, dik, dun, mooi, lelijk ga maar door. We hebben erg moeten lachen om een stel oudere mensen, die zich vlak naast ons terras installeerden. Hij op z'n rug in een ligstoel, een buik als een duintop, grote sandalen, een enorme sigaar in z'n mond die hij met z'n linker hand af en toe moest ondersteunen of corrigeren, en een flesje bier in z'n rechter hand. Met een innig tevreden blik lag hij zo van zich af te kijken, met zijn enigszins kuis geklede vrouw in een rotanstoeltje braaf aan z'n rechterzijde, alsof ze de wacht over hem moest houden. Alles bij elkaar een vredig maar ook bijzonder tafereeltje.

Ach ja, gewoon leuk natuurlijk, ook de getatoeëerde macho's die ik een eindje verderop hun borst breed zag maken voor een paar aardige dames, die trouwens gewoon door liepen en net deden of ze niks zagen. Prachtig, het is en blijft van alle tijden en altijd weer vermakelijk om te zien.

En met een hapje en een biertje, wijntje of watertje was het nabij Paal 8 dus goed uit te houden op het terras van 'Paviljoen West Aan Zee'.

Op de terugweg zijn we even langs 'Camping Terpstra' aan de Oosterburen in Midsland gefietst. Mogelijk vingen we een glimp van Roos op die daar met een paar vriendinnen bivakkeerde. Dat 'Camping Terpstra' dé jongerencamping bij uitstek wordt genoemd, wil ik graag geloven. De herrie die ons van achter de hoge begroeiing tegemoet kwam, had meer weg van een kermis op volle toeren. Een vrolijke boel zo te horen, op ons telefoontje kwam geen reactie. Maar goed ook denk ik, laat ze toch lekker lol hebben met elkaar. Over de hoofdweg zijn we terug gefietst naar de 'Poolster' in de 'Passanten Haven' van West-Terschelling. Alles bij elkaar hebben we zo'n 22 km gefiets, niet veel maar het was een begin. Morgen meer!

In restaurant 'De Zee' aan de Boomstraat in West-Terschelling hebben we met z'n allen lekker buiten op het terras zitten eten. Wat een leuk restaurantje! We voelden ons er helemaal welkom, en het eten was eerlijk, puur, vers maar bovenal lekker. Originele kaart ook, beetje Italiaans getint. Wat mij betreft was de Zeebaars een culinaire beleving van niveau, en ook van de anderen hoorde ik alleen maar positieve geluiden. Toen we even over elf terug waren in de haven, was het inmiddels een beetje te fris geworden voor de kuip. Maar alvorens op één oor te gaan, hebben we het in de kajuit nog wel een tijdje volgehouden met een babbel en een snabbel.

Verkwikt en verzadigd na een goede nachtrust en een voortreffelijk ontbijt, hebben we 's morgens rond een uur of elf het stalen ros maar weer beklommen. Deze keer hadden we de Waddenkant in het vizier. Een prachtig fietspad aan de zeezijde van de dijk vanaf West-Terschelling tot aan Oosterend.

Het uitzicht op het dynamische Terschellingerwaddengebied is vanaf het fietspad fenomenaal, vooral bij laag water. Een onmetelijke ruimte, vormgegeven door water en wind, onder een uitspansel waarin het licht voortdurend lijkt te veranderen! Het landschap van de Waddenzee heeft een eigen karakter, dat bijna nergens anders in Europa schijnt voor te komen. Eigenlijk is er geen sprake van één landschap. Het Waddengebied is een aaneenschakeling van heel verschillende soorten landschap: duingebied, kwelders, ondiep water met droogvallende platen en uitgestrekte zandbanken met diepe geulen. Deze afwisseling in het landschap en de uitgestrektheid daarvan zijn voor mij in hoge mate bepalend hoe ik het Waddengebied beleef. Maar ook al die grazende schapen langs het fietspad dragen voor mij een steentje bij aan het Waddenbeleven. En helemaal als je ze ook nog eens aantreft op de drooggevallen platen. Wat doen die beesten daar?

Ik kan me voorstellen dat ze in een kweldergebiedje nog een hapje bij elkaar kunnen grazen, maar daar was hier geen sprake van. Mogelijk hadden ze een beetje last van de warmte. Enfin, het was een prachtig gezicht.

Ter hoogte van Hoorn zijn we de dijk maar weer eens overgestoken, en zijn we door het prachtige weidegebied van de 'Terschellinger Polder' naar café de 'Groene Weide' van zanger Hessel gefietst. Achterna gezeten door een paar Grutto's zagen we een Bruine Kiekendief onderweg de vreemdste capriolen maken, prachtig gezicht. Die Grutto's hadden zeker een paar jongen te verdedigen. Nadat we op het terras van de 'Groene Weide' onze dorst hadden gelest, vervolgden we de fietstocht door het prachtige duingebied van 'De Koegelwieck' richting Noordzee, naar het terras van strandpaviljoen 'Zandzeebar' in Formerum aan Zee. Enkele kroketten op oerbrood en een paar tosti's ham/kaas later, werd het stalen ros wederom beklommen voor de laatste etapppe. Door bos en duin terug naar de 'Poolster' in de haven van West-Terschelling. Al fietsend door het prachtige bos- en duinlandschap, kwam het gesprek tussen Simone en mij even op het duinmeertje 'Doodemanskisten' nabij West-Terschelling. Het is een sage van Terschelling. Eeuwen en eeuwen geleden heeft daar eens een kasteel gestaan. Er is niets meer van over, geen steen in de grond. De plek waar het gestaan heeft is nu een duinmeertje dat ze 'Doodemanskisten' noemen.

Terug aan boord was het borreltijd, de vijf zat zeg maar in het uur. Aanvankelijk zouden we vandaag met de laatste veerboot weer vertrekken, maar dat plan hebben we mooi kunnen cancelen en een nachtje kunnen opschuiven. Het was in de schaduw van de biminitop wederom goed toeven in de kuip. Altijd leuk om vanuit een dergelijk riante positie nieuwkomers te zien binnenvaren. Dat gaat in zo'n druk bezette haven niet altijd van een leien dakje. Soms, als een jacht na veel gehannes net lekker is afgemeerd, komt de havenmeester roet in het eten gooien, en moet ze weer verkassen. Enig leedvermaak is mij dan niet vreemd, trouwens ik ken de weerstand die dat bij de schipper oproept wel een beetje, omdat het mezelf ook wel overkomen is. Inmiddels kwam ons vanuit de kombuis, waar Wilco aan het kokkerellen was, een verfijnd aroma tegemoet drijven. De heerlijke pasta die aan de geur ten grondslag lag, smaakte ook voortreffelijk.

Na de maaltijd moest er natuurlijk wel worden afgewassen. Om nou te zeggen dat Daan en Stefan zich daarvoor vrijwillig aandienden, gaat misschien een beetje te ver, maar ze hebben de klus evengoed wel met verve geklaard, en dat was mooi. Daarna zijn we met z'n allen voor een lekker ijsje naar 'IJssalon MIN12' in de Boomstraat gefietst. We konden daar kiezen uit ik weet niet hoeveel smaken ijs, maar als ze maar malaga-ijs hebben vind ik het eigenlijk al genoeg. En dat hadden ze gelukkig, heerlijk!

Terug aan boord hebben we nog een tijdje in de kuip zitten kletsen, en heb ik met Daan nog een partijtje geschaakt. Op een gegeven moment, Daan en Stefan waren inmiddels weer naar West vertrokken om zich daar in de disco uit te leven, werd het een beetje te fris buiten. Aanvankelijk zetten we de conversatie over van alles en nog wat voort in de behaaglijke kajuit, maar geleidelijk aan ging de één na de ander over tot iets anders, en pakte de één een boek en zette de ander een filmpje op. Zo rond middernacht kropen we onze kooi in, hoewel ik van Wilco 's morgens hoorde dat hij nog tot één uur op Daan en Stefan heeft zitten wachten.

We waren vrij vroeg op, want we moesten de veerboot van half negen naar Harlingen halen. We hoefden het hele eind gelukkig niet te lopen, want Wilco en Simone fietsten met ons mee, en zouden daarna onze gehuurde fietsen terug brengen, dus dat scheelde een stuk in tijd. Even vóór half negen stonden we op het bovendek van de m.s. 'Midsland' (gebouwd in 1974, lengte 77,9 meter, snelheid 15,5 kn. cap. 1200 personen en 55 auto's) een heel ander schip dus van Rederij Doeksen dan op de heenweg. Na een krachtig signaal van de scheepshoorn kwam de 'Midsland' exact om half negen in beweging en maakte ze zich los van de kade. Ons reisje richting Harlingen, alwaar we twee uur later zouden aankomen, was begonnen. Nog even zwaaien naar Simone en Wilco op de kade tot ze uit zicht verdwenen waren, en we konden gaan zitten, plek zat.
Klein stukje Schuitegat, waarna bakboord uit de smalle Slenk wordt opgevaren. Aangekomen bij de Noord Meep stuurboord uit richting West Meep tot aan de Vliestroom. Aldaar weer bakboord uit tot aan het Pannengat, waarna vervolgens bakboord uit de Blauwe Slenk wordt opgevaren, die uiteindelijk uitmond in de vaargeul langs de Pollendam c.q. de haven van Harlingen.

Ik kan de vaarroute wel dromen. Hoevaak ik die in het verleden met m'n eigen bootjes heb gezeild, zou ik echt niet weten, maar heel vaak. Het kriebelde behoorlijk kan ik zeggen, toen ik vanaf m'n hoge positie op het bovendek van m.s. 'Midsland' de zeiljachtjes zag varen. Het was prachtig weer, zacht briesje en laag water, dus het wad op z'n mooist! Vaak zie je met al die droog gevallen platen wel zeehonden liggen, maar die heb ik deze keer jammer genoeg niet kunnen ontdekken. Het zij zo! Klokslag half elf lagen we afgemeerd in de veerhaven van Harlingen en konden we van boord.

Een minuut of twintig later reden we de parkeerplaats af en draaiden we de rondweg om Harlingen op, richting Afsluitdijk en verder. Onderweg aardig wat oponthoud, caravans, wegwerkzaamheden en weet ik allemaal niet wat nog meer, het schoot niet op. Maar uiteindelijk waren we rond half één weer thuis. Vreemd, we zijn amper twee dagen op Terschelling geweest, maar het lijken er veel meer. Wat een eiland en de Waddenbeleving met me doet had ik natuurlijk al lang ervaren, toch verrast de uitwerking me keer op keer weer!