Op facebook (internet) kwam ik onderstaand filmpje tegen, vergezeld met het nodige commentaar van die en gene. Spectaculair, maar de verkapte opmerkingen aan het adres van NS en ProRail waren in dit verband vooral met cynisme doorspekt. Begrijpelijk natuurlijk, er is met onze spoorwegen m.n. in de herfst en winter altijd wel wat aan de hand. Blaadjes op de rails, bevroren bovenleidingen en/of wissels, kapot materieel, computerstoring, getob met de overgang naar de winterdienstregeling, misverstanden ga zo maar door. En dat terwijl de huidige combinatie NS en ProRail al sinds 1 januari 2005 bestaat, perfect zal het wel nooit worden, maar de kinderziektes zouden er zo langzamerhand toch echt wel uit moeten zijn!
Nee, dan Canada! Daar lopen ze niet te zeiken over een blaadje op de rails. Daar rijd ogenschijnlijk met het grootste gemak een trein door bijkant een meter sneeuw. Als een mes door de boter scheurt hij over het ondergesneeuwde spoor, zelfs een muur van opgehoopte sneeuw bij een spoorwegovergang houdt hem niet tegen!
Prachtig, echter Canada valt in dit verband natuurlijk niet te vergelijken met Nederland. Ondanks het feit dat ik de algemene kritiek n.a.v. dit filmpje op NS en ProRail wel een beetje deel en begrijp, kan ik alle cynisme ten spijt, het toch ook een beetje opnemen voor NS en ProRail. Het spoorwegnet in het dichtbevolkte Nederland is behoorlijk complex en moeilijk vergelijkbaar met het Canadese. We hebben in dit kleine landje met ca. 7033 km spoor, 2731 overwegen, 4500 km bovenleidingen, 7195 wissels en 405 stations sowieso veel meer handelingen op de m2 zal ik maar zeggen, waarbij iets mis kan gaan. Verder heeft de Canadese dieseltrein, die zo te zien op enkel spoor rijd, heel wat meer power, dan een elektrische trein die afhankelijk is van de hoogspanning op de kwetsbare bovenleidingen.
En dan die herfstblaadjes op de rails. Ik heb in het verleden in opdracht van NS eens een ontwerpplan gemaakt voor het vernieuwen en renoveren van een treinwerkplaats in Tilburg. Om me voor te bereiden op het één en ander, heb ik daar een aantal dagen rondgelopen. De wielenbank kwam toen o.a. aan de orde, waarbij ik kennis maakte met het begrip 'vierkante wielen', wielen die door te remmen, meestal door gladheid van de rails, een ingesleten vlakke plaats hebben opgelopen, en bij het rijden een bonkend geluid veroorzaken. In de wielenbank werden de wielstellen weer opgeknapt, d.w.z. de gehavende wielbanden werden middels hitte (uitzetting) a.h.w. van de velgen verwijderd en vervangen door een nieuwe of gerenoveerde wielband.
Bijna iedere herfst is raak. Gevallen blad waait over de rails, het plakt eraan vast als kauwgom aan vloerbedekking. Een trein dendert er een keer overheen en drukt de bladermassa nog eens stevig aan, terwijl het blad ook vastplakt aan het treinwiel. Een herfstbui maakt het vervolgens nat en het spoor verandert in een glijbaan vol zwarte smurrie, waardoor de wielen tijdens het remmen kunnen blokkeren. De trein beweegt verder terwijl een of meerdere wielen stilstaan en over de rails glijden. Op de plaats waar ze contact maken met de rails slijten de geblokkeerde wielen zeer snel. Treinvervoerders zoals NS en ProRail nemen treinen met z.g. 'vierkante wielen' zo snel mogelijk in onderhoud. Er rijden dan minder treinen, zodat er gaten vallen in de dienstregeling. Het één en ander bestaat al zolang er treinen rijden, en is uiteraard niet alleen een Nederlands probleem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten