een tuinwandeling

Aanvankelijk wilden we afgelopen dinsdag na ons bezoek aan de NedSpine kliniek in Ede, doorrijden naar de expositie 'Surreële Werelden' in Centraal Museum Utrecht. Maar vanwege het mooie weer hadden we daar ineens geen zin meer in. De expositie over 'het zien versus ervaren van de werkelijkheid' het stokpaardje van de surrealisten, loopt nog tot begin juni a.s. dus we hebben nog even de tijd. Al rijdend namen we ad hoc het besluit een wandeling te gaan maken in de tuin van Kasteel Amerongen. De intrigerende stelling van de surrealisten dat de werkelijkheid geen objectief, rationeel gegeven is, maar dat het erom gaat hoe je die ervaart, wilden we bij wijze van spreken buiten in de natuur gaan toetsen. Eens kijken wat de ontluikende natuur in die mooie tuin met ons doet. Hoe we die gaan beleven met al onze emoties, angsten, droombeelden en onderhuidse driften. Vermoedelijk zeer positief, we konden ons geenszins voorstellen dat die prachtige tuinwereld in ons brein door alle gevoelens zou transformeren in een vreemde, unheimliche realiteit, zoals die ons vaak door surrealistische kunstenaars als Dali, Picasso, Ernst, Escher, Diepstraten en vele anderen wordt voorgespiegeld.

De tuinen rond Kasteel Amerongen.

Rond een uur of elf liepen we in een kasteeltuin rond die we praktisch helemaal voor onszelf hadden. Alleen vogels waren hier onze medebezoekers. Op één van de schoorstenen van het kasteel stond een Ooievaar te klepperen dat het een lieve lust was. Even later kwam haar of zijn eega erbij staan, zo te zien hadden ze amoureuze plannen daar hoog boven op de schoorsteen. Kasteel Amerongen ligt op een bijzonder fraaie plek, het is ook één van de weinige kastelen in Nederland las ik, die buiten de dijken in de uiterwaarden ligt. Het kasteel is rond 1680 in een sobere Hollands classicistische stijl gebouwd. Kasteel en omgeving passen goed bij elkaar. Zowel het bosrijke gedeelte aan de zuidzijde, als de neorenaissancistische en neobarokke siertuin gekenmerkt door rechte vakken, terrassen en vormsnoei aan de noordzijde van het centraal liggende, door een gracht omgeven kasteel. Verder is er ook nog een grote moestuin, en staat er op het terrein een oranjerie, een koetsierswoning, een stal en een koetshuis met dienstwoning. Aardig, die wetenswaardigheidjes, maar daar waren we tijdens de tuinwandeling niet of nauwelijks mee bezig. Het voorjaarsgevoel overheerste! Wat dat ook zijn mag, of hoe je dat gevoel verder benoemen kan zou ik niet weten, maar we genoten er volop van. Het gevoel van onverbrekelijk verbonden te zijn met de natuur in al zijn geledingen. De opgewonden sfeer, de frisse kleuren, een onverwoestbaar gevoel dat alles nieuwe kansen krijgt. Alles wordt opnieuw geboren, en wij delen daar in mee!

Na de tuinwandeling zijn we voor de lunch naar Wijk bij Duurstede gereden. Een tochtje van een kleine tien kilometer westwaarts over de prachtig meanderende Lekdijk. Daar hebben we buiten op het terras van café-restaurant 'De Engel' aan de Markt een broodje gegeten. Via Amerongen, Leersum, Woudenberg en Amersfoort zijn we vervolgens over de A28 huiswaarts gereden. Een vlot ritje, zo rond een uur of halfvier zaten we weer op ons eigen terrasje aan de thee. Einde van een klein maar prachtig tripje naar het rivierengebied, volgens mij één van de mooiste gebieden van Nederland!