'Klein stadje grote kunst' las ik vorige week in het V-katern van de Volkskrant. Een intrigerend artikel over beeldende kunst in Diepenheim van Nell Westerlaken met foto's van An Sofie Kesteleyn. Het Twentse 'stedeke' Diepenheim, met slechts 2700 inwoners, werd als belangrijk centrum voor moderne kunst nota bene in één adem met New York en Londen genoemd. Met bescheidenheid verover je tenslotte de wereld niet, zullen ze hebben gedacht. Hoe dan ook, onze belangstelling was gewekt, en sowieso waren we nog nooit in Diepenheim geweest.
De tocht naar Diepenheim verliep gisteren relax, aan het verkeer te merken maken maar weinig mensen zich op de laatste dagen van het jaar nog druk. En toen we tegen het middaguur aankwamen in het kleine stadje temidden van het Twentse coulissenlandschap, kon je een kanon afschieten zonder iemand te raken. Om de tijd te doden, de deuren van het museum gingen om twaalf uur open, en zover was het nog niet, hebben we een wandelingetje gemaakt rond kasteel 'Huis te Diepenheim'. Prachtig, maar aan de staat van onderhoud te zien vergane glorie. Vervolgens hadden we natuurlijk een beetje trek gekregen, trouwens met een lege maag is het lastig kunst kijken. Maar na de lunch in Café-Taria "Uit de Kunst" konden we er weer tegen. Op naar de expositie van de 80 jarige kunstenaar Cornelius Rogge in Drawing Centre Diepenheim, en vervolgens via een wandeling langs de vervallen 'Herberg de Pol', na de restauratie het middelpunt van het nieuwe z.g. 'culturele erf' naar de expositie van de 30 jarige kunstenaar Stefan Ruitenbeek in het even verderop gelegen gebouw van Kunstvereniging Diepenheim.
Cornelius Rogge.
Cornelius Hendrik Rogge (Amsterdam, 1932) is een Nederlandse beeldhouwer, installatiekunstenaar en tekenaar. Ik kende deze kunstenaar eigenlijk alleen van zijn driedimensionale werk. Als één van de meest vooraanstaande naoorlogse beeldhouwers van Nederland. Wat we nu zagen was zijn vroegere werk op papier, echter niet alleen in het platte vlak. Menige tekening had een min of meer driedimensionale uitstraling door dat hij ook met het papier wat had gedaan. Hij had er gaten in gescheurd of geknipt en er vervolgens weer één of meerdere lagen papier onder geplakt, die hij dan ook weer had bewerkt. Subtiel misschien, maar het perspectief of de diepgang was nou niet alleen een kwestie van tekentechniek. Aardig maar ik zie toch liever zijn latere beeldhouwwerken.
Stefan Ruitenbeek.
Stefan Ruitenbeek (Breda, 1982) is een Nederlandse kunstenaar die in 2005 is afgestudeerd aan de Rietveld Academie. Werk van zijn hand was ook in het Stedelijk Museum in Amsterdam te zien. Een mythologische pornofilm die hij met behulp van Kim Holland en haar modellen tot stand had weten te brengen. Aan dat werk lagen volgens hem verschillende oorzaken ten grondslag. Als kunstenaar is hij geïnteresseerd in de moraal van esthetiek. Ons oordeel over schoonheid ligt diep geworteld in onze moraal en wat we goed vinden. Er is ook een andere wereld, de pornografische wereld, die zich lijkt te onttrekken van de esthetische moraal, en van alles wat we in een andere omgeving politiek correct houden of met respect behandelen. Maar er is wat hem betreft ook nog een hogere wereld, namelijk de wereld van de kunst, en daar wordt een toneelstuk gespeeld met allerlei esthetiek en moraal. Daarin stelt hij ongemakkelijke, maar relevante vragen over welke rol de kunst kan spelen in deze maatschappij, en welke rol hij als kunstenaar heeft. Door zo expliciet ons verborgen verlangen schaamteloos prachtig te tonen, wil hij ons confronteren met onze diepste verlangens. De fotoexpositie 'He moved outward from himself into the world which contained him' die we in Diepenheim van hem zagen vond ik inderdaad nogal van een overweldigend en overrompelend niveau!
In een aardig boetiekje vlak bij het museum, kwam na de laatste enigszins enerverende ervaring, ons esthetisch denkpatroon met een kopje koffie van de eigenaresse weer in een wat rustiger vaarwater terecht. Diepenheim, onvervalst bijzonder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten