Hardlopen, de 400 meter.

De Zuid Afrikaanse atleet Oscar Pistorius (1986) bijgenaamd de 'Blade Runner' vanwege zijn kunstbenen, liep tijdens de halve finale vorige maand in Londen, de 400 meter in 45,44 sec. De Grenadiaanse atleet Kirani James (1992) wel de 'Usain Bolt (1986) van de 400 meter' genoemd, deed er op z'n eigen benen 43,94 sec. over, en werd daarmee Olympisch kampioen. Een verschil van 1,5 sec. waar hebben we het eigenlijk over, maar in de wereld van topsport is het veel!

In het Olympisch Stadion van Helsinki (waar ik eens was vanwege een architectuurexcursie, zie o.a. mijn stukje 'Finland' van 16 januari 2007) heb ik na een avondje doorzakken, voor de gein met een paar collega's de 400 meter een keer zo hard mogelijk gelopen. Ik liep het wedstrijdje op blote voeten in hele soepele mocassins, waarvan de linker op een gegeven moment dubbel onder m'n voet klapte. Krampachtig probeerde ik het slappe geval met gekrulde tenen nog enigszins aan m'n voet te houden, maar dat was geen manier van lopen natuurlijk. Wat een vertoning! Toch werd ik nog tweede, de tijd hebben we destijds maar niet opgenomen, maar ik weet wel zeker dat die boven de 60 sec. lag. Evengoed dacht ik bij de finish dat m'n laatste uur had geslagen. Boemerdeboemboemboem, ja totale verzuring van het corpus, het melkzuur kwam bij wijze van spreken m'n oren uit.

Behalve dat je uiteraard getraind moet zijn voor dergelijke krachtexplosies, dien je tijdens een dergelijke hardloopwedstrijd goed te anticiperen op de verschillende fasen heb ik gelezen. De 400 meter, een volledige ronde in het stadion, is eigenlijk een overgangsafstand tussen de sprint en de middellange afstanden. Na de start, altijd belangrijk maar toch iets minder dan bij de kortere afstanden, ben je al snel bij de eerste bocht waarin je gaat versnellen. Vervolgens ga je op het eerste rechte stuk op z'n hardst. Bij 200 meter, op de helft dus, begint als gevolg van de zware inspanning het melkzuur je al parten te spelen, en zo ga je de tweede bocht in. Het laatste rechte stuk is tot aan de finish vanwege de verzuring een mentaal gevecht met jezelf.

Atleten, ik kan er veel respect voor opbrengen, en helemaal voor de sporters van de Paralympics, die nog tot en met zondag te zien zijn.