Met weemoed en verlangen denk ik tijdens deze mooie voorjaarsdagen soms terug aan de tijd dat ik nog een zeilboot had. Aan de mooie zee-zeiltochten naar o.m. Engeland, Frankrijk en Noorwegen, maar ook en vooral aan de vele zeiltochtjes over het IJsselmeer en de Waddenzee. Aan de plaatsjes waar ik nu, zonder boot, nog amper kom. Plaatsjes die ik in ruim 30 jaar varen heb leren kennen als de spreekwoordelijke broekzak. Marken, Monnickendam, Volendam, Edam, Hoorn, Enkhuizen, Medemblik, Den Oever, Makkum, Workum, Hindeloopen, Stavoren, Lemmer, Urk en meer. Stuk voor stuk plaatsjes met een gedenkwaardige geschiedenis uit het Zuiderzeeverleden.
De 'Hylper Haven' in Hindeloopen was één van de favoriete bestemmingen. Waarschijnlijk mede door het bijzondere feit dat we 33 jaar geleden van daaruit voor de eerste keer het IJsselmeer zijn op gezeild, nota bene met z'n vieren in een Schakeltje. (Zie in blogarchief mijn stukje 'Zeilen' van 23 juli 2010). We kwamen er graag, behalve dat het voor ons vaak de uitvalsbasis was voor de Waddenzee, bleven we er sowieso ook regelmatig een aantal dagen liggen. Beetje in en om de boot rommelen, fietsen, lezen en kletsen met jan en alleman.
De pittoreske havenkom van het stadje met het eeuwenoude sluishuis en de leugenbank. De talrijke kleine straatjes, bruggetjes en het prachtige uitzicht over het IJsselmeer met z'n fraaie zonsondergangen. De vele restaurantjes en winkeltjes met Hindelooper kunst en prullaria. En niet te vergeten de gastvrijheid van de havenmeester, en de feestelijk gekleurde torso's en beestenboel van Nancy Muns in en om het sluishuis, of haar fraaie en strak gestileerde schilderijen, zoals o.a. 'Haven in de winter te Hindeloopen'.
Tja, vroege voorjaarsmijmeringen. Maar gelukkig is in deze dagen weemoed en verlangen niet mijn enige gemoedsstemming, dat zou zielig zijn. Nee, ik teer bovenal nog immer op het plezier wat ik in al die jaren aan zeilgenot beleefde. En dat zal denk ik zo blijven ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten