In een ver verleden hebben we een eens met een aantal studenten van de Academie van Bouwkunst in Amsterdam een z.g. werkweekend georganiseerd in 'de Heerlijkheid' op Texel, een van oorsprong oude stolpboerderij in de Eierlandsepolder, vlak achter de duinen. We hebben destijds, naar onze begrippen verstandig discussiërend over architectuur en landschapskunde, met af en toe een blowtje of een slokje, bijna het hele weekend binnen gezeten. Een wandelingetje door de vlakbij gelegen Slufter was onze enige fysieke inspanning. Maar het was voor mij wel de aanzet tot de vele bezoekjes aan dit gebied die zouden volgen, met 'de Heerlijkheid' vaak als uitvalsbasis!
Op Texel kan je een hoop kanten op, een veelzijdig eiland, strand, zee, wadden, polder, duinen, bos, leuke plaatsjes alles is aanwezig. Maar de Slufter, één van de meest unieke kweldergebieden in ons landje, spant wat mij betreft de kroon. Volgens Bartjens is de Slufter het enige landgebied in Nederland, waar de zee ongehinderd kan binnenstromen. Het stelsel van kreken dat daardoor is ontstaan, trekt in het dynamische landschap haar sporen door een zee van zoutwater-minnende planten als o.m. Engels gras, kweldergras, lamsoor, zeeaster en zeekraal. Ondanks, of mogelijk beter dankzij de dynamiek van het gebied, een heerlijk rustgevend oord. Tijdens een wandeling door de Slufter hoor je behalve vogels alleen het gemurmel van de vele kreken en het geruis van de zee.
Toen we in latere jaren vaak met de zeilboot in de haven van Oudeschild lagen, was dat uiteraard onze uitvalsbasis voor een tochtje naar de Slufter. Moesten we wel eerst een eindje voor fietsen, maar ook dat was prachtig! Maar voorlopig ligt voor een wandeling in de Slufter wat mij betreft een weekendje 'de Heerlijkheid' weer in het verschiet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten