Gisteren de hele avond naar Freek de Jonge en Wilfried de Jong gekeken. De eerste zomergast uitzending van dit seizoen. Drie uur lang TV kijken, altijd een hele zit. Maar als het tweegesprek me boeit, wat vaak het geval is, gaat het me moeiteloos af. (Zie ook m'n stukje 'zomergast-kunst' van 29 augustus 2011) Zo ook gisteravond weer met Freek en Wilfried, resp. gast en presentator, al leek het in het begin vaak andersom, wat ik eerlijk gezegd knap irritant vond. Behalve de gastenrol, vervulde hij op dezelfde stoel met verve de rol van regisseur en presentator. Maar gaande weg het gesprek ging het gelukkig beter en verdwenen mijn irritaties.
Met Wilfried de Jong, volgens mij één van de beste interviewers van Nederland, kon het ook haast niet misgaan. Die man kan niet alleen goeie vragen stellen, maar op z'n minst ook zo goed luisteren. Eigenschappen die je bij Freek de Jonge, spraakwaterval en grondlegger van het hedendaagse cabaret, absoluut nodig hebt. In zijn eerste soloprogramma, in 1980, introduceerde Freek de rode draad. Eén overkoepelend verhaal met wat vrolijke terzijdes. Sindsdien is dat door de meeste nieuwe generaties nagevolgd. Nu, in zijn zeventigste jaar, staat zijn grote eerzucht nog immer overeind. Geen enkel onderwerp is bij voorbaat uitgesloten. Het kan over politiek gaan, over wetenschap, over kunst of over wat dan ook.
Ik las ergens dat vooraf enige angst over de eerste aflevering van Zomergasten bestond. Dat Freek's geklaag en vermeende miskenning en gebrek aan zelfspot weleens zou kunnen uitdraaien op een drie uur durende onemanshow, waarin hij zichzelf op het schild zou hijsen en luidkeels zijn eigen verdiensten zou bezingen. Maar die angst bleek achteraf ongegrond. Het ging minder over Freek de Jonge dan verwacht. Behendig laveerde hij tussen grote en kleine thema's. Zijn zelfverzekerdheid bleef binnen de grenzen.
Een breed scala aan onderwerpen en filmfragmenten passeerde de revue. Van Charlie Chaplin's 'Kidauto races at Venice' tot supergolfer Tigerwoods, of een gedicht wat Freek geschreven had naar aanleiding van de dood van zijn kleinkind. Over The Choir, Danny Kaye, Pina Bausch, Vlaamse velden, Bob Dylan at Newport uit 1963, enfin teveel om op te noemen. En o ja, natuurlijk ook het NOS journaal, waarin de recente gebeurtenissen in de Oekraïne onder de loep werden genomen. Het was een erg warme, maar zeer onderhoudende avond met Freek en Wilfried, die voorbij was voor we er erg in hadden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten