spanning!?

Na afloop van ons intermezzo (zie m'n stukje Intermezzo van 2 oktober 2012) in de Catharinakapel, werden we door iemand uit het publiek uitgenodigd om t.z.t. op zijn feestje elders in de stad te komen spelen. Zaterdagavond was het zover, in een mudvolle huiskamer belanden we a.h.w. gelijk in het diepe toen we even over tienen binnenkwamen. Zo goed en kwaad als het ging werden we door de gastheer aan alle aanwezigen, waar zo te merken de stemming al aardig inzat, voorgesteld. Nadat we een heildronk op de jarige gastheer hadden uitgebracht, werd met enige moeite een hoekje voor ons vrijgemaakt waar we ons met z'n tweetjes konden installeren. We zaten praktisch bij elkaar op de lip, en dan moesten we nog muziek maken ook. Een nieuwe ervaring!

Aan het begin van een optreden ervaren de meeste muzikanten wel een zekere mate van spanning. Dat ervaar ik al bij enige mate van afstand tussen ons muzikanten en publiek, zoals bijvoorbeeld in de Catharinakapel. Maar in die mudvolle huiskamer, met al die verwachtingsvolle blikken van zo dichtbij op ons gericht, overviel de spanning me bij wijze van spreken in het kwadraat. Door de druk van het optreden gingen al m'n instincten op scherp en kwam de adrenaline op gang. Spieren en hersenen gingen in een hoger tempo draaien, en ook mijn hart en ademhaling kwam in een hogere versnelling terecht. Kortom, mijn hele lichamelijke huishouding ging even op maximaal, en kennelijk bij Ger idem dito. Het gevolg van zo'n magische live ervaring met al die extra versnelde prikkels, is vaak dat je als muzikant boven je niveau uitstijgt. En volgens mij is dat wat ons tweetjes die avond overkwam, nadat de latent aanwezige plankenkoorts, althans bij mij, toch nog vrij snel was weggeëbd.

Ineens was het er, het ultieme gevoel van 'dit kan niet meer stuk'. Het liep gesmeerd, als een geoliede machine, alles klopte, muziek, dynamiek, reacties en interacties. Het enige waar we ons enigszins in moesten beheersen was het tempo. Ook geen wonder natuurlijk met al die extra versnelde prikkels in ons lijf. En met de nummers 'Leaving of Liverpool' en 'Dicey Reilly' als toegift, waarbij op onze aanwijzingen het publiek vooral met het laatste nummer enthousiast meedeed, bedankten we iedereen onder luid applaus voor de enthousiaste medewerking en aandacht voor onze muzikale bijdrage aan dit feest.