Nederrijn

Dinsdag 31 januari j.l. was het 'Kasteel van Amerongen' gesloten, jammer andere keer beter. De autorit naar Wijk bij Duurstede over de dijk door de karakteristieke rivierennatuur was er niet minder om. Het feeërieke en oer-Hollandse landschap ademde een weldadige rust onder een glashelder zwerk! Halverwege de route, ongeveer ter hoogte van het 'Eiland van Maurik' passeerden we het in 1965 gebouwde stuwcomplex 'Amerongen'. De kolossale betonnen constructies in het weidse landschap, deden me in mijn fantasie een beetje denken aan prehistorische dino's. Met dit waterstaatkundige kunstwerk kan in de meeste gevallen de waterstand in de Nederrijn tussen Amerongen en Driel voor scheepvaart en de zoetwaterwinning op peil worden gehouden.

In de verte zagen we Wijk bij Duurstede al liggen met de karakteristieke silhouetten van de in 1648 gebouwde molen 'Rijn en Lek', de onvoltooide toren van de 15e eeuwse 'Oude Kerk' en de restanten van het 13e eeuwse 'Kasteel Duurstede'.
Wijk bij Duurstede kreeg in 1300 stadsrechten. In de Romeinse tijd stond er een fort, het was de noordelijke grens van het Romeinse rijk. Dorestad, zoals Wijk bij Duurstede bij de splitsing van Rijn en Lek in de vroege middeleeuwen genoemd werd, is ooit door de Vikingen aangevallen en geplunderd. Op één van de bekende schoolplaten van Isings kunnen we nog zien, hoe dat er destijds in zijn fantasie aan toe gegaan moet zijn. Dorestad was in die tijd één van de belangrijkste en succesvolste internationale handelssteden.
Behalve de kennis van dit roerige en roemrijke verleden, doet het huidige stadje buiten eerder genoemde zaken daar nog weinig aan denken. Maar een aantal vondsten uit tijden van weleer zijn nog te zien in het plaatselijke museum 'Dorestad'. Er heerste tijdens onze wandeling door het oude centrum van het stadje een haast doodse stilte, bijna niemand te zien op straat. En in restaurant 'Pippijn' aan de Markt waren we tijdens de lunch de enige gasten. Maar de soep van de dag en de sandwich pippijn en geitekaas smaakten prima.

Huiswaarts rijdend over de meanderende dijk terug naar Amerongen en verder, vormden in de verte de contouren van de ruim 69 meter hoge Amerongse Berg en andere toppen van de Utrechtse Heuvelrug een markante begrenzing met het rivierenlandschap van de Nederrijn.