Zonde eigenlijk, we hoorden dat de vuurpijlen tijdens de jaarwisseling op korte afstand van ons afgeschoten werden, maar zien deden we ze niet. Mist, binnen een straal van tien meter zag je nauwelijks iets, en daar buiten helemaal niets. Zelden zo'n dikke mist meegemaakt, en door de smog van het vuurwerk werd het allemaal nog erger ook. Rond 01.00 uur wilden we eigenlijk toch wel naar huis, maar eenmaal achter het stuur waren we snel van gedachten veranderd, het enige wat we nog gedaan hebben, is de inrit bij G en C uitrijden en weer inrijden. Gekkenwerk, je kon net zo goed met je ogen dicht de weg opgaan, het was echt geen doen, we blijven hier lekker slapen!
Ik moest denken aan die keer dat we 's morgens vroeg in dikke mist voor de haven van Dover lagen, en ikzelf nog geen radar aan boord had. We hoopten maar dat het kleine bliebje van onze radarreflector te zien zou zijn op het radarscherm van de brullende in en uit varende Hovercrafts en Ferries die we om ons heen hoorden maar niet zagen, maar zeker weten doe je dat natuurlijk nooit. Een moment van onoplettendheid bij één van die gasten en je wordt naar de bodem gevaren door zo'n kolos. We vonden het geen van allen een leuke ervaring daar.
Of die keer van Harwich naar IJmuiden toen we in potdichte mist de Deep Water Route moesten oversteken, een snelweg van 6 mijl breed op zee voor de koopvaardij, de grote jongens dus. Met een gemiddeld zeilbootje doe je er ongeveer een uur over. Die grote jongens hebben allemaal radar aan boord, de ogen in de mist, ze minderen dan ook absoluut geen vaart. Ook toen weer, je hoopte maar vurig dat ze jou zagen, want zelf zagen we niets zonder radar.
Van de meeste belevenissen op zee in al die jaren dat we varen, verdwijnen vroeg of laat de scherpe kantjes wel uit je herinnering. Storm, zwaar weer, schade, moeheid of een navigatiefoutje, we hebben het allemaal wel gehad. Maar de mistavontuurtjes blijven mij onveranderd het helderst voor de geest staan. Ook nu we zelf al jaren radar aan boord hebben, blijf ik mist toch de meest beroerde weersoort vinden.
Toen rond 02.00 uur de mist in Kampen toch iets minder dik werd, mogelijk door de afnemende smog, zijn we toch nog vertrokken. Het eigen bedje lonkte, bovendien strookte dat beter met de plannen voor overdag. We hebben ongeveer drie keer langer over de afstand gedaan dan normaal. Onderweg op de A28 bij Wezep zagen we op de andere rijbaan blauwe zwaailichten, schijnwerpers en schimmen van mensen en vele auto's. Kettingbotsing, als ons dat maar niet overkomt, we gingen nog voorzichtiger rijden. Maar bij Nunspeet werd het beter, toch blij dat we de route door de bossen van de Veluwe genomen hebben i.p.v. de kortste weg door de polder. Met een vrij normale snelheid hebben we het laatste stuk van het traject kunnen afleggen. Rond half vier lagen we klaar wakker van de spannende rit in bed.
Toen we 's middags weer over de A28 reden, maar nu in omgekeerde richting naar Wezep voor de traditionele nieuwjaarsborrel bij grandmama, was de plek waar we de blauwe zwaailichten en schimmen hadden gezien, gemarkeerd door vele remsporen. Brandmerken van een nachtelijk mistavontuur rond de jaarwisseling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten