Gemengde gevoelens, want je zit naar een film te kijken uit 1978, 30 jaar geleden! Een film van één van de grote tobbers van de vorige eeuw, Ingmar Bergman. De film "Herfstsonate", een klassieker die in de Catharinakapel werd vertoont n.a.v. de vorig jaar op 30 juli overleden cineast, 89 jaar oud. Trouwens 2 van de 4 hoofdrolspelers zijn ook al niet meer in ons midden t.w. Ingrid Bergman (moederrol) en Halvar Björk (rol van echtgenoot dochter). En met Lena Nyman, de zieke dochter in de film, gaat het momenteel ook niet zo lekker las ik ergens. Alleen met de immer energieke en levenslustige Liv Ullmann, de gezonde maar o zo gefrustreerde dochter in de film gaat het kennelijk nog goed, op 16 december van dit jaar wordt ze zeventig.
"Scènes uit een Huwelijk" van dezelfde cineast uit 1974 staat mij nog helder voor de geest, maar van "Herfstsonate" uit 1978 is bij mij niets blijven hangen. Het gekke is dat ik zeker weet, dat ik de film destijds heb gezien. Bij de beelden die ik nu weer zag, dacht ik steeds, o ja, en dan was het weer weg. Ik kreeg er geen grip op, vreemd. Het drama waar ik mij kennelijk destijds al niet mee kon vereenzelvigen, anders was er ongetwijfeld iets van blijven hangen, was ook deze keer niet aan mij besteed. De ontroerende scenes van moeder en dochter ten spijt, vooral van Liv Ullmann, wat een acteerkanon. Maar het verhaal is en blijft treurigheid, er is geen moment van licht in de duisternis. Wat een ellende!
Tijdens een lang en pijnlijk nachtelijk gesprek in het stille huis van de dochter, wordt de vervreemding tussen dochter en moeder bloot gelegd. De moeder, een gevierd concertpianiste, beseft dat ze tijdens de opvoeding schromelijk tekort geschoten is, maar ze realiseert zich tegelijkertijd dat het voor verandering nu te laat is.
Overigens, met dat geportretteer van de vrouw als archetype van de mensheid, wat moet je daar nou mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten