afscheid, verdriet en blijdschap

Afgelopen maandagmiddag hebben we samen onder het genot van een glaasje nog een paar fotoalbums uit de jaren zestig bekeken. Gezellig, hoewel het gesprek moeizaam verliep, genoot ze zichtbaar van de foto's en ons bezoek. Kreeg overigens wel commentaar van haar dat ik een beetje te snel door het album bladerde. Ze betwijfelde of ik de foto's wel zo snel in me op kon nemen. Toen we wilden gaan, vroeg ze ons nog even te blijven, neem er nog één. Nee moeder, we moeten nog wat doen, maar we komen woensdag of donderdag weer. Is goed hoor! Maar woensdag, aan het eind van de middag, werden we door Janny gebeld, het ging niet goed met mama en ze lag al op bed ook. Dat het niet goed ging met mama wisten we natuurlijk al een tijdje, maar dat ze nu op bed lag was nieuw voor ons. Afgaand op moeders gevleugelde opmerking, dat als je erbij gaat liggen het zo afgelopen is, moest er nu serieus wel iets aan de hand zijn!

Drie kwartier later zaten we in Myosotis aan moeders bed. Een wereld van verschil met eergisteren! Moeder was niet meer aanspreekbaar. Met open mond en ogen die in het niets leken te kijken, kneep ze me even al hijgend in m'n hand, één en al onrust. Verdriet, maar meer een onbeschrijfelijk gevoel van medelijden maakte zich van mij meester. Waarom toch zo? Morfine maakte haar even later gelukkig wat rustiger, ze viel zowaar in een soort van slaap. Inmiddels waren we allemaal gearriveerd en keken we beurtelings hoe het verder met moeder ging. Ze lag nu ogenschijnlijk rustig te slapen, maar toen later ook de dokter nog even bij moeder was wezen kijken, leek het hem wenselijk dat er vannacht toch iemand van ons bij moeder in de buurt bleef. In overleg met elkaar hebben we een roostertje gemaakt voor de komende dagen. Janny zou vannacht de spits afbijten, daarna was het mijn beurt en de derde nacht zou Addy de honneurs waarnemen, verder keken we maar even niet vooruit.

Echter dezelfde nacht nog, om precies te zijn 's morgens om 04.00 uur, werden we door Janny wakker gebeld. Het was zover, hoe hard we ook zouden rijden, we zouden zeer waarschijnlijk niet meer op tijd komen. En inderdaad, in het bijzijn van Janny stokte de ademhaling van moeder een kwartiertje later en was ze overleden. Geke en Janny hebben haar daarna liefdevol opgemaakt, waarna Jan en Addy haar enige tijd later op een brancard hebben getild. Samen hebben we moeder vervolgens naar een daarvoor geëigende ruimte in Myosotis gebracht. Een gevoel van leegte overviel me, en mij niet alleen denk ik. Maandenlang hebben we dit aan zien komen, en dan toch ineens zo snel nog, moeilijk te bevatten. Aan de andere kant is er ook een vorm van opluchting en zijn we blij dat moeder niet langer hoeft te lijden. Maar toch, het is ook het definitieve afscheid van een periode. Een fijne periode die voor mij bijna 72 jaar heeft mogen duren!

Dinsdag a.s. gaan we moeder begraven. Dan wordt ze weer verenigd met haar geliefde waar ze 47 jaar mee getrouwd geweest is, en waar wij uit zijn voortgekomen. Ik hoop voor moeder dat de hemelse wereld van het hiernamaals, waarin zij zo stellig geloofde, maar bestaat. Hoewel ik daar zelf niet in geloven kan, maakt de droom dat die twee daar weer samen hand in hand lopen mij toch helemaal blij!