'De Kievitsbloem'

Na een dag- en nachtopname in de Isala kliniek hadden we haar j.l. dinsdag naar zorgcentrum 'De Kievitsbloem' gebracht. Daar zat ze dan in haar nieuwste onderkomen, warrig, linker arm in een mitella en ondanks morfine nog steeds veel pijn. Geen beeld waar het geluk van af straalde, begrijpelijk, hoewel ze het fijn vond dat we er weer even waren. Als jullie thee willen moet je het zelf maar even zetten, en neem dan ook maar een stukje appelgebak van G uit de koelkast. Onwennig allemaal, maar ze probeert er wat van te maken ondanks de misère. Een gebroken sleutelbeen is geen pretje, sowieso niet met de broze botten van een ruim 90 jarige. Een déjà vu-gevoel overviel me, bijna vijf jaar geleden zaten we immers in 'Myosotis' in Kampen in een gelijksoortige situatie. (Zie o.a. m'n stukjes 'Myosotis' van 8 november 2009 en 'weer thuis' van 17 januari 2010) Al was het toen wel omdat ze nog nauwelijks kon lopen door malheur in haar bovenkamer. Een gebroken sleutelbeen is van een andere orde, maar evengoed denk ik dat ze er minimaal zes weken mee zoet zal zijn. En het zal me geenszins verbazen dat er daarna nog een periode van fysiotherapie op volgen moet om haar arm weer enigszins op gang te krijgen. Hoe dan ook, het is niet anders, voorlopig is rust en een beetje geloof in de toekomst voor haar van alle belang!

de trauma locatie

Haar opmerking dat 'De Kievitsbloem' wel haar laatste adres zal zijn, wijd ik aan de morfine en haar totale staat van verwarring. Inhoudelijk ben ik verder dan ook niet op haar opmerking ingegaan, maar evengoed ging het gesprek daarna wel over de diverse periodes in haar leven. Bekende verhalen voor mij, alle woonsituaties in het verleden passeerden de revue. Dat het de eerste twee jaar van haar huwelijk nog oorlog was, en ze bovendien geen woning hadden. Afwisselend woonden ze in Wapenveld en Wezep bij hun wederzijdse ouders in, en op het laatst nog een poosje in een gammel golfplaten zomerhuisje in Wezep. Direct na de oorlog konden ze gelukkig een tussenwoning huren waar ze 10 jaar met plezier in hebben gewoond. Mijn twee zussen en oudste broer zijn er geboren. De tijd in het nieuwe huis, dat ze een eindje verderop aan dezelfde weg hadden laten bouwen, duurde 40 jaar en was daarmee de meest ingrijpende periode in haar leven. Lange tijd hebben ze in dit huis, waarin m'n jongste broer geboren is, één van de meest schilderachtige uitzichten van de dorpskern gehad! Zie de foto van het winterlandschapje in de collage die ik rond 1960 vanuit de woonkamer heb genomen. Niet lang nadat ze alleen was komen te staan, is ze verhuisd naar een seniorenwoning elders in het dorp. Daar woont ze nu alweer 19 jaar. Een periode die één keer voor bijna drie maanden is onderbroken door opname in 'Myosotis' in verband met die beroerte van bijna vijf jaar geleden.

En nu zit ze dus voor een poosje in zorgcentrum 'De Kievitsbloem' waar ze voor zover ik het nu kan inschatten goed behandeld wordt. Aan alles komt een eind! In zover ga ik wel met M mee, maar voorlopig ga ik nog niet mee in haar ge-somber. Natuurlijk, ze kan zelf even helemaal niets, heeft bovendien pijn en is warrig van de morfine en de hele toestand. Dat je dan zegt, als het zo moet hoeft het voor mij niet meer, kan ik wel een beetje begrijpen. De wens is de vader van de gedachte, 't zou kunnen, maar m'n moeder enigszins kennende, denk ik dat als de pijn en de verwarring wat is weggeëbd, ze weer graag naar haar seniorenwoninkje terug zal willen!