een leuk weekend

Van Warfstermolen in Friesland, een streekdorp in de gemeente Kollumerland en Nieuwkruisland met nog geen 200 inwoners, had ik nog nooit gehoord. Maar op mijn zoektocht naar een leuk en betaalbaar onderkomen voor een familieweekend met dertien personen kwam ik daar zowaar terecht, de zegeningen van het Internet zal ik maar zeggen. Van 'Logement Doosje', een voormalige kop-hals-rompboerderij, is een bijgebouw, waarschijnlijk een voormalige stal, tot een groot familiehuis getransformeerd. Een familiehuis met een redelijke mate aan privacy, voldoende slaapkamers, goeie sanitaire voorzieningen, een eigen keuken, en last but not least, een behoorlijke woonruimte!

Aanvankelijk dacht ik dat ze zich met de naamgeving van het logement hebben laten inspireren door de fors gebouwde doos binnen het oppervlak van het oorspronkelijke rompgedeelte van de boerderij, waarin ze een restaurant met een grote open haard hebben gesitueerd. Een plausibele gedachte misschien vanuit architectonisch oogpunt gezien, maar wel helemaal fout. Toen ik het aan Dina en Bennie de Ruiter, de eigenaars van 'Logement Doosje' vroeg hoe het zat, bleken ze uit Doosje te komen, een buurtschap in de gemeente Steenwijkerland in Overijssel. Hoe verzin je het, maar zo'n naam blijft wel hangen!

Het meest kenmerkende van de autorit naar het hoge noorden in ons landje, is de toenemende leegheid van het landschap. In het grootste deel van ons land kan je dagelijks om de één of andere reden wel getuige zijn van een aanslag op de open ruimte. Door de alsmaar toenemende bebouwing, wordt de open ruimte versnipperd tot kleine gebieden of fragmenten die omsloten worden door andere functies zoals bedrijventerreinen, wegen en woonwijken. Maar in de omgeving van Warfstermolen hebben ze daar absoluut geen last van, daar is het landschap door de langdurige afzondering al vele decennia onveranderd gebleven. En daarin ligt volgens mij ook de charme van dit opmerkelijk lege gebied.

Enige dissonant in dit gebied is misschien het onlangs nog veel besproken Satellietgrondstation NSO (Nationale SIGINT Organisatie) in Burum. Maar je kan ook zeggen dat de schotels het gebied letterlijk en figuurlijk een ruimtelijk accent geven. Hoe dan ook, je kijkt hier echt kilometers van je af, heerlijk alsof je op zee zit!

Toen Joke en ik vrijdagmiddag rond vier uur als eersten arriveerden, werden we opgevangen en rondgeleid door Dina en Bennie de Ruiter, en kregen we over van alles en nog wat tekst en uitleg. Toen dat eenmaal achter de rug was, en we ons hadden geïnstalleerd was het tijd voor een wijntje. We zaten echter net een beetje uit het raam te staren naar het weidse landschap, toen Christa, Jan, Jeanne en Kim uit Harderwijk al kwamen binnenwaaien, een uurtje later gevolgd door Simone, Wilco, Roos en Daan uit Zwolle. Op Evert, Thijs en Mink uit Amsterdam zouden we nog een poosje moeten wachten, die konden pas rond half tien van de partij zijn. Nadat iedereen zich had gesetteld werd er uiteraard eerst een flesje ontkurkt. Gezellig, en door de grote open keuken in het midden van de woonruimte, konden Joke en ik al kokkerellend nog van de partij zijn, want er moest natuurlijk nog wel gegeten worden. De overheerlijke witlof/tonijnsalade van Joke en mijn macaronischotel ging er in als koek. Toen rond half tien ook de Amsterdammers gearriveerd waren was de club compleet. In de loop van de avond taaide de één na de andere af naar zijn of haar kamer, maar een paar doordouwers hebben echter nog tot in de kleine uurtjes zitten ouwehoeren.

Zaterdagmorgen, rustig wakker worden, rond 10 uur zouden we ontbijten was de afspraak. En zowaar dat lukte, een enkeling moest nog wel even wat extra gepord worden, maar dat is normaal. Vers brood, croissantje, eitje, lekkere kaas en vleeswaren en nog veel meer, het ging er in alsof we met z'n allen de hele nacht in de haven hadden gewerkt. Gezellig, ook dat, zo vaak maak je de hele club niet mee op de vroege ochtend! En na het ontbijt waren we aan de koffie toe, en toen dat was verwerkt zat de zaterdagochtend er alweer op. Tijd om eventjes naar de geiten en de scharrelkippen te kijken, prachtige beestjes, iets anders dan de plofkippen uit de supermarkt. Alhoewel, er liepen wel een paar hele mollige sierkippen rond, koddig om ze te zien rennen. Iemand kwam op het idee om een visje eten in de haven van Lauwersoog, een ander wilde naar Oostmahorn, en dan met name naar Esonstad, dat merkwaardige door Landal gebouwde vestingstadje in oud Friese stijl, met een eigen havencafé en een waaggebouw.

Daarna nog even Dokkum aandoen en dan zit de vijf wel weer in het uur. Zogezegd zo gedaan, een uurtje later liepen we in Esonstad, mooi, alleen de mensen ontbraken. Snel door naar de haven van Lauwersoog voor een visje, de kibbeling liet wat lang op zich wachten, maar we hadden de tijd. Uitkijkend over de haven en het wad moest ik denken aan de keer dat ik met de 'Swing' meedeed aan de Colin Archer Memorial Race. Een zeilrace van Lauwersoog naar Larvik in Noorwegen.

Met een kanonschot over de haven vertrokken we destijds onder vol tuig. Dat waren andere tijden, gauw terug in het nu, ook leuk, en het visje smaakte heerlijk, nog bedankt Wilco. In Dokkum scheen het zonnetje inmiddels weer volop, tijd voor een terrasje bij 'De Posthoorn' aan het Diepswal. Prachtig stadje ook, waar we in het verleden wel met de 'Swing' gelegen hebben. Terug in ons familiehuis werd er paard gereden op Kwiebus, een 27 jaar oude knol. Erg dynamisch ging het er niet aan toe, maar het was voor met name Kim een geinig tijdverdrijf, ze genoot ervan en wij ook. Rond zes uur kwamen Dina en Bennie bij ons de tafel dekken, we hadden met ze afgesproken dat ze voor ons rond zeven uur in het familiehuis een 3 gangen diner zouden verzorgen.

Spannend, wat zou het worden! Daar kwamen we vrij snel achter, Italiaans, wederom pasta dus, ze konden natuurlijk niet ruiken dat we de vorige avond ook al een eigen gemaakte macaronischotel hadden genuttigd. Geen probleem, de sfeer was goed en het was evengoed weer heel smakelijk. Al werkte de amuse in de vorm van een soort kaasballetje op een lepeltje wel een beetje op onze lachspieren. Met name Daan en Mink begonnen een beetje met het balletje te rotzooien. Maar uiteindelijk hadden ook zij het balletje achter de kiezen zitten, en mocht wat ons betrof de soep wel doorkomen. Na het vermelde hoofdgerecht kregen we uiteraard het toetje. Een variatie van kleine hapjes, voor ieder 3 stuks, die we van een soort meertraps bonbonnière moesten afnemen.

In een mum van tijd was de fraai opgemaakte snoeptoren, of hoe heet zo'n ding eigenlijk, van zijn heerlijkheden ontdaan. Toen we vervolgens ook de koffie met al of niet een pikketanisje hadden weggewerkt, waren we klaar en was de avond al aardig gevorderd. De één dook met een boek of krant de zithoek in, de ander installeerde zich voor een tijdje voor de TV en weer een ander dook z'n kamer in of verdween voor een poosje in één van de badkamers. Even na middernacht werd het stil in huis, van de enkele diehards die wederom tot in de kleine uurtjes zijn doorgegaan heb ik in ieder geval niets meer gehoord. Ik ben kennelijk als een blok in slaap gevallen. Zondagmorgen hebben we de tafel maar weer gedekt en een grote omelet gebakken, waarna de één na de ander uit z'n doosje kwam. Klokslag tien uur zat iedereen weer aan het ontbijt, keuvelend over van alles en nog wat, gezellig!

Zo'n ochtend vliegt voorbij, voordat je er erg in hebt is het alweer twaalf uur. Rond twee uur moesten we het huis verlaten, veel tijd om samen nog iets te doen hadden we dus niet. Dat hebben we dan ook niet gedaan, iedereen deed waar hij of zij zin in had, en dat was prima. Kim heeft Kwiebus nog maar weer eens gezadeld voor een ritje, maar erg enthousiast ging dat wat Kwiebus betreft niet. Ze was zo te zien niet vooruit te branden, toen Kim haar vervolgens weer terug in de wei wilde zetten, lukte dat slechts met de grootst mogelijke moeite. Het gezegde 'Trekken aan een dood paard' was hier uiteraard niet aan de orde, maar het leek er wel een beetje op. We hebben er weer smakelijk om kunnen lachen.

En ineens was iedereen aan het inpakken en werden de auto's voorgereden. Nog even langs Dina en Bennie gelopen om ze te bedanken voor de goede zorgen, en toen zat ons familieweekendje erop. Nog een knuffeltje hier en een knuffeltje daar, en weg was iedereen. Een tijdje reden we nog achter elkaar aan, maar op een gegeven moment was iedereen uit het zicht verdwenen. We waren weer helemaal met z'n tweetjes. 's Avonds bij 'Monopole' een visje gegeten en genoten van een werkelijk prachtige zonsondergang. Het toetje als het ware op een leuk weekend!