Theaterspektakel

Woensdagavond samen met J, J, C en H naar 'HaRT' geweest in Almere, de recentste spektakelvoorstelling van het in 1990 opgerichte theatergezelschap VisàVis. Zoals gewoonlijk bij VisàVis, speelde de voorstelling zich weer af in de buitenlucht, op een locatie aan de Muiderzandweg naast Almere Strand.
Toen we een maand geleden de ticket's bestelden, wisten we uiteraard niet dat het weer zo mee zou werken, een uitgelezener zomeravond hadden we ons echt niet kunnen voorstellen, prachtig! Want ook al zit je daar op een overdekte tribune, je zou toch veel energie verliezen bij kou, wind en regen, die ongetwijfeld afbreuk zou doen aan de beleving van de voorstelling. Maar gelukkig niets van dat alles, integendeel, het was een sfeervolle avond in optima forma!

Het recycling thema van de voorstelling (waarover zo meer) beperkte zich niet alleen tot de vormgeving van het decor, maar ook in die van restaurant 'La Pou-Belle' (iets in de vuilnisbak gooien) van VisàVis. Ook daar is vormgegeven met diverse voorwerpen van de stort. En ondanks dat we lekker buiten aten, kwamen we door deze entourage toch al lekker in de sfeer van de voorstelling, die pas om halfnegen zou beginnen.

Waar ging HaRT eigenlijk over? Ik citeer een gedeelte uit het programmaboekje:
Het verhaal: GEVAARLIJKE LIEFDE OP EEN SCHEIDINGSSTATION. HaRT is een eigentijdse liefdesgeschiedenis in een bizarre omgeving. Je komt terecht achter de coulissen van een moderne milieuboulevard en ondergaat een visuele belevenis geheel in de stijl van VisàVis.
Op het scheidingsstation regeert beheerder Sam; hij maakt iedereen fijntjes duidelijk dat-als het om scheiden gaat-we allemaal volslagen sukkels zijn. En dat zullen we weten ook. Met een ondoorzichtig web van regels dwingt Sam de storters op e knieën om het afval nader te fileren (tot en met het touwtje en nietje van het theezakje) voor het zijn bestemming krijgt.
Totdat Sam, de meester in het scheiden, de goeroe van de tweede kans, wordt geconfronteerd met een menselijk stortprobleem. Zijn zoon Milo wordt verliefd op een meisje dat illegaal in Nederland verblijft. Een lastig pakket dat Milo zijn vader voor de voeten werpt. Er ontspint zich een strijd tussen vader en zoon vol heldenmoed en lafheid, liefde,venijn en fantasie. De comedy kantelt naar een thriller en vindt een hoogtepunt in het beste van een klassiek drama.
De romance in HaRT speelt zich af tegen een wereld van duurzaamheid en recycling. Is duurzaamheid de toekomst voor bodemloos geluk? Of is het slechts een alibi om meer te kunnen consumeren? Verlost van schuldgevoel dumpen we alles wat niet meer bevalt en zien we uit naar nieuwe hebbedingetjes.
De moderne mens wordt steeds beter in scheiden, niet alleen op materieel maar ook op immaterieel gebied. Het afval krijgt in HaRT een ongekend tweede leven, maar geldt dit ook voor het menselijk overschot en onze omgang met elkaar? ViséVis zoekt het voor u uit. En waar kan dat beter dan op een afvalscheidingsstation?



Nou ze hebben het uitgezocht, en bovenstaande samenvatting, een try-out filmpje van j.l. 21/5 dat ik van het internet heb geplukt, geeft een beetje een idee van hoe. Ik heb anderhalf uur lang op het puntje van de stoel (in dit geval bank) gezeten, wat een spanning. Dynamiek, ritme en balans tussen intieme en grootse momenten deden mijn aandacht geen moment verslappen. Opvallende contrasten, ontroerend ook hoe in een verstild moment een klein Balkankoortje begon te zingen!
Wat mij betreft hebben ze in de voorstelling goed laten zien, dat het laagje vernis van beschaving in onze samenleving erg dun is. De reusachtige berg afval die we met z'n allen produceren is tegelijkertijd big business. En daarin mag de menselijke aanwezigheid niet worden veronachtzaamd, vandaar ook dat de voorstelling HaRT heet.

Een pakkender voorstelling heb ik volgens mij de laatste jaren maar zelden gezien. Ernst en luim, momenten dat je niet bij kwam van de lach, werden in straf tempo gevolgd door momenten van medeleven en ontroering, een prachtige voorstelling. Dat er kennelijk meer zo over dachten, bewees het enthousiaste en langdurige applaus wel van de ruim 700 toeschouwers op een afgeladen tribune. Na afloop met z'n allen nog even een drankje genomen bij halve maan, kampvuur en een magnifiek, enigszins mysterieus verlicht plastiek dat was samengesteld uit groene en kleurloze petflessen.