elBulli

Dit jaar kreeg ik van E jr. het boek 'Een dag bij elBulli', op m'n verjaardag cadeau. Een enorm boekwerk, 528 pagina's met foto's en creatieve ideeën en methodes van de beste chef-kok van de wereld Ferran Adrià. Het Catalaanse drie Michelinsterren restaurant 'elBulli' in de buurt van Roses, dat wordt gerund door Ferran Adrià en Juli Soler, is dit jaar voor de vierde opeenvolgende keer gekozen tot beste restaurant in de wereld, volgens The S. Pellegrino World's 50 Best Restaurants.

Een maaltijd genieten bij 'elBulli' is een zeldzame en magische ervaring, las ik in het boek. En dat kunnen we bevestigen, al is het al wel een tijdje geleden dat we daar gegeten hebben. Maar er gebeuren soms dingen in je leven die je nooit meer vergeet. Voorjaar 1984, de toen 22 jarige Ferran Adrià werkte er nog maar net. Maar in de keuken maakte hij daar met z'n avant-gardistische aanpak een bliksem carrière mee, want al in november van dat zelfde jaar werd hij daar chef-kok, samen met Christian Lutaud.

Hoe we in 'elBulli' terecht gekomen zijn is al een verhaal apart. Tegenwoordig krijgen ze daar van 'all over the world' maar liefst 2 miljoen reserveringen per jaar te verwerken. Maar in dat halfjaar dat ze open zijn is er maar plek voor totaal 8000 gasten, (160 avonden maal 50 gasten per avond). De kans dat je daar ooit kan eten, ook al heb je gereserveert, is dan ook echt minimaal. Wij hadden helemaal niet gereserveert maar konden toch zo aanschuiven. Echt een unicum, want ook destijds was het avant-gardistische sterren restaurant al zeer bekend. Alleen bij ons toen nog niet!

Wij hadden daar destijds voor een paar weken voorjaarsvakantie een mooi oud huis gehuurd in de heuvels nabij Roses. Een prachtige plek, vanaf ons terras zagen we in de verte enerzijds de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën, en anderzijds het blauwe water van de Baai van Rosas.
Aan het eind van de vakantie gingen we ter afsluiting met z'n zessen, (broertje H van J en zijn toenmalige vriendin L, waren bij ons ook een paar dagen van de partij) lekker buiten de deur eten. Van m'n collega (de huiseigenaar) had ik een adres gekregen van een goed en betaalbaar restaurant in de buurt, maar dat was ik kwijt geraakt. Geen probleem, hij had me ook uitgelegd in welke richting ik ongeveer moest zoeken, dus ik zou het wel vinden!

Maar hoe we ook zochten, ik kon niet vinden wat ik in m'n hoofd had. Wel zagen we zo af en toe een grote hondenkop op een rotsblok of muurtje getekent, wat volgens mij te maken moest hebben met één of andere horeca-gelegenheid in de buurt. Meanderend koersten we bergopwaarts, maar op een gegeven moment waren we blijkbaar over het hoogtepunt heen en zakten we weer richting zeeniveau, naar 'Cala Montjoi', een mooie beschutte baai. En ja hoor, daar in het half donker al reeds, zagen we eindelijk onze horeca-gelegenheid liggen, prachtig gelegen aan de baai. Restaurant 'elBulli', goedkoop zag het er niet bepaald uit, maar ik had nu al zo lang gezocht dat me dat een rotzorg was. Bij de deur werden we keurig uit onze jassen geholpen, en even later zaten we er met z'n zessen gezellig met een welkomsdrankje om de tafel. J en ik verschoten even van kleur toen we de menukaart onder ogen kregen, maar toch waren we ook snel weer over de schrik heen. Dit maak je niet zo vaak mee, zeiden we tegen elkaar, laat het maar gebeuren. En een feest was het! Een heel mooi feest, met aardige mensen, heerlijke geuren en prachtige kunstwerkjes voor onze neus. We ervoeren het eten van al dat heerlijke moois bijkant als een daad van culinair vandalisme!
Maar ja wat wil je, die Ferran Adrià is ook niet voor niets wereldberoemd geworden om zijn innovatieve en creatieve culinaire technieken.

Dat ook mijn zoon het culinaire avontuur blijkbaar niet vergeten is, mag ik opmaken uit het feit, dat hij mij ruim 25 jaar na dato nog het prachtige boek over 'elBulli' en zijn beroemde chef-kok cadeau gedaan heeft.