Lang geleden stonden we op een camping aan de rivier de l'Arve in Chamonix. Al dagen lang was het het mooiste weer van de wereld, strak blauwe lucht en glashelder. Als we 's morgens, zittend voor ons tentje, omhoog keken, werden we haast verblind door de schoonheid van het Mont Blancmassief. Prachtig, die ochtendzon op de besneeuwde toppen, majestueus en dominant, superlatieven schoten tekort, we bleven kijken. Ook onze kinderen, destijds 8, 6 en 4 jaar oud, stonden soms met open mond naar die fascinerende witte wereld te gapen. Ze wilden er wel naar toe, maar daarin moesten we ze natuurlijk teleurstellen. Daar moet je een echte bergbeklimmer voor zijn, een alpinist, een kletteraar met touwen, haken en pikhouwelen, dat soort dingen. Maar we zijn vandaag wel van plan met de gondelbaan naar boven te gaan, naar de Aiguille du Midi, dat is één van de hoge toppen daar. Dan zijn we aardig in de buurt en kunnen we de boel mooi een beetje van bovenaf bekijken. Dat was leuk, iedereen blij!
We waren vrij vroeg, toch stond er al een respectabele rij wachtenden voor ons. Even zakte ons de moed in de schoenen, maar al snel kwamen we er achter dat de rij wachtenden toch nog vlug oploste. Er gaan 50 à 60 mensen in een gondel, dus dat wil ook wel. De rit vanaf het grondstation in Chamonix, dat op een hoogte van 1035 meter ligt, naar de 3842 meter hoge Aiguille du Midi, gaat in twee etappes. De eerste etappe bracht ons in ongeveer 10 minuten naar Plan d'Aiguille op 2317 meter hoogte. Vandaar bracht een tweede gondel ons in nog eens ca. 10 minuten naar de top. Het uitzicht vanuit de gondel op de omgeving was overweldigend!
Boven aangekomen bleken er diverse uitzichtplaatsen te zijn, prachtig. Maar 100 meter hoger was er ook nog een uitzichtplateau die we alleen middels een lift konden bereiken. Daarvoor moesten we wel eerst weer in de buidel tasten, maar dan had je ook wat. Het panorama dat zich daar voor onze ogen ontvouwde was magistraal, 360º konden we vrij in de rondte kijken! De ronde top van de Mont Blanc in z'n volle glorie, glinsterend in de zon. Bijna aanraakbaar, ik kon me vanaf ons uitzichtpunt moeilijk voorstellen dat die nog zo'n 1000 meter boven ons uit torende. Voor m'n gevoel stonden we praktisch op gelijk niveau, we stonden als het ware op het dak van de Franse-, Zwitserse- en Italiaanse Alpen.
Toen we uitgekeken waren zijn we met de gondel weer afgezakt naar 2317 meter, naar het tussenstation Plan d'Aiguille. Alvorens verder af te zakken, hebben we bij het restaurantje daar onder een parasol eerst maar eens wat te eten genomen. Prachtige plek daar, mooi om van daaraf te zien hoe de gondels steil omhoog richting top gingen. Ergens las ik dat er van daaraf ook een voetpad naar Chamonix liep. Een wandeling van 2,5 à 3 uur! Overwegend dalen, het leek ons leuk, hoewel we een beetje onze twijfels hadden of dit voor de jongste niet te zwaar zou zijn. Maar met het idee, haar op m'n schouders te nemen als ze het even niet meer zag zitten, zijn we vrolijk aan de afdaling begonnen. En daar hebben we geen spijt van gehad. Een mooie wandeling met prachtige vergezichten, al werd het sparrenbos naarmate we verder onder de boomgrens zakten wel steeds dikker en ondoorzichtiger. Evengoed een wandeling die me mogelijk door alle mooie belevenissen die dag, tot op de dag van vandaag nog helder voor de geest staat. En onze kinderen hadden er ook plezier in, al heb ik de jongste inderdaad zo af en toe wel even op m'n schouders genomen.
(Achteraf gezien is dit wandelingetje min of meer de opmaat geweest, voor een periode van ca. 3 jaar bergwandelen met rugzakken en tentjes, die we 5 à 6 jaar later hebben meegemaakt. Zie in m'n blogarchief o.a. mijn stukje 'Tour du Mont Blanc' van 2 december 2009).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten