over Martelpad en de Verdon!

In 'Een schitterende wandeling!!' mijn stukje van j.l. 14 januari, heb ik het op het laatst even over de 'Tour du Mont Blanc', een stukje over een voettocht van langgeleden in de Alpen, dat ik al op 2 december 2009 geschreven heb. Een voettocht die destijds door het slechte weer min of meer op een debacle is uitgelopen, waardoor we toen richting zon zijn gevlucht. Die vonden we, na enig oponthoud door een kettingbotsing op de A7 nabij Montélimar uiteindelijk in Castellane, een plaatsje in de Alpes-de-Haute-Provence. Een oase na alle kou en nattigheid in de Alpen! Desalniettemin waren we na een aantal dagen relaxen voor onze tentjes toch weer aan iets anders toe. We hadden gewandeld, boodschappen gedaan en op terrasjes gezeten, we hadden gezwommen, spelletjes gedaan en gelezen over een spannende voettocht door de Grand Cañon du Verdon!

Tentjes afgebroken, rugzakken ingepakt, en weg waren we. Een parkeerplaats voor een paar dagen hadden we snel gevonden in Rougon. Het avontuur kon weer beginnen. We hadden een rondje van om en nabij 30 km uitgestippeld. Te beginnen in Rougon, via GR 4 naar La Palud en La Maline, waar we onze tentjes wilden opslaan voor de nacht. De volgende dag zouden we dan beginnen met een steile afdaling van ongeveer 350 meter naar de bodem van de Grand Cañon du Verdon, om vervolgens langs de Verdon over de GR4, ofwel het Martelpad (vernoemd naar speleoloog Edouard Alfred Martel, die in 1905 als eerste volledig de Verdon afzakte) terug te keren naar ons vertrekpunt van de vorige dag in Rougon.

!e dag.

Vanuit Rougon, een klein afgelegen dorpje op ongeveer 950 meter hoogte, hadden we een magnifiek uitzicht op de bergachtige omgeving, waar de Grand Canyon du Verdon ook een onderdeel van is. Het was snik heet, eigenlijk te heet voor een forse wandeling met volle bepakking. Een wandeling die ook nogeens louter uit klimmen en dalen bestond. Het is ook nooit goed zeiden we tegen elkaar, de ene keer kou en regen, en nu weer dit. Maar laten we ophouden te zeuren, en gewoon een lekker rustig tempo aanhouden. Zo gezegd, zo gedaan, het prachtige panorama maakte bovendien veel goed. Hoog boven onze hoofden zagen we enkele gieren rondcirkelen, fascinerend. Rougon staat bekend om zijn gierenkolonie had ik al eens ergens gelezen.

En zo stapten we rustig voort over de GR4 richting La Palud. Op z'n tijd even een pitstopje in de schaduw voor een slokje en om af te koelen. Desalniettemin hadden we allemaal erge dorst en hete voeten, toen we halverwege de middag in La Palud aankwamen. We zijn dan ook onder een grote parasol op het eerste de beste terrasje dat we in het dorp tegenkwamen neergestreken. Schoenen uit, en omhoog met die hete voeten, even heerlijk uitblazen. Ondertussen het ene na het andere flesje fris of bronwater achteroverslaand. Het beviel ons daar onder die parasol zo goed, dat we er zeker een dik uur gezeten hebben. Uitgerust en verfrist begonnen we, nadat we onze veldflesjes weer met water hadden gevuld, aan de tweede en laatste etappe die dag.

Het vervolg over de GR4 naar Chalet de la Maline, was in feite een herhaling van zetten van het eerste deel. Alhoewel de GR4 ons nu wel veel meer over een geasfalteerde weg voerde. Dat loopt sowieso al zwaarder, laat staan met die hitte! Maar ons motto was, dat we niet zouden zeuren, dus gewoon rustig doorlopen maar. Na de zoveelste bocht zagen we eindelijk Chalet de la Maline in de verte liggen. Iedereen blij, rond zeven uur waren we terplekke, en konden we onze tentjes opzetten. Dat viel echter nog niet mee, omdat er niet of nauwelijks een vlak plekje te vinden was. Maar uiteindelijk stonden beide tentjes, al moesten we vannacht wel enigszins onder helling slapen. In Chalet de la Maline waren we kennelijk de laatste gasten, maar gelukkig hadden ze nog wat eten over voor ons.


2e dag.

De andere morgen waren we om acht uur al uit de veren. Onder helling slapen hadden we geen van allen als een succes ervaren. Het zij zo, we waren al blij dat we 's nachts de tent niet uitgerold waren. En zo begonnen we na het ontbijt rond half tien aan ons zelfverklaarde avontuur, t.w. een voettocht van 14 à 15 km over het 'Martelpad' in de 'Grand Canyon du Verdon', die ons in zes à zeven uur terug moest voeren naar Rougon.

Profiel Martelpad.

Zoals gezegd begon onze tocht die morgen met een steile afdaling van ongeveer 350 meter. Na een uurtje hadden we de bodem van de canyon bereikt en zijn we er even bij gaan zitten. We vonden het een indrukwekkende ervaring de canyon van hieruit te beleven. Te bedenken dat die enorme kloof puur door de kracht van het rivierwater is uitgesleten. Er zijn hoogteverschillen van soms wel 700 meter las ik, waarbij de canyon beneden op sommige plekken slechts 6 meter breed is en bovenaan soms enkel 200 meter. Imposant allemaal, deze overwegingen, maar we konden daar natuurlijk niet blijven zitten. Linksaf dus dan maar, richting Point Sublime en Rougon.

We raakten niet uitgekeken op de omgeving, prachtig, wat een uitzichten. Maar we moesten ook goed opletten hoe en waar we onze voeten neerzetten. Hoewel het pad naar eerder genoemde speleoloog Martel vernoemd is, vonden we het eigenlijk ook echt wel een beetje een martelpad. Maar dat mocht de pret niet drukken. Toen we op een gegeven moment een puinhelling moesten afdalen, wisten we eigenlijk niet goed hoe we dat moesten aanpakken. Terwijl we ons stonden te beraden, werden we door een paar backpackers gepasseerd, die zonder een moment van aarzeling de puinhelling met een aantal grote sprongen afgingen. Goed voorbeeld, doet goed volgen, in no time stonden we met z'n vijven beneden. Verder maar weer!

Verderop liep het Martelpad door een paar tunnels, waarvan er één een lengte had van om en nabij 700 meter. Het werd aardedonker om ons heen, maar goed dat we zaklampen bij ons hadden. Een aantal steile stalen trappen maakten verder ook deel uit van het Martelpad. In totaal moesten we daarmee een hoogte verschil van zo'n 100 meter overbruggen. Alles bij elkaar genomen een prachtige tocht. Minder zwaar trouwens dan we aanvankelijk op basis van informatie hadden verwacht. Hoewel we na zeven uur sjouwen nog een behoorlijke klim voor de kiezen kregen om de canyon weer uit te komen. Maar ja, de laatste loodjes wegen wel vaker het zwaarst. Onze kinderen hadden er overigens minder moeite mee dan wij. Die zaten, toen wij voor hun al sjokkend in beeld kwamen, al breed grijnzend achter een koel drankje op het terras van L'Auberge du Point Sublime nabij Rougon.