Eind jaren zestig van de vorige eeuw hebben J en ik een huis gebouwd. Een huis dat we ook zelf hadden ontworpen. (Zie ook mijn stukje 'architectuur' van 16 december 2009). Ik zat in het ontwerpvak, al was het nog pril, dus waarom niet? De rationele aspecten als budgetten en haalbaarheid hadden we goed overdacht, daar waren we snel uit. Wat dat betreft wisten we, waar we ons aan moesten houden. Maar architectuur is meer, veel meer, en is zeker niet simpel alleen binnen een rationeel denkkader te duiden. Het opstellen van het 'Programma van Eisen' voor ons eigen huis, ging ons dan ook minder makkelijk af. Pasklare antwoorden op de meer gevoelsmatige aspecten in een ontwerpproces liggen immers sowieso nooit voor handen. Uiteraard zijn we er met z'n tweetjes wel uitgekomen, en kon ik uiteindelijk beginnen met het ontwerp en de uitwerking ervan!
Evengoed was en bleef het een lastig proces om je eigen opdrachtgever te zijn. Ik ontwerp liever een huis voor iemand anders, dat kost me om de één of andere reden minder moeite. En we hadden het 'Programma van Eisen' nog wel zo goed doordacht. Ik bleef in het begin maar wijzigen, dan weer zus, dan weer zo. Een innerlijke zoektocht van formaat was het. Het was ook, hoe zal ik het zeggen, een zoektocht naar een min of meer tijdloos concept. Ontwerpen is een abstract denkproces, met als resultaat een vormgegeven klustering van strategieën en ideeën. Echter steeds maar weer bleek het ontwerpresultaat een paar dagen later weer vatbaar voor verandering. Ik bleef aan de gang. Maar op een gegeven moment bedacht ik dat dat eigenlijk maar zo moest blijven ook. Ik heb gewoon een punt achter de ontwerpfase gezet, het was goed zo. Maar met de wetenschap dat we straks een huis zouden hebben, dat in de basis en qua ruimtelijke vormgeving klopt, maar wat ons straks in gebruik nog wel eens bezig zal houden. Het was destijds trouwens een vrij bekend issue in de architectuur, dat een gebouw eigenlijk nooit af is. Onder invloed van het gebruik en de gebruikers, moet het tegen veranderingen kunnen.
Het eindresultaat van het ontwerp was er dan ook na. We hebben met onze kinderen 18 jaar in een prettig huis gewoond. Een huis waar het interieur op met name de begane grond, die praktisch uit één grote leefruimte bestond, om allerlei reden met plezier regelmatig in meer of mindere mate werd verbouwd!
5 opmerkingen:
Ja, dat was een leuk huis. Die hele bouwfase ook goed meegekregen. Ik woonde nog thuis en herinner me de vele keren naar Pa naar Putten afreisde. Heb trouwens zelf ook nog gevoegd, al was het dan maar van de schuur ;-)
ooo, wat was dat toch een superleuk huis!!Zoveel leuke herinneringen aan de heerlijke logeerpartijen bij jullie! en uhh respect hoor Evert voor het"ellenlange"ontwerp-traject, ik verkoop tegenwoordig meubelen maar kan voor onszelf maar niet de juiste bank vinden, haha, en dat is alleen maar een bank!!!....laat staan het creeren van je eigen huis!! Liefs Marjon
Het was een leuke tijd samen aan een huis
bezig zijn.
Het was een leuke tijd samen aan een huis
bezig zijn.
Wat kwam ik graag logeren in dit huis en bij jullie natuurlijk! Heel wat tijd doorgebracht in de kelder waar een wedstrijd tafeltennistafel stond en een doka! En dan natuurlijk die bedden van mijn neef en nichten die in de lucht hingen. Super spannend. Alleen dat ontbijten s ochtends. Mijn hemel die vieze Brinta pap, Maar nu was ik in dit tijd niet zo'n goede eter geloof ik.
Hele mooie herinneringen daar;-)
Een reactie posten