'Felis Onca IV' op de klippen!

Onlangs las ik in de krant dat Rijkswaterstaat aan de Nieuwe Waterweg natuurgebiedje 'Gors van de Lickebaert' wil aanpakken. Rijkswaterstaat gaat daartoe in 2017 ca. 2 km natuurvriendelijke oever aanleggen langs de Nieuwe Waterweg. Het één en ander om ter plekke een geleidelijke overgang van het land naar water te laten ontstaan, alsmede een evenwichtig leven van de onderwaterbodem. Het 'Gors van de Lickebaert' ligt aan de noordoever van de Nieuwe Waterweg tussen Maassluis en Vlaardingen. Het gebied, dat deel uitmaakt van de Provinciale Ecologische Hoofdstructuur, valt regelmatig droog maar toch ontstaat er geen waardevolle natuur. De golven van passerende schepen op de Nieuwe Waterweg, één van de drukste vaarwateren ter wereld, verhinderen de vorming van een geleidelijke overgang van land naar water en een evenwichtig onderwaterbodemleven. Tot zover het recente nieuws over het 'Gors van de Lickebaert'!

Bij het lezen over de plannen met het 'Gors van de Lickebaert' gingen mijn gedachten ruim 20 jaar terug, toen ze in die hoek kennelijk al bezig waren de overgang van land naar water naar wens te manipuleren. Met de 'Felis Onca IV', ons voorlaatste zeiljacht waren we met vakantie naar Zuid Engeland en Normandië geweest. Waarbij op de terugweg spontaan het plan was ontstaan nog een paar dagen aan de vakantie vast te knopen en niet langs, maar door Zeeland huiswaarts te varen. Daartoe zijn we destijds bij Vlissingen naar binnen gegaan. Via het kanaal door Walcheren, het Veerse Meer, Oosterschelde, Volkerak, Haringvliet, Spui en Oude Maas raakten we uiteindelijk nabij Vlaardingen op de Nieuwe Waterweg verzeild, waar we alvorens het ruime sop weer te kiezen, in Schiedam hebben overnacht.

De andere dag wilden we naar IJmuiden varen. Maar dat zou waarschijnlijk wel motorren worden, want voorlopig was Aeolus ons niet of nauwelijks gezind, en de voorspellingen waren in dat opzich ook niet gunstig. Het was niet anders, en zo voeren we even later op de motor met stroom en tij mee met een stevig gangetje van rond acht knopen over de grond op de Nieuwe Waterweg zeewaarts, waarbij we in de vaargeul conform het BPR zo dicht mogelijk de stuurboordwal aanhielden. Ter hoogte van het 'Gors van de Lickebaert' meende ik de bocht in de geul wel enigszins te kunnen afsnijden. Een blik op de dieptemeter en de kaart gaf voldoende vertrouwen, altijd nog rond 4 à 5 meter terwijl onze diepgang 1,90 meter was! In een opperbeste stemming stoven we al keuvelend westwaarts, J, die beneden bezig was met de koffie, stond op het trapje in de kajuitopening, en ik achter de roerstand. Plotseling zag ik op de tot dan toe vrij vlakke waterspiegel, een enigszins draaiende werveling op zo'n 2 à 3 bootlengtes voor de boeg. Een fractie van een seconde later was het boem!

J was door de klap vanaf het trapje door de kajuit tegen het middenschot gekatapuleerd, en kwam er wonder boven wonder enkel met de schrik en een paar blauwe plekken van af. En ik zat met een gekneusde rib een tijdje adem happend in de kuip, door de klap tegen het stuurwiel was even alle lucht uit m'n longen geperst. En de 'Felis Onca IV' zat aan de grond zo vast als een huis en hing hoog en scheef in de Nieuwe Waterweg. Enigszins bekomen van de schrik en de pijn hebben we eerst maar eens gekeken of er nergens water binnenkwam. Motorruimte, schroefas, bilg, kielophanging etc. Dat zat zo te zien allemaal goed, en de mast stond er gelukkig ook nog goed bij. Maar ja wat nu, we moesten daar uiteraard wel weg zien te komen. Inmiddels waren we door een grote hekgolf van een passerend schip ook nog iets hoger en schever komen te liggen, enige haast was geboden. Ik stond echter amper klaar om middels de marifoon de havendienst op te roepen, toen ik in m'n ooghoeken de redding nabij zag komen.

Twee potige kerels op een gele pilot hadden ons al zien stunten in de gevarenzone en het één en ander aan zien komen. Afgelopen week waren in deze hoek door Rijkswaterstaat grote betonblokken gestort die uiteraard nog niet op de kaart stonden. Op ca. 15 meter van ons bleven ze liggen, dichter bij ging niet vanwege hun diepgang. Of we een lijntje over konden gooien. Nadat de verbinding met een paar aan elkaar geknoopte landvasten was gelegd, begonnen ze in alle rust te trekken in de richting vanwaar we vandaan gekomen waren. Het was een stevige landvast, maar dat mocht niet baten, knap! Vervolgens gooiden ze zelf een lijntje over, eerst een dunne, gevolgd door een bijkans polsdikke lijn, die ik zo goed en kwaad als ging aan een lier bevestigde. Wederom nam de spanning op de lijn toe, maar deze keer met succes. Even later dreven we zij aan zij, wat waren we blij! Wat we ze schuldig waren? Even zaten beide mannen voor de vorm een beetje te smoezen, nou wat dacht u van een flesje jajem? Van meer wilden ze niet weten! Te gek jongens, en met een 'hier pak aan' koop dan op z'n minst allebei een fles, namen we afscheid en gingen we ons weegs.

Amper voorbij Maassluis werden we ingelopen door een politieboot die naast ons kwam varen. Enigszins ongerust vroegen we ons af waar we dat weer aan te danken hadden? Tot onze verbazing vroegen ze wat we van plan waren. Nou we gaan naar buiten, naar IJmuiden. Dus jullie gaan na zo'n crash gewoon de zee op? Crash? 'Big brother is watching you', ze zien ook alles op de Nieuwe Waterweg! Ja, het valt mee, we hebben de boel nagekeken en er is zo te zien niks aan de hand. Hebben jullie kiel en onderwaterschip dan ook geïnspecteerd? Nee, dat niet, hoe zouden we dat hier moeten doen? Maar we hebben een vaste loden kiel die volgens ons een aardige dreun kan hebben. Desalniettemin raden ze ons met klem aan, om alvorens de zee op te gaan het onderwaterschip in de Berghaven in Hoek van Holland te laten inspecteren. Zij wilden de mensen daar alvast wel verwittigen en iets proberen te regelen. Wat een services! Bij een kraan konden we jammer genoeg niet terecht, echter twee duikers van de brandweer hebben daar kiel en onderwaterschip uitvoerig kunnen bekijken. Het enige wat ze konden ontdekken was een fikse winkelhaak in de schuine voorkant van de kiel op ongeveer 30 cm vanaf onderkant kiel. Opluchting alom! Bizar maar waar, ook hier konden we de zaak in natura afronden met koffie en een paar flessen jajem!

Na alle heisa zijn we daarna Scheveningen maar binnen gelopen. Daar hebben we alvorens de kooi in te duiken, de dag met een borrel en een visje geëvalueerd. Morgen weer een dag!