Herfst, prachtige dwaaltochten door weer en wind. Ondanks latente gevoelens van melancholie, hou ik van de herfst geloof ik wel net zoveel als van het voorjaar. Ik raak niet uitgekeken op de fraaie herfststructuren en kleurenpracht in de natuur. Mijmerend over van alles en nogwat en de cyclus van het leven, loop ik met mijn geliefde in het bos door een alsmaar dikker wordend bladerdek. Een bijzondere sfeer, hoewel elk jaargetijde natuurlijk z'n bijzondere sfeer wel kent. Mogelijk dat gevoelens van melancholie voor de mens net even wat heftiger of bijzonderder zijn, dan bijvoorbeeld de verwachtingsvolle gevoelens van het voorjaar. Maar dat is wat mij betreft psychologie van de koude grond, pseudo psychologisch geneuzel. Als ik denk aan onze verre voorouders, die ook in de herfst in donkere grotten leefden zonder enige vorm van comfort, hebben we zeker in de culinaire toptijd die de herfst ook is, niets te klagen in onze warme huisjes.
Over warme huisjes gesproken, bij een wandeling in Hulshorst kwamen we aan de voet van een zware oude beuk aan het van Meurswegje (rijtuigenpad anno 1800) een bovengronds pied-à-terre tegen van boskabouters. In het boek 'leven en werken van de Kabouter' van Rien Poortvliet en Wil Huygen uit 1976, heb ik destijds gelezen dat boskabouters hun huisjes ondergronds bouwen. Maar kennelijk heeft de hedendaagse boskabouter ook behoefte aan een bovengronds pied-à-terre. Grappig, we hadden het plekje jaren geleden al eens eerder ontdekt, maar joost mag weten wie dat kleine boskaboutergezelschapje daar in 'the middle of nowhere' onderhoud.
1 opmerking:
Klinkt wel heel mooi, met je geliefde door de herfst lopen.
Paulus is al lang verhuisd trouwens.
Gr Brend
Een reactie posten