Waar is mijn tasje?

Ach was het zoogdier mens ook maar een buideldier, dat zou me denk ik een hoop schrikmomenten schelen. Want de uitroep: Oh, waar is mijn tasje, zou ik dan nimmer meer hoeven aanhoren. Mijn reactie op het schrikachtige timbre van haar uitroep is altijd weer recht evenredig. Sowieso een reactie die achteraf gezien als totaal overbodig kan worden beschouwd. Het tasje is vaak nog sneller terecht dan mijn goede humeur. Vaak is het ergens gedachteloos neergelegd of in de auto achter gelaten, soms is het onder een kussen in de bank terechtgekomen of zit het in een boodschappentas verstopt, tasjeintasje zal ik maar zeggen. Lachen, naderhand, was ook die keer in het hotel in Surabaya, waar zelfs een aantal mensen om ons heen bij de zoektocht betrokken werden, en er o.a. navraag gedaan werd bij het restaurant waar we de avond daarvoor zo lekker gegeten hadden. Het lag in de hotelkamer gewoon op bed onder een omgeslagen sprei!

Ironisch genoeg was ik er zelf debet aan toen het tasje een keer echt weg was. Toen ze in Faaborg, een stadje in Denemarken, even bij de plaatselijke VVV binnen ging voor een stadsplattegrondje, bleef ik buiten om op haar vouwfietsje en tasje te passen. Toen ze vijf minuten later weer naar buiten kwam, was haar fiets weg! Hoe is het mogelijk, ik had er gewoon naast gestaan en er niets van gemerkt. Ik had daar dus gewoon staan dromen! Het ergste was natuurlijk dat ze met haar tasje ook haar papieren kwijt was. Paspoort, rijbewijs, creditcard, pinpas noem maar op. Als de bliksem hebben we de boel laten blokkeren, en een politiebureau opgezocht om aangifte te doen. Maar daar kwam haar tasje uiteraard niet mee terug, dat hebben we nooit weergezien. Echter geen probleem, er zijn tasjes zat!