jaarlijks fietsdagje

Eén keer per jaar trekken we er met de familie een dagje op uit met de fiets. D.w.z. we fietsen maximaal een uur of drie en genieten tussendoor van de nodige pitstopjes, al of niet gepaard met iets lekkers in vaste dan wel vloeibare vorm. De fietsdagjes worden bij toerbeurten georganiseerd, gisteren was het onze beurt. Rond een uur of half twaalf was de hele club compleet, en zaten we met z'n allen bij ons aan de koffie met een punt appel-slagroomvlaai. Bij vermeende sportprestaties is uiteraard een goeie ondergrond van belang! Toen het één en ander was weggewerkt en iedereen en-passant was bijgepraat door die en gene, was het hoog tijd om het stalen ros te beklimmen. Aldus geschiede, even later zat iedereen in het zadel en begonnen we vol goede moed aan een knooppuntentochtje van ca. 42 km in de nabije omgeving en iets daarbuiten. Het weer was de afgelopen week subliem geweest, jammer dat het juist nu beduidend minder was. Niet echt slecht ook, maar evengoed stonden we een klein halfuurtje na ons vertrek al wel een kwartiertje onder een grote beukenboom voor de regen te schuilen. Gelukkig is het daarbij voor de rest van de dag gebleven.

'Ons Strandhuus' aan het Veluwemeer bij Hulshorst was ons eerste rustpunt. Prachtig diffuus licht op het Veluwemeer, verstilling, voorloper van de naderende herfst. Na een kopje soep klommen we weer in het zadel voor een iets langer traject door het Leuvenumse Bos en over de Elspeetse Heide richting Kasteel Staverden, ofwel het kleinste stadje van Nederland!

Op het terras van Brasserie Staverden was het een drukte van belang en erg gezellig. We fietsen en wandelen al vele jaren nabij Kasteel Staverden, maar we raken er nooit uitgekeken. Het Kasteel, het Koetshuis en de Brasserie van Staverden liggen volgens mij op één van de mooiste landgoederen van de Veluwe, zo niet het mooiste landgoed. Staverden heeft al in 1298 stadsrechten gekregen en is uitgeroepen tot de kleinste stad van Nederland. Merkwaardig eigenlijk, de omgeving doet me daar aan van alles en nog wat denken, behalve aan een stad! Maar dit terzijde, de combinatie van rijke historie, karakteristieke opstallen, schitterende tuinen, een eigen moestuin en kas, en de witte pauwen op het landgoed maken dit plekje tot een unieke belevenis!

Maar hoe mooi en gezellig dan ook, we moesten na een uurtje toch weer verder om rond zes uur weer in Harderwijk te zijn. Overigens als we daar nog een poosje zouden blijven zitten, zou de wijn wel eens in onze benen kunnen zakken met alle gevolgen van dien. Dan waren we daar in dat bos natuurlijk niet meer vooruit te branden. Gelukkig hebben we altijd wel een paar verstandige mensen in onze familie, en zo kon het gebeuren dat we even later weer fris en monter in het zadel zaten om ook de laatste etappe van ons fietstochtje te slechten. We werden in dit stukje nog even verrast, toen een everzwijn vlak voor onze fiets overstak. We probeerden hem nog te vangen met onze lens, maar dat konden we vergeten, die beesten lopen ongelooflijk hard door het struikgewas. Even over zes zaten we met z'n allen met een wijntje op het terras van restaurant 'Monopole' in Harderwijk over het Wolderwijd te staren, en kregen we voor onze prestaties die dag het twintigste lintje van Ad, onze padre familias, uitgereikt. Een feestelijk moment, heel even kwam toen zowaar ook het zonnetje nog door het wolkendek piepen. Mooie momenten, maar toen het een beetje kil werd, zijn we toch maar naar binnen gegaan, waar de tafel al voor ons gedekt stond!