Hodgepodge op de Smeepoort

Herderewich omstreeks de 14e eeuw

In de stadszijde van het (gerestaureerde) restant van de Smeepoort zit nog een wachtlokaal boven de voetpoort, dat vanaf het terras (het Beloftepleintje) van café De Belofte te bereiken is middels trap en overloop. Het was rustig op het Beloftepleintje, slechts enkele cafébezoekers genoten onder de terrasheaters van hun versnapering, het gros zat binnen aan de bar. En van de wachters die in vroegere eeuwen de poort bedienden was allang geen spoor meer te bekennen, die waren in een ver verleden al vertrokken. Maar wie er vrijdag in de namiddag wel waren, waren de mannetjes van Hodgepodge. Hoog verheven boven het Beloftepleintje stonden ze daar te musiceren op het overloopje, of beter gezegd het balkonnetje. Het gebeuren deed me ineens een beetje aan die mannetjes in de Muppet Show denken. Puur theater met die vreemde snuiters op dat balkonnetje! Sommige mensen in de Smeepoortstraat keken niet op of om, en liepen gewoon door. Anderen bleven, om zich heen kijkend waar die muziek toch vandaan kwam, even staan luisteren, en liepen daarna weer met gezwinde pas verder. Maar gelukkig voor De Belofte waren er toch ook nog gasten die op het Beloftepleintje even de tijd namen om van de mooie muziek en een lekker pikketanisje te genieten!

Restant Smeepoort

De Smeepoort is een van de drie stadspoorten (aan de landzijde) van Harderwijk en lag (en ligt nog) aan de zuidelijke ingang van de stad. Het was vroeger een indrukwekkend bouwwerk dan heeft bestaan uit een binnenpoort en een buitenpoort met ophaalbrug en de poorten waren d.m.v. een muur met elkaar verbonden. De buitenpoort beschikte over twee ronde torens met koepeldaken en de buitenpoort beschikte over een schilddak.
In 1672 (het rampjaar) werd Harderwijk bezet door troepen uit Munster en door Franse cavalerie en toen die de stad in 1673 verlieten gaven ze opdracht om de poorten en stadsmuren op te blazen en te vernietigen. Dat was het einde van de trotse Smeepoort die toegang gaf tot de belangrijke Smeepoortstraat en de Smeepoortenbrink.
De restanten bleven nog jarenlang liggen en in 1828 werd de toegang te smal voor de steeds groter wordende rijtuigen en koetsen en werd de buitenpoort afgebroken.Men bouwde er wachthuisjes van voor stadswachten die de wacht hielden. De resten van de Smeepoort zijn nu fraai gerestaureerd en maken deel uit van de gerestaureerde stadsmuur en vestingwerken van Harderwijk. Ook het wachtlokaal aan de bovenzijde van de poort is weer te betreden. In vroeger tijden was deze ruimte voor de wachters die de poort bedienden en die de stad tegen aanvallen van buitenaf moest beschermen. In het voetgangerspoortje zijn jaartallen gemetseld met de jaartallen 1570, 1825 en 1916 en de stenen met deze jaartallen geven de hoogte van het water aan tijdens de diverse stormvloeden. In deze jaren was er namelijk steeds sprake van enorme overstromingen. Door stormvloed steeg het water van de Zuiderzee tot grote hoogte waarna het water de stad inliep. Telkens richtte zo’n stormvloed grote schade en veel vernielingen aan.
Harderwijk beschikt nog over een aantal fraaie stukken stadsmuur die een beeld geven van de omvang van de oude stad en de manier waarop ze werd verdedigd.Dat was nodig om groepen zwervers en bedelaars tegen te houden, maar ook rondtrekkende ridders en soldaten. In de middeleeuwen loerde het gevaar overal en kon je er maar beter tegen beschermd zijn. Burgers en boeren trokken zich ’s avonds en ’s nacht terug binnen de veilige beschutting van de stadsmuren. (Redactie Harderwiek)



Het verhaal van 'The Rose of Allendale' (bovenstaande song, ged.) heeft zijn oorsprong in het Engelse gehucht Allendale, gelegen in het graafschap Northumberland in het noord/oosten van Engeland. In vroeger dagen wel het middelpunt van het Britse rijk genoemd. Rond 1840 werd de song geschreven door Charles Jeffreys (tekst) en Sidney Nelson (muziek). Het is geen, zoals veel mensen denken, Iers of Schots volksliedje, maar een afscheidslied van een soldaat die ten strijde trekt en zijn geliefde 'roos' moet achterlaten. Hoe tragisch!

Geheel volgens afspraak stopten we rond zeven uur met de muziek, maar goed ook want het werd behoorlijk fris, het terras liep een beetje leeg. Met z'n vijven hebben we onder de terrasheaters nog wat gegeten en gedronken en wat zitten napraten. Over de nadelen bijvoorbeeld van het minimale contact wat we door onze hoge, en behoorlijk gesloten positie hadden met het luisterende publiek. Niet goed, volgende keer gewoon op maaiveldhoogte blijven, beter voor de sfeer en de muziek. Maar goed, het optreden van Hodgepodge op de Smeepoort zat erop, weer wat geleerd!