eindejaarsuitje

Al een aantal jaren proberen we samen met onze kleinkinderen iets leuks te doen in de laatste maand van het jaar. Het ene jaar gaan we naar één of andere musical, het andere jaar naar een wintercircus, winterfeest of toneelstuk. Gisteravond was het de voorstelling 'Tien jaar van de straat' van de groep 'Percossa', rebels of rhythm in theater 'De Lampegiet' in Veenendaal. Een typische vorm van muziektheater, die werd gebracht door vier zeer energieke Haagse performers.

Maar vooraf zijn we eerst de Grebbeberg nog opgeweest nabij Rhenen. Via een korte wandeling over de besneeuwde Militaire Erebegraafplaats, naar het infocentrum aldaar. Iedereen was aardig onder de indruk van het trieste verleden van deze plek. Vooral de meiden, die schreven in het bezoekersregister zowaar hun gevoelens een beetje van zich af. De jongens daarentegen hadden inmiddels de draad al weer opgepakt, en waren buiten sneeuwballen aan het gooien.

De wandeling daarna in het besneeuwde bos achter het monument aan de overkant van de Grebbeweg, was sprookjesachtig. Prachtig, vooral het panorama aan de bosrand hoog op de berg, onnederlands gewoon. De rivier de Nederrijn en de besneeuwde half bevroren uiterwaarden in de diepte, nog net te zien in het onbeschrijfelijke licht van een laagstaand en gefilterd namiddagzonnetje. Erg lang konden we daar niet staan blijven kijken, we moesten wel voorkomen dat we in het voor ons onbekende bos door het donker zouden worden overvallen. Evengoed kreeg ik op een gegeven moment toch het knagende gevoel, dat we in dat stille bos een beetje aan het dwalen waren. En ik niet alleen, iedereen begon een andere kant uit te wijzen. Maar uiteindelijk liep iedereen toch maar achter de roverhoofdman aan. En gelukkig kwamen we zowaar weer op de Grebbeweg uit, alleen op een heel andere plek dan de bedoeling was, maar we wisten in het schemerdonker in ieder geval weer waar we waren. Een klein halfuurtje later zaten we weer in de auto, opweg naar het pannenkoekenhuis een eindje verderop.

Eerst drinken, iedereen had grote dorst. Toen pannenkoeken uitzoeken, natuurlijk was er weer veel te veel keuze, je zag door de bomen het bos niet meer. Dat heb je vaker in dat soort eettenten, maar goed we zijn eruit gekomen. Ze waren heerlijk maar machtig, niet iedereen kon hem helemaal op. Dat had ik toch niet verwacht, en van die mannetjes zeker niet. Toch wisten enkele doorzetters evengoed na de pannenkoek nog een forse dame blanche naar binnen te werken. Maar toen was het mooi geweest, tijd om richting Veenendaal tegaan. Op naar theater 'De Lampegiet'!

Nabij de theaterentree kwam Jeanne tot de ontdekking dat ze haar mobieltje kwijt was. Grote schrik, net had ze hem nog, dus hij moest wel ergens op de route tussen de geparkeerde auto en de theaterentree in de sneeuw liggen. Een wit mobieltje in de sneeuw!? Terug, zoeken, zoeken, zoeken en zowaar gevonden, iedereen blij en opgelucht! De voorstelling 'Tien jaar van de straat' was prachtig. Iedereen lag bij tijd en wijle in een deuk, heerlijk. Wat een aanstekelijke humor en energie hebben die gasten. Een bijzondere belevenis was het!