oudjaar

Weer een dag

De schemer komt de kamer in verkleurt
De kleuren tot ze grijzer blauw en uitgebloeid
En alles losgeraakt de tafel en de stoelen

Buiten wordt een gat en zwarten in het zwart de bomen
Schiet een vogel langs wij raken aan de rand
Van de wereld gelukkig vind ik zo je hand

Is dit dagelijkse vrede of ontreddering
Dit in de schemering verdwijnen van de dingen
Waarin de dagelijkse dag zich aan ons bindt

Wij doen de deur op slot sluiten de gordijnen
Wij doen de lichten aan tegen het verstrijken
Van onszelf wij zeggen hou me vast hou me altijd bij je

Oudjaar alweer een jaar
Maar het hele jaar door sterft het jaar
In onze armen

Uit: 'Nieuwe veters', verzamelde gedichten 1979-2006 van Robert Anker.

Bovenstaand gedicht van de Nederlandse schrijver en dichter Robert Anker (1946) vond ik onlangs op internet. Een passend gedicht voor de laatste dag van het jaar, mooi gezegd! Ik ken Robert Anker verder van zijn roman 'Een soort Engeland' uit 2002. Een prachtig onderhoudend boek over de malle wereld van het toneel in Amsterdam en alles daar omheen, dat destijds is bekroond met de Libris Literatuur Prijs. Maar uiteraard heeft hij meer romans en poëzie geschreven.

Buiten lijkt de mist dikker te worden. Als dat zo doorgaat kan er vannacht tijdens de jaarwisseling wel eens weinig plezier worden beleeft aan het vuurwerk. Dat wordt gelijk aan het oog onttrokken.