De in 1951 in de Peel geboren Anna Verrijt is van jongs af aan al gefacineerd door mensen die niet in het gareel passen. Na haar middelbare school was ze een tijdje als verpleegster werkzaam in de psychiatrie, mogelijk dat de daar opgedane ervaring ook een beetje debet is aan die fascinatie. Contrast is wat ze zoekt, verschillen en zelfs schrille tegenstellingen, maar altijd ook het slotakkoord waarin die in harmonie samenvloeien.
Haar opleidingen in de kunst heeft Anna Verrijt genoten aan de Vrije tekenacademie en de Rietveldacademie in Amsterdam. Verder heeft ze voor haar ontwikkeling in de kunst ook veel over de wijde wereld gereisd, en heeft ze een tijd in India gewoond. Zij maakt kleurrijke en fantasievolle werken. Door gedichten, symbolen en beelden uit het dagelijks leven geïnspireerd. Elementaire menselijke motieven als een huis, ladder of doorgang keren telkens terug, evenals de thema's bevrijding en losmaking. Niet dramatisch, maar juist licht van toon, met een zweem van humor. De schilderijen van haar groeien langzaam, laag over laag. Door het wegkrassen van verflagen of het werken met de schuurmachine ontstaan haar schilderijen. Grote doeken en panelen met een doorleefde en gelaagde huid. Alle lagen blijven min of meer zichtbaar, de ontstaansgeschiedenis is zo aan elk schilderij af te lezen.
Haar kleinere werken zijn echter speelser van opzet, en zoals ze zelf zegt, ook met meer plezier gemaakt. Meer met de onbevangenheid van een kind. Hoe dan ook, een feit is dat ze steeds weer nieuwe grenzen opzoekt, waardoor ze het zichzelf natuurlijk niet makkelijk maakt. Maar het werk dat daaruit voortkomt laat wel steeds nieuwe ontwikkelingen zien die niet gauw vervelen. Ze houd de spanning er zo wel in.
De drie paneeltjes van haar zonder titel (middelste rij, verticaal) die ik regelmatig zie hangen, hebben volgens de gegevens niets met elkaar te maken. Toch zie ik ze als een soort drieluik, verbeeldend het ontstaan van leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten