Smelten, m'n neefje en ik, 9 à 10 jarige jochies waren we, in principe probeerden we van alles te smelten. Maar we kwamen er vrij snel achter, dat het in de kachel alleen met lood goed lukte. Tin ging ook wel, maar dat hadden we minder voor handen.
De potkachel in de werkplaats van opa, werd door ons met het altijd voorradige afvalhout zo hoog opgestookt, dat je binnen een straal van 1 meter bij wijze van spreken zelf al vervormde.
(Het smeltpunt van lood, zo hebben we later geleerd ligt bij ca. 327ºC.)
Bliksemsnel het kachelluikje openen, het Buisman koffiestroopbusje aan een ijzerdraadje erin laten zakken, gevuld met bij elkaar gescharrelde stukjes lood of wat daar op leek, zoals lege tandpastatubes, kapjes van wijnflessen, stukjes daklood etc. luikje weer dicht en vijf minuten wachten, en hop het busje er weer uit, waarin zoals het leek vloeibaar zilver.
Was het lood eenmaal afgekoeld, dan kreeg het ook al snel weer de bekende doffe uitstraling.
Het vloeibare goedje werd dan in een van tevoren gemaakte vorm van meestal hout gegoten, snel een plens water erover heen om het brandje te blussen, en zo kon het zijn dat je na afkoeling een prachtig beeldje rijker was, of als het na ons idee mislukt was, weer werd omgesmolten voor een volgende creatie.
Tijdens kerstvakanties konden we hier dagen mee bezig zijn. Het was een facinerende bezigheid.
Als z.g. volwassene later heb ik dat in ons huis in de Lariksstraat nog eens een keer gedaan, toen bij gebrek aan een potkachel maar op het gasfornuis.
Het gestolde resultaat staat al ongeveer 36 jaar ergens in ons huis, van weer vloeibaar maken is het tot nu toe niet gekomen.
1 opmerking:
Een mooi beeld Evert.
Het straalt iets uit van Ik ben groot en jij bent klein.
In de jaren zeventig had je zo,n
programma van dat kuikentje calimero als ik het goed heb.
Maar als je er zin en tijd voor hebt kun je het altijd weer omsmelten tot gelijken hoogten.
Maar daar moet je misschien nog een klein jongetje voor zijn. Joke.
Een reactie posten