De jaarwisseling.

 

Een gezellige oudejaarsavond allemaal met mooie Daxophone muziek!

Achter de maan schijnt de zon!

De laatste zaterdagbijlage dit jaar van de Volkskrant was een interessante oudejaarsspecial, genaamd 'Het einde is nabij'. Over tasten in het duister en een zoektocht naar het licht. Over snakken naar vrede, wanhoop zonder ventiel, anti-doemprediken en vrolijkheid als verzet. Ook over geloof, hoop en vertrouwen dus! 

De Volkskrant over deze special:

 

Hè, hè... Het einde is nabij: 2024 zit er bijna op. Ook dit jaar, waarin het gevoel van machteloosheid hand over hand toenam, het recht van de sterkste zich ongenadig liet gelden en veel gesprekken níét zijn gevoerd, loopt op zijn eind. 

Nu is 'een jaar' ook maar iets wat ons door een paus is opgelegd, maar het is ook een fijn vehikel om te zeggen: zo, en nou beginnen we opnieuw. Of nog beter: nu slaan we een andere weg in. Wie wil ziet overal de tekenen van de naderende apocalyps, maar de uitdrukking 'het einde is nabij' biedt ook houvast. 

Alles eindigt, ooit. Bij een eclips - eeuwenlang het voorteken van het einde der tijden - volgt op de totale duisternis de langzame terugkeer van het licht. We zijn toch niet overgeleverd aan hogere machten, we kunnen het heft in eigen handen nemen. We hoeven niet te wachten op het einde, we kunnen zelf iets stoppen. In 2024 is in Oekraïne de hoop op een overwinning stilaan vervlogen. Een diplomatiek compromis hangt in de lucht. Achter het front snakt Jana naar hereniging met Oleksandr, frontsoldaat sinds het begin van de oorlog. 'Ik wil dat mijn man en zoon met elkaar leren praten.' (p. 2) Ook dichterbij huis tekent zich een kloof af. Veel jonge Nederlanders zien het geweld in Gaza als hét morele vraagstuk van onze tijd, maar dat vindt geen weerklank in Den Haag. Wat doet dit met het vertrouwen in de politiek als zo'n onderwerp er zo karig vanaf komt? (p. 6) 

Hoe vaak moet je benoemen dat het de verkeerde kant op gaat? Wiskundeleraar Piet Post uit Arnhem schreef er de afgelopen jaren meerdere ingezonden brieven over. 'Wat we nodig hebben is realisme en vertrouwen in onze systemen, geen doemdenken.' Hoe ziet hij dit voor zich? En kan de Volkskrant(-lezer) nog iets van hem leren? (p. 10)

Iemand die wél altijd denkt dat alles misgaat, is de Duitse tobber en columnist Axel Hacke. Maar hij probeert zich daar wel tegen te verzetten. Met zijn boek Vrolijkheid in donkere tijden wijst hij mensen op de keuze om het leven vrolijk te benaderen. 'Soms is het zoeken naar een muizenhol. Maar de zoektocht is de moeite waard.' (p. 18) 

Kortom, achter de maan schijnt de zon. En ook komend jaar draaien we daar weer een rondje om heen. Het is aan u om dat een geruststellend idee te vinden - of niet. 

Vrolijk 2025!

Ab

In de ochtend op eerste kerstdag j.l. is Ab gestorven in het OLVG in Amsterdam Oost, toch nog weer onverwacht snel. We waren al sinds de middenjaren zestig bevriend, beiden nog twintigers. Bureau Environmental Design in Amersfoort, bureau VDL in Amsterdam, Academie van Bouwkunst in Amsterdam, de ontwikkelingen binnen onze eigen architectenbureautjes in Muiden en Harderwijk en het vermaarde Herenleedclubje met zijn vele architectuurexcursies, etentjes en zeilweekendjes. Maar Ab en ik kwamen ook regelmatig bij elkaar met een kop koffie om gewoon wat bij te kletsen en bijvoorbeeld over onze relaties, kinderen of het weer te praten. 

Er wordt weleens gezegd: Als een schip achter de horizon verdwijnt is hij niet weg. We zien hem alleen niet meer. Mooi gezegd, maar ik mis hem nu al!

Point Nemo reeds gepasseerd

De drie koplopers van de Vendee Globe, de solo zeilrace rond de wereld, zijn Point Nemo, de meest afgelegen plek op aarde, alweer gepasseerd. Het desolate Point Nemo (Latitude: 48º52'5291'' S; Longitude: 123º23'5116''W;) ligt midden in de Stille Oceaan. De dichtstbijzijnde menselijke bebouwing is ruimtestation ISS op ca. 415 kilometer hoogte, dat hier meerdere keren per dag over komt. Verder is het ca. 22 miljoen vierkante kilometer grote gebied een kerkhof voor ruimteschroot. Het dichtstbijzijnde bewoonde eiland is Paaseiland op 3.090 kilometer ten noordoosten van Point Nemo.

Nog een paar dagen en dan passeren ze Kaap Hoorn, de meest zuidelijke punt van Zuid Amerika, en zijn ze weer terug in de Atlantische Oceaan en kunnen ze noordwaarts richting finish zeilen. Zondag 10 november j.l. zijn ze om 13.00 uur vertrokken uit Les Sables-d'Olonne in Bretagne. Sinds die tijd hebben ze ruim 15600 nm (ofwel ruim 28891 km) afgelegd. In ca. 40 dagen ca. 15600 nm met een zeilbootje! Als dat zo door gaat sneuveld het record van 8 jaar geleden volgens mij. Toen werd het hele rondje in ruim 74 dagen gezeild. Ben benieuwd!

Citaten

Het Latijnse citaat 'tempus fugit, memento mori', vrij vertaalt : 'de tijd vliegt, gedenk te sterven' is volgens Bartjens in feite een andere manier om 'carpe diem' te zeggen, 'Pluk de dag', je eraan te doen herinneren je leven te leven, en er het beste van te maken! Eeuwenoude citaten die immer blijven bestaan.

donkere dagen

We zitten in de z.g. donkere dagen voor kerst. Ik las dat de daglichtperiode vandaag 7 uur en 49 minuten is en dat in het midden van het land de komende dagen de daglichtperiode verder af neemt naar 7 uur en 43 minuten. De zon gaat van 11 tot en met 15 december in Midden-Nederland al om 16.28 uur onder. En door nevel en zware bewolking is het nog eerder donker ook. Wat een ellende, maar niet getreurd want ik las ook ergens op een tegeltje 'Hoe korter de dag, hoe langer de avond' en dat is weer mooi!

And stay strong!

roman

Onlangs kreeg ik de 9e druk uit 1932 van 'Inger Skram' in handen, een streek/familie roman (1e druk uit 1919) geschreven door de Zweedse schrijfster Jeanna Oterdahl (1879-1965). Een handgeschreven persoonlijke boodschap uit 1944 voorin het oude boek 'Ter herinnering aan de geboorte van Joke voor mijn vrouw ...' triggerde mij zodanig dat ik 'Inger Skram' ben gaan lezen. Het 105 jaar oude boek is qua spelling en zinsbouw uiteraard nogal gedateerd, maar desalniettemin tot mijn verwondering een alleszins leesbare en pakkende roman. Lees onderstaande beknopte samenvatting.

Inger Skram wordt geboren op het eiland Bornholm als dochter van de ongeletterde en zeer gelovige visser Nils Skram en een vrouw waarvan gezegd wordt dat ze Spaans bloed heeft. Het huwelijk van haar ouders is geen gelukkige aangelegenheid; haar moeder laat zich weinig aan haar man en kinderen gelegen liggen. Inger is Nils' oogappel en de enige waarmee hij contact heeft. Als Inger veertien jaar oud is wordt ze ontheven van de zorgtaken voor haar jongere broer en zusjes en naar een tante op het vasteland gestuurd. Ze wordt dienster bij een oude professor en krijgt te maken met diverse aanbidders. Ze is echter behept met een tomeloze ambitie en weet dat ze wil heersen en niet wil dienen ... 

'Inger Skram', een leven van strijd en overwinning.

deceptie

Ons eerste bezoek na de verbouwing van 'beeld en geluid' in Hilversum, was wat mij betreft gelijk het laatste. Ben er in het verleden diverse keren geweest (zie in mijn blogarchief o.a. de stukjes 'beeld en geluid' van 13 december 2006 en 'over een kleurrijke kakofonie' van 4 mei 2015) maar nou heb ik het wel gezien. Alhoewel ze aardig hun best hebben gedaan met al die interactieve installaties, verdeeld over vijf items t.w. delen, informeren, verkopen, vertellen en spelen op drie verdiepingen, kan het mij allesbehalve nog bekoren. Grote blikvanger is de z.g. mediareactor, een lang lint van grote ledschermen door het hele museum, waarop non-stop beelden over van alles en nogwat zijn te zien. Technische hoogstandjes allemaal die je enkel met behulp van je mobieltje goed beleven kan. Maar als je met een middelmatige digitale vaardigheid bent behept mis je de boot een beetje. Dan is het één en al frustratie!

Oerlelijk pieremegoggel te koop

Het volgende bericht las ik onlangs in de krant: Jaren zocht bouwer Ark van Noach naar een koper, nu staat-ie te koop op veilingsite: ‘Ben het helemaal zat’ Wie biedt? De replica van de Ark van Noach (122 meter lang, 29 meter breed en 27 hoog) gebouwd in Dordrecht en al acht jaar aan de ketting in Krimpen aan den IJssel, staat te koop op een veilingsite. Jaren heeft bouwer en eigenaar Johan Huibers ermee geleurd, maar ondanks een hoop belangstellingen uit alle delen van de wereld kwam hij er maar niet vanaf. ,,Nu ben ik het helemaal zat.’’ 

Het minimumbod van 350.000 euro is nog niet uitgebracht, al zegt dat niet zoveel: bieders hebben nog tot woensdag 18 december a.s. om met een goed bedrag op de proppen te komen. Kopers moeten hun aankoop zelf ophalen in Krimpen aan den IJssel: ‘ophalen op afspraak’, staat bij de voorwaarden. Het ligt hoe dan ook voor de hand dat Huibers vet moet toeleggen op het project, dat wereldwijd veel media-aandacht trok. Maar als er in al die jaren maar één iemand in Jezus is gaan geloven, dan is het dat Huibers allemaal waard geweest. Hij wil beslist niet spreken van een mislukking, ook al heeft al acht jaar geen betalende bezoeker voet aan boord gezet.

Hopelijk komt er snel een koper op de proppen uit een heel ver buitenland, zodat dit oerlelijke ding eindelijk van de Nederlandse wateren kan verdwijnen!

aan de keukentafel

Een frisse salade vooraf, daarna een bouillonboost als tussendoortje en krieltjes, rode paprika, rode ui, champignons, knoflook en kip ketjap uit de wok. Waarna een toetje van málaga- of/en strawberryijs met slagroom en koffie met een likeurtje. Zie daar ons recept deze keer voor een eenvoudig keukentafeletentje met zes vrienden. Lekker maar niks haute cuisine dus. Maar als vanouds wel weer een gezellige boel, en daar gaat het ons primair om! Daarom tot over twee maanden maar weer, maar dan bij R en H in Putten.

het Heelal

'Hoe verder men keek, hoe groter het leek'. Aldus een gevleugeld citaat van Jules Deelder (1944-2019). Later door hemzelf aangevuld met de uitspraak 'Maar het bleek alras, hoe klein het ooit was'.

de 'Wind in de zeilen'

In 'VROGGER' een tijdschrift vol historie, uitgegeven door museum Nijkerk, las ik een portret van Linda Verkaaik (Utrecht, 1956.) Een in Nijkerk woonachtige nationaal en internationaal bekende beeldhouwer, emailleur en land art kunstenaar. Haar werk is in het bezit van bedrijven, musea, gemeenten en particuliere en openbare collecties in binnen- en buitenland. De veelzijdig uitgewerkte thema’s in haar werk, tonen volgens Bartjens niet alleen een uitgestrekt, vakgebied, maar laten ook een scala aan intensief, creatief onderzoek zien. Op een haast schilderachtige manier verweeft ze metaal, glas en moziëk tot ruimtelijke beelden die de kijker omhullen of verheffen. 

Ook in haar woonplaats zijn een aantal werken te zien las ik. De 'Wind in de zeilen' uit 2006 in de Nijkerkse wijk Corlaer is er één van. Als zeilliefhebber heb ik het uiteraard opgezocht. Een mooi luchtig en transparant kunstwerk, een bankje met kleurrijke zeilen als dak. Door de kunstenaar van het volgende commentaar voorzien: 

Nijkerk...een stad aan dit prachtige Veluwemeer...wind, water, wonen.... 

En uitgerekend, grenzend aan mijn achtertuin,... 

komt een mooi vormgegeven nieuwbouwwijk, ....waar schepennamen troef zijn. 

Ik vind een plaatsje waar nog een scheepje bij kan: 

'Rietstengels,... uitstekend boven water-kronkels,... als masten op een boot’... 

waarboven golven, vogels, en vissen een zeil vormen..... 

en zo ontstaat mijn beeld:... 

een boot...een huis...een broedplaats...een schuilplaats...een onderkomen...een ark.

de 10e editie is onderweg

Zondag 10 november j.l. is om 13.02 de 10e Vendée Globe van start gegaan in Les Sables-d'Olonne met in totaal 40 deelnemers. Een non-stop solozeilwedstrijd om de wereld zonder hulp van buitenaf in zeilschepen van ca. 18 meter lang. De ultieme oceaanrace is in 1989 opgericht en wordt sinds 1992 elke vier jaar gehouden. De winnaar van de 9e editie, de Fransman Yannick Bestaven deed er met zijn 'Maître Coq IV' 80 dagen, 3 uur, 44 minuten en 46 seconden over. Ben benieuwd of ze het deze keer sneller kunnen, ik ga ze de komende maanden weer mooi volgen op mijn pc! 

In elke editie, na het vertrek vanuit de haven van Les Sables d'Olonne, beginnen de deelnemers met het afvaren van de Atlantische Oceaan, voordat ze de Indische en Stille Oceaan oversteken. Tot slot varen ze de Atlantische Oceaan weer op, voordat ze hun lus voltooien door terug te keren naar Les Sables d'Olonne. Drie legendarische kapen doorkruisen de hele race: Kaap de Goede Hoop in Zuid-Afrika, Kaap Leeuwin in Australië en Kaap Hoorn in Chili. Een lange zeiltocht van minimaal 45.000 kilometer, ofwel 24.300 zeemijlen rond de wereld met wind, golven, deining en ijs. 

In de praktijk is het vaak meer: de zeilers moeten zich voortdurend aanpassen aan de weersystemen en verschijnselen die ze tegenkomen, wat een grote invloed heeft op de trajecten van de boten. Het is niet ongebruikelijk dat deelnemers een veel langere afstand zeilen - tot 52.000 kilometer, ofwel 28.000 zeemijl, voor sommigen!

nice in the middle of nowhere

Het was guur en regenachtig, en de Deuverdenseweg was voor de zoveelste keer weer eens een en al blubber en praktisch onbegaanbaar. Temeer omdat de Schuitenbeek ook nog eens buiten haar oevers trad. Dus lekker binnenblijven was het devies. En dat vonden we allesbehalve een straf, want we voelden ons sowieso al de koning te rijk in ons warme huurkamertje op de boerderij!

sterke contrasten

De liefde voor landgoed Tongeren op de Veluwe nabij Epe heeft de Amsterdamse kunstschilder Roelf Jongman (1887-1958) in de zomers tussen 1930 en 1940 geuit in een aantal prachtige schilderijen. Hij trok er in die tijd op zijn fiets vanuit zijn zomerhuis in Nunspeet regelmatig met zijn tekenkist op uit. Een aantal van zijn tekeningen scheen hij later in zijn atelier in Amsterdam tot olieverf-schilderijen uit te werken. Jongman was geïnspireerd door de Bergense School. Hij schilderde vaak grote vlakken met weinig details in diepe, donkere kleuren met hier en daar een fel kleuraccent. 

Het Noord-Veluws Kunstmuseum in Nunspeet heeft behalve de tentoonstelling ook een wandeling georganiseert op landgoed Tongeren. 'In de voetsporen van Roelf Jongman'. Een Ode aan Tongeren, lijkt mij leuk, enkele door hem geschilderde boerderijen schijnen nog te bestaan.

Liberty Island

 De tijd zal ons leren of de soep echt zo heet gegeten wordt als Jip             van den Toorn ons vandaag in haar cartoon voorspiegeld, maar ik             ben bang dat ze voorlopig gelijk heeft. De eerste verkiezing van               Donald J. Trump in 2016 kon volgens de Nederlandse columnist,             journalist, filosoof, publicist en hoofdredacteur van De                             Correspondent Rob Wijnberg (1982) mild verwoord nog een gok worden   genoemd. Een politieke molotovcocktail richting het gehate                     establishment – op hoop van zegen. Na een campagne met slechts           een paar concrete plannen (een muur op kosten van Mexico, een             opgevoerde olieproductie), geserveerd met veel vage retoriek over           hoe Amerika weer ‘geweldig’ zou worden, besloot een nipte                     meerderheid van de Amerikanen toen: laten we het eens proberen, met de   kandidaat die het minst op een normale politicus lijkt. Erger dan Hillary   Clinton, en de elite waar zij symbool voor staat, kan het niet zijn.

Nu is dat anders. De herverkiezing van Donald Trump als 47ste president van het land is geen gok meer, maar een bewuste keuze voor een antidemocraat. De ruim 68 miljoen Trump-stemmers (stand van woensdagochtend, 9.00 uur) weten waar ze voor hebben gekozen: een pathologische leugenaar met een strafblad en een narcistische persoonlijkheidsstoornis, die niets opheeft met een onafhankelijke rechtsstaat, een onafhankelijke pers of vrije verkiezingen. Daar is Trump de afgelopen maanden glashelder over geweest. Masha Gessen, dé Amerikaanse expert op het gebied van autoritaire regimes, schrijft dat de eerste regel van opkomende autocratieën luidt: ‘Believe the autocrat. He means what he says.’* In 2017, toen Trump ook al autoritaire neigingen vertoonde, was die regel nog allerminst ingeburgerd. Eindeloos werd er toen ‘tussen de regels door gelezen’ als Trump weer een absurde of antidemocratische uitspraak deed.

Lang geleden vloog ik samen met J en C in een gehuurde Piper Warrior II met mijn toenmalige schoonzoon aan de knuppel een rondje om het Vrijheidsbeeld. (Zie in mijn blogarchief stukje 'New York' van 12/9'06) Prachtig, dat symbool voor de vrijheid, één van de kernwaarden van de Verenigde Staten. Het geldt ook als verwelkoming voor iedereen, voor zowel terugkerende Amerikanen, gasten als immigranten. We voelden ons er goed bij, uiteraard. Maar er is veel veranderd, zeker na de aanslag op 11/9'01 op de Twin Towers van het WTC, die globalisering en Amerika's economische macht en welvaart in de wereld symboliseerden. 

Enfin, nu zitten ze daar de komende vier jaar dus weer met Donald J. Trump, die nota bene met zijn autoritaire aanval op de Amerikaanse democratische rechtsorde in bijna alle staten de verkiezingen heeft gewonnen. Toch hoop ik, en vertrouw ik er eigenlijk op, dat de grootste democratie ter wereld tegen een stootje kan, en ook al is ze gemankeerd uiteindelijk niet zal afglijden naar een autocratie!

Pionier van het expressionisme

Onlangs in museum de Fundatie in Zwolle een mooie overzichtstentoonstelling gezien van de Russische kunstenaar Marianne von Werefkin (Toela, 10 september 1860 – Ascona, 6 februari 1938). Pionier van het expressionisme wordt ze genoemd, samen met tijdgenoten als o.a. Wassily Kandinsky, Franz Marc en Alexej von Jawlensky. Hoewel ze veel minder bekend is geworden dan genoemde tijdgenoten. Of dat ook de reden is dat haar kleurrijke werk volgens Bartjens nu pas voor het eerst in Nederland te zien is lijkt mij niet waarschijnlijk, want het is prachtig!

Reclamekaravaan

Fragment uit grote foto.

   Laat ik eens op een creatieve manier gebruik maken van een feestdag 

   

   heeft mijn opa vast gedacht. Op een praalwagen te midden van zijn

   

   personeel en een hoop takken en klompen, kon hij dankzij de plaatselijke

   

   feestelijkheden voor een breed publiek op eenvoudige en goedkope wijze

   

   de aandacht op zichzelf en zijn bedrijf vestigen! 

   

   

  Ja zeker, Wezep vooruit in de vaart der volkeren!

Nul-kunst

Gisteren naar de nieuwe expositie genaamd 03 geweest in museum EICAS (European Institute for Contemporary Art and Science) in Deventer. Eerder dit jaar kon je daar al de exposities 02 en 01 bekijken. Waarbij de 0 staat voor het vertrekpunt van het museum t.w. de Nederlandse Nul-beweging die in de jaren 60 op eigengereide wijze afrekende met traditionele kunst. Daarmee plaveiden ze nieuwe wegen voor hedendaagse kunstenaars. De belangrijkste les? Dat er meer is dan alleen verf en doek. Het museum wil mensen inspireren op basis van de filosofie van de Nul- en ZERO-beweging. Het is een plek waar bezoekers, kunstenaars, filosofen en wetenschappers elkaar ontmoeten. Waar grenzen verlegd worden. Een broedplaats waar belangrijke thema’s van deze tijd, zoals kunstmatige intelligentie, identiteit en maatschappelijke veranderingen verkend worden. De 3 tenslotte staat voor de nieuwste presentatie dit jaar van hedendaags werk van : 

Carel Balth (NL 1939-2019) Oeuvre van continu onderzoek naar licht, tijd, ruimte en beweging; Jan Kuhlemeier (NL 1993) Fascinatie voor natuurfenomenen, kleurtonen en structuren; Marije Romme (NL 1946-2010) Van formeel en rechtlijnig naar vrije vorm; Sheng Shaopeng (CN 1961) Beeldhouwkunst op doek. In zwart, wit en grijs; Marena Seeling (NL 1953) Nieuw werk dat de essentie raakt van materiaal, vorm en ruimte. 

We vonden het alles bij elkaar genomen een heel bijzondere tentoonstelling. Lichtschilderingen op een muur. Natuurfenomenen die je meezuigen in het moment. Grafiekkunst geïnspireerd op minimal music en prehistorische rotstekeningen. Schilderkunst, of is het beeldhouwkunst uit China. En veel werk uitgevoerd in karton. Enigszins in verwarring, maar zeker ook in bewondering na het zien van dit alles, hebben we het Pontje van Deventer maar weer opgezocht, en ons naar de parkeerplaats aan de overkant van de IJssel laten varen. Nul- en ZERO-beweging, nog immer een kantelpunt in de kunst!

lekker slapen

'Paradoxale insomnie' noemen ze het met een moeilijke term, je denkt dat je wakker ligt terwijl je slaapt. En dat is knap vervelend! Maar volgens Bartjens slapen paradoxale slapelozen juist erg veel in vergelijking tot wat ze zelf denken. En dat is prima! Dus bij tijd en wijle een pseudo slapeloos nachtje is helemaal niet erg.

in dominica postmeridiana

Onderstaand alle stukjes over onze zondagen p.m. vanaf het begin t.w. 7/5'12 tot op heden. Zie Blogarchief. 

1e zondag p.m. 7 mei 2012; 2e zondag p.m. 28 augustus 2012; 3e zondag p.m. 27 november 2012;  4e zondag p.m. 25 februari 2013; 5e zondag p.m. 23 juni 2013; 6e zondag p.m. 26 augustus 2013; 7e zondag p.m. 13 november 2013;  8e zondag p.m. 28 januari 2014; 9e zondag p.m. 11 november 2014;  10e zondag p.m. 21 april 2015; 11e zondag p.m. 24 november 2015;  12e zondag p.m. 6 april 2016; 13e zondag p.m. 8 november 2016;  14e zondag p.m. 3 mei 2017; 15e zondag p.m. (za 23 sept.) 24 september 2017;  Over de zestiende zondag p.m. 21 februari 2018; 17e zondag p.m. (za 15 sept.) 17 september 2018;  Alles over de 18e zondag p.m. 16 januari 2019; 19e zondag p.m. Langs de IJssel 26 juni 2019; een gezellige 20e zondag p.m. 25 november 2019;  21e zondag p.m. (vr 06 mrt.) 8 maart 2020;  Op de 22e zondag p.m. 30 juni 2021;  de 23e zondag p.m. 29 maart 2022; de 24e zondag p.m. 26 oktober 2022;  de 25e zondag p.m. (za. 04 feb.) 6 februari 2023; de 26e zondag p.m. 20 juni 2023; de 27e zondag p.m. 17 oktober 2023;  de 28e zondag p.m. 3 februari 2024; de 29e zondag p.m. 1 juli 2024; de 30e zondag p.m. 28 oktober 2024.

de 30e zondag p.m.

Gisteren beleefden we in Harderwijk alweer de 30e zondag p.m. (Over de 1e zondag p.m. van 6 mei 2012, eveneens in Harderwijk, deed ik op 7 mei 2012 verslag, zie in mijn blogarchief) Zo rond 14.00 uur kwamen we met z'n achten in het museumcafé van het stadsmuseum bijeen voor een kopje koffie of thee met een lekkere plak zeebeer en o.m. de tentoonstelling 'Gelaagd Landschap'.(Zeebeer is een authentieke Harderwijkse specialiteit t.w. een ambachtelijk gebakken meergranen cake-koek-brood, verrijkt met abrikozen, amandelschaafsel en noten). Lekker toch, wat wil je nog meer! Appelgebak met slagroom zei een grapjas, tja, jammer dan. De tentoonstelling 'Gelaagd Landschap' was prachtig. Het gaf een uitgebreid en representatief overzicht van het oeuvre van Siemen Dijkstra (1968), waarbij zowel houtsneden als tekeningen getoond werden. Het vakmanschap, maar vooral de schoonheid en de gelaagdheid van de houtsneden vond ik zonder meer betoverend! 

Na het museumbezoek hebben we ons thuis gezellig ouwehoerend over van alles en nogwat best weten te vermaken. En een beetje offerend aan Bacchus kwam de stemming uiteraard ook ten goede. Rustig aan natuurlijk, dat wel, want er moest nog gereden worden. Maar dat was pas veel later, en bovendien moest er ook nog gegeten worden. Op het menu stond een slaatje vooraf, waarna rendang, nasi en boontjes en een toetje met koffie met chocola na. Toen het één en ander, volgens mij naar genoegen was weggewerkt, zat de 30e zondag p.m. er alweer op, en ging een ieder zijns weegs. Tot over ca. 3 maanden maar weer, maar dan bij zus G in Kampen.

Groszraum

Concept en beleving van de z.g. 'Groszraum': 'De ene, ongedeelde werkplaats voor allen' werd door het prachtig invallend daglicht in de hoge, ijle en witte ruimte nog eens versterkt. Werkruimte voor 'Environmental Design', een mooiere werkplek was voor mij in de tijd tussen medio jaren 60 en begin jaren 70 nauwelijks denkbaar. De Elleboogkerk in de binnenstad van Amersfoort, prachtig! Evengoed heb ik na bijna 10 jaar deze sacrale plek verlaten voor een werkplek in een pand aan de Prinsengracht in Amsterdam. En ook dat was weer mooi, maar dit terzijde. 

Onlangs heb ik in de Elleboogkerk een expositie gezien van Krijn de Koning (1963) en Armando (1929-2018). Het concept 'Groszraum' is nog immer van toepassing, maar de beleving in de Elleboogkerk is na de alles verzengende brand in oktober 2007 en de rigoureuze wederopbouw daarna van een andere orde. Het sacrale van weleer is door de open kapconstructie en het weglaten van de kolommenrijen en twee zijbeuken verdwenen. Het is nu een expositieruimte, meer niet. Maar ook dat is mooi!

Nogmaals Herfst

Onderstaand een prachtig gedichtje van Willem Kloos (1859-1938) over de vallende bladeren in de herfst. Het is enerzijds zeer simpel qua woordgebruik, maar anderzijds bijzonder kernachtig in literaire zeggingskracht: 

De blâren vallen zacht... 

Ik kan alleen betreuren, 

Dat ik niet eens verwacht, 

Wat eens nog kan gebeuren... 

De blâren vallen zacht...

Herfst

De Wilde Wingerd ofwel de 'Veitchii' Parthenocissus tricuspidata op de schutting in onze tuin is getooid in herfstkleuren. De kleur van de bladeren verschiet van groen naar oranje tot vuurrood en alles daar tussen in. Prachtig, die orde ook, het deed mij ineens denken aan die uit stippen opgebouwde serie schilderijen van Jan Wolkers (1925-2007). Een soort van pointillisme dat hij rond 2003 begon toe te passen. Het één en ander naar een idee dat hij volgens Bartjens kreeg in New York waar hij sneeuwvlokken zag dwarrelen langs het raam van zijn hotelkamer.

In de Ardennen

In 1976, lang geleden dus, hebben we samen met een paar vrienden enkele nachten doorgebracht in 'Les Gattes', een natuurvriendenhuis in de Ardennen nabij het gehucht Logbiermé. Een prachtig wandelgebied in the middle of nowhere voor iedereen die van rust in de vrije natuur houdt. Echter onze vriend André had op één van onze wandelingen zijn doedelzak meegenomen. Klonk interessant daar in die bossen, maar van 'rust in de vrije natuur' kon zodoende geen sprake meer zijn, temeer door z'n belabberde instrumentbeheersing. Maar goed, we gunden hem desalniettemin toch maar even zijn moment, en probeerden daarom lacherig een beetje in de maat te marcheren. 

En zo stuiten we daar in the middle of nowhere op een gegeven moment op een groepje mensen met in hun midden kunstschilder en graficus Aat Veldhoen (1934-2018) achter een schildersezel. Grappig, hij stond daar de kaarsrechte stammen van het bos te schilderen onder toezicht van zijn tweede vrouw fotografe Kabul Mohamed (1944) en hun drie kinderen. We hebben daar even een praatje gemaakt, dat was vermakelijk, maar of het gezelschapje daarna André's serenade op de doedelzak ook nog vermakelijk vond durf ik te betwijfelen!

over een sprinkhaantje

Er zat een sprinkhaantje op m'n ruit, een volle dag lang zat het met die zes dunne pootjes bewegenloos tegen het gladde glas geplakt. Hoe houd zo'n beestje dat toch vol? Trouwens, wat zou het eigenlijk voor een soort sprinkhaan zijn? Ik heb er met m'n mobieltje een foto van gemaakt, en ben maar eens gaan googlen. 

En zo kwam ik op de z.g. Struiksprinkhaan terecht. Een volgens Bartjens vrij kleine, groene sprinkhaan met lange antennes en zeer kleine vleugels, waardoor het vleugelloos lijkt. En dat verder verspreid over het lijf kleine donkere stipjes heeft. Mooi om te weten toch? 

Al googlend kwam ik echter nog meer te weten over de sprinkhaan. Bijvoorbeeld dat ze symbolisch staan voor astraal reizen en over obstakels heen stappen en nieuwe grote stappen vooruit maken. Dat ze boodschappers zijn die ons wil inspireren om hetzelfde te doen, om ook een sprong in het diepe te wagen! 

Tja, zo leer je nog eens wat.

in het Wolferswoud

In het Wolferswoud, een fraai kleinschalig vakantieparkje in de Achterhoek nabij Zelhem, hebben we ons als familie de afgelopen week goed weten te vermaken. Buiten de vijf comfortabele huisjes die we met z'n tienen hadden gehuurd, was de prachtige omgeving met z'n historische plaatsjes, kastelen, mooie coulisselandschappen en vooral de goede sfeer in ons groepje er debet aan. 

Vaste prik tijdens onze gezamenlijke herfstvakanties is altijd, dat we deze op de 1e zaterdagavond beginnen met een door Hans en Carla georganiseerd schaaktoernooitje. En zo werd ook deze keer met 13 personen (waarvan 6 weekend gasten) op zes borden de strijd aangegaan, waarvan Jan v D. uiteindelijk de winnaar werd en zo een paar mooie schaaksokjes won, waarin ik hem de hele verdere week trots als een pauw heb zien rond paraderen. 

Behalve wandel- en fietstochtjes en museumbezoekjes werden er diverse spelletjes gedaan, vooral aan Jeu de boules op een zeer krikkemikkige baan werd veel plezier beleeft. De ballen stuiterden alle kanten op. En ja 's avonds zaten we natuurlijk bij elkaar met een glaasje vaak tot diep in de nacht gezellig over van alles en nogwat te ouwehoeren. Als het uiteindelijk dan toch bedtijd was, moesten we natuurlijk nog in ons eigen huisje zien te komen. Een hele toer, maar hoe is het mogelijk, hoe suggestief, elke avond werd ons aardedonkere pad fantastisch verlicht door een mooie volle maan! 

In eetcafé De Groes in het centrum van het eeuwenoude Zelhem hebben we ter afsluiting van dit mooie weekje Wolferswoud met z'n allen nog een gezellig hapje gegeten. En zo was het allemaal voorbij voor we er goed en wel erg in hadden. Bij leven en welzijn komen we hier dan ook graag nog eens terug!

Mooi fietstochtje

Lucht in de banden, tentjes, karrimatjes en slaapzakken achterop en fietsen maar. Met z'n vijfjes waren we, in leeftijd variërend van 38 tot 11 jaar. Vanuit Putten via Schoonhoven, Scheveningen, Zandvoort, IJmuiden, Castricum aan Zee, Den Oever, Harlingen, (Terschelling) Sneek, Assen, Emmen en Ommen terug naar Putten. Totaal ca. 700 km (excl. afstand tijdens 7 daagse break in een huisje op Terschelling) in 12 etappes. Een mooi tochtje, af en toe wat gesputter onder de gelederen als de wind even de verkeerde kant opblies, maar dat mocht de stemming amper drukken. En als het dan af en toe toch even tegenzat, bracht de lekkere op benzinebrandertjes gemaakte hap aan het eind van de etappe de stemming weer snel op peil!

het Zwolse Bos

Onlangs las ik ergens de volgende waarschuwing: In het Zwolse Bos nabij Wapenveld is een wolf gesignaleerd op een wildcamera. Gezien het fraaie weer worden er in het weekend veel wandelaars, al of niet met kinderen, in het bos verwacht. Wij willen er bij deze echter op wijzen dat dit niet meer zonder risico is! 

Uit welke hoek deze waarschuwing kwam is me niet duidelijk, maar je creëerd er duidelijk wel onnodig angst mee! 

Het Zwolse Bos is het bos uit mijn jeugd. Met m'n ouders, zusjes en broertjes op onze fietsjes er dwars doorheen. Vanaf Wezep en de Kamperweg, kwamen we via een slingerende route door het bos op de Dreefseweg uit, en uiteindelijk bij onze oma aan de Klapperdijk in Wapenveld. We waren altijd blij als we daar zonder kleerscheuren aankwamen. Onze stuurmanskunsten op het slingerende paadje door het bos schoten nog weleens tekort. Jonge fietsertjes als wij nog waren namen een bochtje weleens eens te ruim, en dan stond er een boompje in de weg, en dan was het uiteraard huilen. Fietsen over slingerende paadjes was dus niet geheel zonder risico! Maar gelukkig viel de schade meestal erg mee!

Goed, dat was het Zwolse Bos in de jaren vijftig, lang geleden dus. Nu lopen er wolven, en dat is natuurlijk wel even wennen, al is de kans dat je er één tegenkomt klein. Na 150 jaar zijn ze terug in Nederland. Sinds ze wettelijk beschermd zijn, verspreiden ze zich op eigen kracht naar de plekken waar ze ooit leefden. Ik geloof graag dat het een aanwinst is voor de biodiversiteit in ons land. De wolf heeft zijn plek weer gevonden, ook al ziet Nederland er totaal anders uit dan anderhalve eeuw geleden! Mooi, misschien dat er teveel van komen in ons kleine landje, maar dat lossen we dan op termijn ook wel op. Mogelijk door afzwakking van de beschermde status!

Ik denk dat ik binnenkort een eindje ga fietsen in het Zwolse Bos. Risico? Ja natuurlijk, wat je ook doet, overal zitten risico's aan vast. Trouwens fietsen is tegenwoordig sowieso een risicovolle bezigheid in het verkeer. In het bos is het nog het veiligst, al zou mijn vader voor de zekerheid nu wel een flinke knuppel in zijn fietstas doen!

kleurrijke weerspiegelingen

Wie raakt niet onmiddellijk onder de betovering van de wonderlijke kleuren van de vogels van Nancy Muns? En als ze dan door de speling van het licht ook nog mooi worden weerspiegeld, kan mijn dag niet meer stuk!

aan de keukentafel

Met z'n zessen een avondje ouwehoeren aan de keukentafel. Deze keer bij A en H in Putten. Lekker soepje erbij en Zuid-Afrikaanse bobotie, rijst, ijs, vruchten en koffie met chocola. En natuurlijk een uitstekend wijntje ter bevordering van de losse tongen. 't Was gezellig, het avondje was voorbij voor we het goed en wel beseften. Gelijk maar weer een afspraak gemaakt voor een volgende keer, maar dan bij J en E in H'wijk.

Mondriaan, een abstract-realist.

De tentoonstelling 'Aan het Gein' in het Mondriaanhuis in Amersfoort toont de schoonheid van het landschap rond deze kleine rivier gezien door de ogen van o.m. Piet Mondriaan. Het Gein tussen Abcoude en Driemond is een riviertje van ongeveer zes kilometer lang, en meandert nog immer door een oer-Hollands landschap van water en weiden, boerderijen en molens. Een bijzonder gebied, waar Piet Mondriaan (1872-1944) aan het begin van zijn artistieke loopbaan vaak te vinden was. Het landschap net buiten zijn woonplaats Amsterdam inspireerde de jonge schilder steeds weer om te experimenteren met kleur, lichtval en compositie. Tussen 1905-1907 was het landschap rond het Gein vrijwel het enige dat Mondriaan schilderde. 

Door Mondriaans belangstelling voor abstracte schilderkunst, ging hij er zich na deze periode steeds meer in verdiepen, en werden zijn werken in toenemende mate minder naturalistisch. Maar pas toen hij in 1911 naar Parijs verhuisde, gaf hij hier ook echt handen en voeten aan. Elk schilderij dat hij toen maakte vond zijn oorsprong in de werkelijkheid, in iets dat hij hij zag en vervolgens terug bracht tot het minimale in zowel de vorm als de kleur. Dat minimaliseren heeft zich steeds verder doorgezet en mondde uiteindelijk uit in het schilderen van schilderijen met slechts een paar lijnen, kleuren en vlakken. Mondriaan noemde zichzelf dan ook een abstract-realist. Hij verwoorde dit verder in een brief uit 1914 als volgt:

Ik construeer op een plat vlak lijnen en kleurcombinaties met ‘t doel algemeene schoonheid zoo bewust mogelijk uit te beelden. Ik wil de waarheid zoo dicht mogelijk benaderen en daarom alles abstraheeren tot ik kom tot het fundament der dingen.

tijdsbesef

Als de dag van gisteren, waar is de tijd gebleven? Geen idee, maar wat ik wel weet is dat hij voorbij gevlogen is! Veel werk en een volle agenda zijn synoniem met een succesvolle tijd. Maar met een met afspraken en deadlines volgepropte tijd vergeten we mogelijk een andere ervaring van tijd, die minstens even belangrijk is. De ledige tijd, die niets oplevert en tot niets dient, maar die wel uitnodigt tot contemplatie!

Aan zee!

Zeeën en oceanen kunnen ons verbazen las ik eens. Ze vormen de grootste bron van leven en bedekken een enorm deel van onze Aarde. Ze kunnen aanzetten tot bescheidenheid en bezinning en inspireren tot wezenlijke levenslessen en filosofieën. Ze leren ons om beter naar ons innerlijke ritme te luisteren en te kiezen voor diepgang in plaats van oppervlakkigheid. Prachtig!

familiedag

Op de wisseltrofee die wordt uitgereikt aan de beste verbinder op de jaarlijkse familiedag, staat nog steeds 'jaarlijkse fietsdag', maar die is vorig jaar na decennia om een aantal reden afgeschaft. Jammer, maar gisteren hebben we voor de 2e keer op rij gemerkt, dat de jaarlijkse familiedag die ervoor in de plaats is gekomen, sportief gezien misschien wat minder maar verder minstens zo gezellig is. 

Iris, de wisseltrofeehouder van vorig jaar, en daarmee ook de organisator van dit jaar was, had op het achterterras van Restaurant 'Het Vuursche Bos' in Lage Vuursche een leuke ontmoetingsplaats voor ons allen geregeld. Alles werkte mee, de stemming, het weer, de ambiance van de plek, de bediening enz. Na het ontmoetingsproces met kusjes links en rechts en het bijpraten met koffie, thee en gebak, hebben we met z'n allen een boswandeling rond kasteel 'Drakensteyn' gemaakt, het fraaie onderkomentje van Beatrix onze voormalige vorstin. 

Het metershoge hekwerk rond 'Drakensteyn' heeft voorkomen dat we ook maar een glimp hebben kunnen opvangen van het kasteeltje, laat staan van de bewoonster. Maar dat mocht de pret niet drukken, de boswandeling was er niet minder om. 

Terug op ons gezellige achterterrasje was het tijd voor een drankje en de lunch. Waarna Wim door Iris dit jaar als beste verbinder werd uitgeroepen, en de wisseltrofee kreeg uitgereikt. Applaus natuurlijk voor de gelukkige, en uiteraard benieuwd wat hij volgend jaar voor ons in petto heeft! Met nog enkele gezellige versnaperingen, maar nu op het voorterras, hebben we uiteindelijk een punt gezet achter een leuke 2e familiedag. 

Architectuur

Met het manifest 'New Babylon' uit 1963 van de Nederlandse kunstenaar Constant Nieuwenhuys (1920-2005), waarin hij zijn visie geeft op de stad van de toekomst waarin de creatieve, spelende mens als uitgangspunt centraal staat, laten momenteel vijf hedendaagse kunstenaars hun visie middels sculpturen, installaties en werken op papier in het CODA Museum zien. 

Graficus, beeldhouwer en installatiekunstenaar Rob Voerman (1966) is één van de vijf reflecterende kunstenaars op de toekomstige wereld, waarin in vrijwel al zijn werk architectuur zijn leidmotief is. In tegenstelling tot Constant Nieuwenhuys, die destijds in zijn New Babylon-project in vele vormen en uitvoeringen een optimistisch beeld gaf van de vooruitgang en een ideale samenleving, schetst Rob Voerman maar een tobberig toekomstbeeld. 

Zijn werelden zijn eerder dystopisch en apocalyptisch dan utopisch of idealistisch. Fictieve, door destructie aangetaste, hybride bouwsels, etsen en geënsceneerde foto’s werpen een schaduw vooruit naar een nog onbekende wereld waarin niets zeker of eenduidig is. Van een ‘high tech new world’ is in het werk van Voerman geen sprake; grootse constructies staan op het punt te vervallen en tot ruïne te verworden. Zijn grafisch werk roept daarbij een diepe verlatenheid op; het zijn visioenen van door chaos en verval aangetaste landschappen en steden.

Zijn kijk op de wereldberoemde Parijse kantorenwijk 'La Défense' spreekt wat dat betreft boekdelen!    

Pieremachochel

Volgens de dit jaar op 82-jarige leeftijd overleden Amerikaanse filosoof, zeiler en levensgenieter Daniel Dennett, waren er veel overeenkomsten tussen zeilen en filosoferen. Hij hield ervan om het spannend te maken voor zijn studenten. Om met ze hoog aan de wind te varen en lekker schuin te gaan bijvoorbeeld. Ook in de filosofie ging het Dennett erom risico’s te nemen en vooral mensen op te schudden met controversiële standpunten en uitspraken! 

Ik vraag mij ineens af, of hij inplaats van hoog aan de wind en lekker schuin gaan, ook weleens heeft overwogen om met zijn studenten in een zeilende klomp een pieremachocheltocht door de Amsterdamse grachten te maken.

Beeld in Beweging

In thematentoonstelling 'Beeld in Beweging' in Beeldengalerij 'Het Depot' in Wageningen, komen volgens Bartjens verschillende filosofische theorieën van de hedendaagse beeldhouwkunst aan bod. Bijvoorbeeld verschil in interpretatie van het kunstwerk tussen kunstenaar en bezoeker, of over tijdsbesef gerelateerd aan beweging, of over 'worden', wat beweging impliceert i.p.v. alleen maar 'zijn'. Vandaar dan ook de naam 'Beeld in Beweging'. De collectie beelden, volgens Bartjens ruim 600, bestaat veelal uit torsen en fragmenten van het menselijk lichaam. Ons brein maakte met het oog op eerder genoemde filosofische theorieën behoorlijk wat overuren. Maar gelukkig kwamen we buiten in het prachtige arboretum weer vrij snel tot rust!

circulair watersysteem

Een circulair watersysteem is nodig om in de toekomst verzekerd te zijn van voldoende water. De stip op de horizon biedt volgens Bartjens toekomstperspectief. Dat wil zeggen dat een circulair watersysteem een meetbare en haalbare doelstelling is binnen nu en 25 jaar. En dat is mooi, want door allerlei samenstellingen van afvalwater een nieuwe bestemming te geven, hoeven we minder drinkwater te gebruiken. 

Dat is van belang want de waterbeschikbaarheid en daarmee de drinkwatervoorziening staan door diverse oorzaken, zoals allerlei verontreinigingen, klimaatverandering, droogte, verzilting, bevolkingsgroei etc. onder steeds grotere druk. Circulair watergebruik is een onderdeel van de watertransitie en daarmee één van de speerpunten binnen de landelijke doelstelling om in 2050 een volledig circulaire economie te realiseren! Er wordt dus aan gewerkt, maar er moet nog heel wat water door de Rijn stromen, voordat het één en ander zover is.

Theaterfestival

'Sonsbeek Theater Avenue' in Arnhem is net een kermis, las ik ergens. En dat klopte aardig. We liepen afgelopen zondagmiddag in park Sonsbeek van de ene voorstelling naar de andere. En genoten daar, al of niet met een verkoelend drankje, van muziek-, cabaret- en theatervoorstellingen, die in tenten of in de open lucht werden opgevoerd. Een mooie middag, we hebben genoten van de sfeer, de mensen, het weer en de voorstellingen, en hebben tot slot met z'n zessen nog een tijdje gezellig zitten napraten op het terras van de chinees in het 'Sonsbeek Paviljoen'.

Museumbezoek

In Museum de Fundatie hebben we onlangs de tentoonstelling 'Noordelijk licht: natuurfotografie' gezien. Een tentoonstelling waarin de fotografische visie op de natuur en de relatie van mens tot de natuur centraal staat. Waarin onderwerpen als o.a. de cycli, menselijke ingrepen, verstoring van het ecologisch evenwicht en de menselijke conditie in relatie tot de natuur worden belicht. Het één en ander was weergegeven in ruim 100 kunstwerken, waaronder circa 50 werken van Finse fotografen. Een interessante tentoonstelling waarin we ons desalniettemin bij (te)veel kunstwerken vaak afvroegen wat het één en ander met natuurfotografie te maken had! 

In Ensemble Gastro & Bar tegenover Museum de Fundatie, hebben we na ons museumbezoek op de binnenplaats een drankje genomen. Met zicht op de muur van het huidige Herman Brood Museum dat is gevestigd in een pand dat uit 1444 stamt. Prachtig al die bouwsporen van weleer, als die muren toch eens praten konden!

Mooi plaatje!

Twee bijzondere natuurfenomenen bij één van de meest iconische plekken van Zeeland. Rick Bekker wist zowel het noorderlicht als de perseïden meteorenregen vast te leggen boven de Zeelandbrug. 

De Perseïden komen elk jaar voor tussen half juli en eind augustus. In 2024 is de Perseïden meteorenregen actief van 17 juli tot 24 augustus. Je kunt het op elke dag binnen die periode observeren. Het hoogtepunt van de meteorenregen was j.l. maandag 12 augustus te zien.

bloemenzee

Bloemen, veel bloemen, een feestmaal voor allerlei insecten. Bijen, wespen, zweefvliegen, vlinders en weet ik allemaal wat meer, het gonsde en fladderde alom, wat een plekje daar op de oever van de Geeuw nabij Grou. Behalve van de insecten, genoot ik sowieso van de weelderige flora daar, om stil van te worden. Wonderlijke metafoor eigenlijk: Over de weg die een bloem in één jaar aflegt doen wij een heel leven!

Spinnen en insecten

Bij het maken van een nieuwe afrasting moest ik me nog al eens door dicht struikgewas met veel spinrag wurmen. Heel veel spinrag, van prachtig gespannen wielwebben tot dichtgeweven, meer horizontale matwebben, waarvan de bruut verstoorde bewoners, meestal kruisspinnen, me soms in m'n nek kriebelden. Ik vroeg me ineens af of er niet meer spinnen waren dan andere jaren, en zo ja, of dat mogelijk niet de oorzaak kon zijn, dat ik dit jaar in onze tuin tot nu toe relatief weinig insecten heb gezien. Lijkt mij bij nader inzien eerlijk gezegd sterk, want ze zullen elkaar hoe dan ook echt wel in evenwicht houden! 

Volgens experts op dit gebied is stikstofvervuiling, intensivering van het landschapsgebruik en vermoedelijk ook grootschalig gebruik van insecticiden toch echt de oorzaak van de afname van insecten (en spinnen). De gevolgen van recente weersextremen komen daar nog bovenop!

lommerrijk struweel

Bijna aan het eind van ons fietstochtje over o.m. het Zeepad langs het Wolderwijd, hebben we nog een wandelingetje gemaakt door de z.g. Natuurtuin in Harderwijk. Heerlijk om door dit geliefde stukje natuurgebied te banjeren, ingeklemd tussen de A28, het Wolderwijd en de oprit naar de fietsbrug over de A28 naar o.m. de wijk Drielanden. (Zie in blogarchief ook mijn stukje 'een mooi lommerrijk struweel' van 22 juni 2017.)