Achter de maan schijnt de zon!

De laatste zaterdagbijlage dit jaar van de Volkskrant was een interessante oudejaarsspecial, genaamd 'Het einde is nabij'. Over tasten in het duister en een zoektocht naar het licht. Over snakken naar vrede, wanhoop zonder ventiel, anti-doemprediken en vrolijkheid als verzet. Ook over geloof, hoop en vertrouwen dus! 

De Volkskrant over deze special:

 

Hè, hè... Het einde is nabij: 2024 zit er bijna op. Ook dit jaar, waarin het gevoel van machteloosheid hand over hand toenam, het recht van de sterkste zich ongenadig liet gelden en veel gesprekken níét zijn gevoerd, loopt op zijn eind. 

Nu is 'een jaar' ook maar iets wat ons door een paus is opgelegd, maar het is ook een fijn vehikel om te zeggen: zo, en nou beginnen we opnieuw. Of nog beter: nu slaan we een andere weg in. Wie wil ziet overal de tekenen van de naderende apocalyps, maar de uitdrukking 'het einde is nabij' biedt ook houvast. 

Alles eindigt, ooit. Bij een eclips - eeuwenlang het voorteken van het einde der tijden - volgt op de totale duisternis de langzame terugkeer van het licht. We zijn toch niet overgeleverd aan hogere machten, we kunnen het heft in eigen handen nemen. We hoeven niet te wachten op het einde, we kunnen zelf iets stoppen. In 2024 is in Oekraïne de hoop op een overwinning stilaan vervlogen. Een diplomatiek compromis hangt in de lucht. Achter het front snakt Jana naar hereniging met Oleksandr, frontsoldaat sinds het begin van de oorlog. 'Ik wil dat mijn man en zoon met elkaar leren praten.' (p. 2) Ook dichterbij huis tekent zich een kloof af. Veel jonge Nederlanders zien het geweld in Gaza als hét morele vraagstuk van onze tijd, maar dat vindt geen weerklank in Den Haag. Wat doet dit met het vertrouwen in de politiek als zo'n onderwerp er zo karig vanaf komt? (p. 6) 

Hoe vaak moet je benoemen dat het de verkeerde kant op gaat? Wiskundeleraar Piet Post uit Arnhem schreef er de afgelopen jaren meerdere ingezonden brieven over. 'Wat we nodig hebben is realisme en vertrouwen in onze systemen, geen doemdenken.' Hoe ziet hij dit voor zich? En kan de Volkskrant(-lezer) nog iets van hem leren? (p. 10)

Iemand die wél altijd denkt dat alles misgaat, is de Duitse tobber en columnist Axel Hacke. Maar hij probeert zich daar wel tegen te verzetten. Met zijn boek Vrolijkheid in donkere tijden wijst hij mensen op de keuze om het leven vrolijk te benaderen. 'Soms is het zoeken naar een muizenhol. Maar de zoektocht is de moeite waard.' (p. 18) 

Kortom, achter de maan schijnt de zon. En ook komend jaar draaien we daar weer een rondje om heen. Het is aan u om dat een geruststellend idee te vinden - of niet. 

Vrolijk 2025!