the sount of the silence

Knettergek wordt ik af en toe van de verbouwingsherrie bij de buren. Om dat het tijdelijk is kan en wil ik het accepteren, maar het is en blijft moeilijk, vooral nu het wat langer lijkt te gaan duren. De vaak oorverdovende herrie van het timmeren, hakken, fraisen en boren in muren en vloeren gaat door merg en been en begint mij behoorlijk op m'n zenuwen te werken. Maar goed, zoals gezegd zijn het gelukkig tijdelijke ongemakken, en dat houdt me overeind. Straks is het weer heerlijk stil! 

Hoewel heerlijk stil eigenlijk ook niet bestaat. Voor een geluidsstudiocomplex heb ik eens een z.g. 'dode kamer' moeten ontwerpen, een 100% stille en geluidsdichte ruimte voor het doen van allerlei akoestische metingen e.d. Toen het ding klaar was en de zware geluidsisolerende deur achter mij dicht viel, hoorde ik nog enkel mijzelf. Geluiden die je gewoonlijk in een reguliere omgeving niet of nauwelijks hoort. Ik hoorde prominent mijn adem en hartslag, het ruisen van mijn bloed en het gerommel van mijn ingewanden, verder niets. Vreselijk, dat was na een verblijf van een kwartiertje al gekmakend! 

Nee, de aangenaamste beleving van stilte, vind ik stilte die als het ware wordt geaccentueerd door een geluid. Door bijvoorbeeld het ruisen van de golven van de zee of van de wind in de bomen, het kabbelen van een beek, het zoemen van een bij of de eenzame roep van een vogel. Maar ook het tikken van een klok thuis op een stille zondagmiddag. Dat is voor mij 'the sount of the silence'!