Al sinds mijn 15e jaar kom ik in elk seizoen regelmatig op het wad. En toen ik een zeilboot had was ik er helemaal niet weg te slaan. Op een gegeven moment goed bekend met de geulen en de wantijen in het uitgestrekte gebied, ervoer ik het wad bij hoog- en laagwater als een thuiswater. De vertrouwde beelden aan de horizon van wolkenluchten, eilanden, duintoppen, kerktorens, vuurtorens werden a.h.w. geaccentueerd door zeiltjes, vissersboten, veerboten en andere uitingen van menselijk bestaan. De meeuwen, visdiefjes, sterns en nog veel meer vogels met daarbij een af en toe opduikende zeehond maakten het plaatje compleet, en deden je in een hemel op aarde wanen. Dat is het wad dat ik bij goed en slecht weer al zo'n 60 jaar ken!
Gisteren heb ik echter een heel ander wad gezien, een wad wederom van een adembenemende schoonheid, maar toch anders. Een wad zonder enig teken van menselijk bestaan. Nergens een veerboot of een toren in de verte te bekennen. Een vervreemdende ervaring in een gebied dat je al zo lang anders kent. Je kan de mens in een kwetsbaar natuurgebied als de wadden niet wegdenken. Niet in het verleden en al helemaal niet in het heden. De mens speelt hier in de huidige tijd immers een steeds grotere rol van betekenis. Wat die allemaal niet doet om te overleven op de grens van water en land is niet gering. Een belangrijk item waaraan in de onwerelds mooie film WAD vreemd genoeg totaal geen aandacht is geschonken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten