Vanmorgen las ik in de krant dat Mieke van der Hoeven (1938-2018), de weduwe van schrijver Simon Vestdijk (1898-1971), onlangs op 80 jarige leeftijd is overleden. De veertig jaar jongere weduwe heeft haar man, waarmee ze slechts vijf jaar getrouwd was, dus bijna een halve eeuw overleefd. Al die tijd heeft ze zich als bewaker van het literaire nalatenschap van haar man opgeworpen. Maar wie leest Vestdijk nu nog, vroeg ik mij af, één van de beste schrijvers uit mijn jeugd. Zijn oeuvre werd wel een gebergte in de Nederlandse literatuur genoemd. Van zijn 52 romans horen er heel wat tot de pieken in dat gebergte. Genoeg romans voor een herdruk zou je zeggen, maar ik zie er nooit één in de winkel liggen, om over zijn essays maar helemaal te zwijgen. Zo gaat dat kennelijk, jarenlang, van het begin van de jaren dertig tot zijn dood in 1971, ben je een vast en belangrijk onderdeel van de Nederlandse literatuur geweest, en zo ben je een vergeten schrijver.
Maar ik heb gelukkig nog een paar aardige herinneringen. 'De koperen tuin', 'Ivoren wachters' en vooral 'Ierse nachten', volgens mij zijn beste historische roman. Een verhaal dat zich afspeelt in Ierland tussen 1852 en 1860. Hoofdpersoon Robert Farfrae groeit op als zoon van een rentmeester bij een kasteel, waarvan de Engelse eigenaren de landgoederen als wingewest beschouwen. Een moeilijke tijd waarover Vestdijk dus schreef, maar waarover de band 'Hodgepodge' nog regelmatig een aantal prachtige balads ten gehore brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten