vrijdag, juli 13, 2018

...de Molenbeek bij Staverden


Gisteren weer eens een rondje kasteel Staverden gelopen, de z.g. gele route, een wandelingetje van ca. 3 km door bossen en langs graslanden, akkers, witte pauwen, Staverdense Beek en Molenbeek. Een bekend rondje voor ons dat nooit verveeld. Een prachtig gebied dat zich, hoe vaak we er ook komen, altijd weer verrassend anders laat beleven, en deze keer wel in het bijzonder.

Wandelend langs de steile oever van de Molenbeek, een ooit gegraven aftakking van de Staverdense Beek om de watermolen en gracht nabij het kasteel te allen tijde van water te voorzien, kwam ik te struikelen over een boomwortel. In een poging overeind te blijven verzeilde ik in voorover gedoken houding op de steile oever van de Molenbeek, en voor ik het wist lag ik languit in de Molenbeek. Het was nog een toer om tegen de steile oever op te komen, maar een handje van mijn geliefde, die haar lachen natuurlijk niet in kon houden, deed wonderen. Eenmaal een beetje bekomen van de schrik maakte ze mij erop attent dat mijn bril waarschijnlijk nog op de bodem moest liggen. En ja hoor, na enig speurwerk zagen we beneden iets glinsteren in het heldere water, dat moest mijn bril wel zijn. Wederom, maar nu enigszins gecontroleerd heb ik mij in de Molenbeek laten afglijden, 'k was immers toch al van top tot teen kleddernat. Wat een gedoe, maar we konden er gelukkig smakelijk om lachen. Met kroos en zand in haar en oren, heb ik soppend in m'n schoenen het rondje kasteel Staverden afgemaakt, samen met mijn geliefde.

1 opmerking:

joke van Doggenaar zei

Ik schrok wel even maar toen alles goed was hebben wij er later smakelijk om gelachen.