wedstrijdzeilen tot op het bot

De 'Taeke Hadewych' in koude streken.

Eerde Beulakker (1944-2013) maakte met zijn 'Taeke Hadewych' vaak lange zeiltochten naar koude streken, zelfs tot Antartica aan toe. Hij schreef daar veel over in zeilbladen en boeken. In zijn boek 'Reizen tot op het bot' - water en wind toevoegen uit 2004, noemt hij reizen over zee met een zeilboot dus reizen tot op het bot. Hij zegt daarin dat de man of vrouw in een notendop op zee weet wat avontuur en lijden is. Bitter lijden aan kou, stormweer, zeeziekte, groene gal, angst en diarree. Daarom is reizen onder zeil volgens Eerde Beulakker maar voor weinig mensen weggelegd. Middels mijn eigen wat langere zeiltochtjes over de Noordzee en de boorden van de Atlantische Oceaan weet ik een beetje uit ervaring dat je tegen een stootje moet kunnen. Weet je wat het mooie van zeilen is, zei in de haven een vermoeide zeiler eens tegen me, dat is het vertrek en de aankomst, alles daartussen in is bagger en afzien! Hij had het kennelijk wel erg zwaar gehad, niettemin heb ik in zwaar weer op zee nog wel eens aan zijn uitspraak moeten denken.

De 'Macif' onder zeil, Vendée Globe '12-'13.

Maar goed zeilen op zee is en blijft mijn passie, het is voor mij één van de mooiere, zo niet de mooiste bezigheden die ik bedenken kan. Maar er zijn grenzen! Neem de Vendée Globe, de zwaarste solozeilwedstrijd ter wereld. In je eentje zo snel mogelijk een rondje non-stop om de wereld in een 60 voeter zonder hulp van buitenaf. (Zie in m'n blogarchief de stukjes 'VendéeGlobe' van 13-2-'09; 'zeilwedstrijdje' van 24-12-'12; 'doldrums' van 16-1-'13 en 'finish VG' van 28-1-'13.). Achter m'n pc volg ik de race enthousiast, maar al zou ik het aankunnen, daar zou ik geen zin in hebben. De 29 jarige Fransman Francois Gabart finishte in Sables d'Olonne op 27 januari 2013 met de 'Macif' na 78 dagen, 2 uur, 16 min. en 40 sec. en was daarmee de winnaar van de Vendée Globe 2012-2013.

De 'Brunei', zeilteam o.l.v. Bouwe Bekking.

En dan nu de 'Volvo Ocean Race', de 12 editie alweer, gestart op 4 oktober 2014 in Alicante (Spanje), verwachte finish op 27 juni 2015 in Göteborg (Zweden). Prachtig, maar negen maanden doorbrengen met 9 man in een lawaaiig koekblik van rond de 20 meter met zero comfort in de meest extreme omstandigheden trekt me voor geen meter. Onlangs zijn ze 'point nemo' gepasseerd (48º52'6"S, 123º23'6"W) een punt in de vijfde etappe van Auckland (New Zeeland) naar Itajai (Brazilïe. Het dichtstbijzijnde land ligt, vanaf alle kanten gezien, 2688 kilometer verwijderd van dit desolate stuk oceaan. Verwacht wordt dat de meeste deelnemers komende maandag of dinsdag wel bij Kaap Hoorn zullen zijn gearriveerd. Er worden ondanks de gigantische golven snelheden van rond de 30 knopen gehaald. Dat de spullen heel blijven is een wonder. Steeds maar weer die dreun als de boeg zich in een golf boort, en de boot daarna onder duizenden liters water bedolven wordt. Om vervolgens met kiel en al uit het water te komen, en met een misselijk makende klap vanaf een metertje of vier weer terug valt in z'n element. De carbon boten zijn wel berekend op het één en ander, maar toch hou je je hart vast als alles aan alle kanten als een oordeel kreunt en kraakt. De etappe door de Zuidelijke Pacific is de zwaarste en meest heroische etappe, doordat de depressies hier elkaar in sneltreinvaart opvolgen en de golven navenant blijven opbouwen.

Afzien dus, wedstrijd zeilen tot op het bot! Maar ik ben er ook van overtuigd dat het zeilteam vele prachtige momenten meemaakt tijdens de negen maanden durende race. Uiteraard is daar straks weer de voldoening van het aankomen in de haven van Itajai na 6776 nm zeilen, en het zal er ongetwijfeld ook wel wat relaxer aan toegaan als ze weer in wat gematigde streken verzeild raken. Maar ik ben blij dat ik de race thuis mooi in alle rust op mijn pc kan volgen.