een 'parel' aan zee

Verscholen in de duinen van Scheveningen ligt museum 'Beelden aan Zee', als een parel in het zand staat in de folder. Een parel aan zee vind ik echter mooier klinken. Afgelopen week hebben we het weer eens bezocht. De laatste keer dat we in de buurt waren was j.l. januari (zie o.a. mijn stukje 'Boulevardbeelden' van 25 januari 2014) maar toen zijn we niet binnen geweest. Architectuur heeft altijd mijn interesse, ik ken dit in 1994 opgeleverde museum vrij goed, niet alleen van eerdere bezoeken, maar ook van publicaties in met name vaklbladen. Bij elk bezoek aan dit ingetogen museum, ontworpen door architect Wim Quist, wordt ik echter weer verrast door de bijzondere sfeer en de prachtige lichtval in dit sober vormgegeven kunsthuis.

Vanaf het begin is de entree in de kunstwereld van museum 'Beelden aan Zee' al met loftuitingen overladen. Rutger Kopland, geen kenner op architectuurgebied, noemde het ontwerp van Wim Quist 'poëzie in beton'. Architectuurcriticus Ole Bouman heeft het over een 'kazemat voor de kunst' en mijn oude werkgever architect prof. ir. Joost van der Grinten, altijd al sterk geweest in lange zinnen, pakt helemaal uit als hij het gebouw typeert. 'Het totaal ontbreken van opgeblazen monumentaliteit in dit museum rangschikt het onder het handjevol musea in de wereld die het tempelfront, de torens, de midden- en andere risalieten, de strakke symmetrie, het eclectisch gesol met alle mogelijke bouwstijlen niet van node hebben om hun kostbaarheden te behoeden en te tonen'.

We hebben weer van alles en nog wat gezien in dit museum. Aangrijpend waren de beelden en de film over Roemenië. In december a.s. is het alweer vijfentwintig jaar geleden dat de Roemeense Revolutie plaatsvond, die het communistische regime omver wierp. De val en (standrechtelijke?) executie van dictatuur Nicolae Ceaușescu en zijn vrouw staat nog op m'm netvlies. Maar het was voor Roemenië een cruciaal moment voor het herstel van de democratie. Nieuwe generaties Roemeense kunstenaars tonen in 'Beelden aan Zee' hun eigen visie op het politieke en culturele verleden van Roemenië.

Boeiend allemaal, maar eenvoudig genieten deed ik van het door Jeroen Henneman in 2004 gemaakte portret van Wim Duisenberg (1935-2005). Niet zozeer van Henneman's creatie op helder transparant materiaal, hoewel die ook prachtig was. Maar meer van de situatie, van de wijze van exposeren. Dwars door de transparante beelddrager van Duisenberg's portret en de enorme glaspui van de zeezaal, zag ik de duinen en de zee. Door het verleden zag ik het heden, alles is leven!