Musea

Bonnefantenmuseum Maastricht.

Tijdens de herfstvakantie waren we in de buurt van Maastricht, een bezoek aan het Bonnefantenmuseum lag voor de hand. Het gebouw, dat in de begin jaren negentig is ontworpen door de Italiaanse architect Aldo Rossi (1931-1997), ligt in het stadsdeel Céramique. Opvallend is de met zink beklede koepeltoren van het museum. Deze z.g. cupola voegt een markant silhouet toe aan de skyline van Maastricht. In het gebouw is de centrale trapstraat naar de tentoonstellingsruimten op de 1e en 2e verdieping een opvallend element. Behalve de overbekende kunst van oude meesters op de 1e verdieping, waren er een drietal interessante exposities te zien ter gelegenheid van de BACA Laureaat 2012. De Biennial Award for Contemporary Art is een tweejaarlijkse internationale kunstprijs, die dit jaar aan de Amerikaanse kunstenares Mary Heilmann (1940, San Francisco) is toegekend, op grond van haar uitzonderlijk oeuvre en haar grote invloed op jongere generaties kunstenaars. Mary Heilmann heeft sinds de jaren zeventig naam gemaakt met haar abstracte schilderijen, keramisch werk en eigenzinnige meubels. Een feit dat hier gevierd werd met haar expositie 'Good Vibrations'. Verder was er in het kader van BACA Projects de tentoonstelling 'Theatre of Thought' te zien van de jonge kunstenaars Adrian Alecu (1972, Bucharest, RO); Clifford Borress (1981, New York, USA); Christophe Lemaitre (1981, Paris, FR); Snejanka Mihaylova (1978, Sofia, BG); Nathania Rubin (1978, New York, USA) en Esmé Valk (1977, Wijhe, NL) waarbij de deelnemende kunstenaars onderscheidende elementen leverden aan de tentoonstelling, waarvan het concept zich bewoog langs de lijn expositie – podium – lichaam – performance. Dan was er nog de tentoonstelling 'Heavy Lights' van Maya Hayuk (1969, Baltimore, USA), die ter ere van Mary Heilmann een site-specific installatie had gemaakt op basis van nieuw en bestaand werk. En dat ze bezeten is van symmetrie en verzadigde kleurelementen die ze verwerkt in beelden was goed te zien.

De Kopermolen Vaals

Dan de Kopermolen in Vaals. De naam van het gebouw las ik, is ontleend aan een vroegere kopermolen, waarvan het voorste gedeelte in 1736-1737 plaats moest maken voor de veel grotere Luthers-Evangelische kerk. De molen werd aangedreven door de waterkracht van de 'Gau', een stroompje dat daar in onze tijd ondergronds z'n weg zoekt.
We waren er op de laatste dag van de tentoonstelling. Een gevarieerde selectie las ik, van beeldende kunst door twee gerenommeerde kunstenaars uit de regio Aachen t.w.
Leo Mura, bekend om zijn zeefdrukken, linoleum- en houtsneden, met een eigenzinnige, persoonlijke zeggingskracht. Hij onderzoekt in experimenten de mogelijkheden en grenzen van deze druktechnieken als individuele vorm van expressie. Daarbij werkt hij gekozen onderwerpen indringend uit in series.
En Karl-Heinz Laufs, kunstenaar afkomstig uit Erkelenz, die naam heeft gemaakt met schilderijen, zeefdrukken en objecten in hout, beton, ijzer en brons. Zijn werken hebben dikwijls associaties met architectuur, kunstobjecten die inderdaad veelvuldig met het woord 'Haus' erin waren getiteld.
Altijd leuk, zo'n streekmuseum met kunst uit de regio. Maar de leukste ervaring daar vond ik de ontmoeting met een Duitse sopraan. Ze overwoog hier volgende week tijdens haar verjaardag een optreden te verzorgen met vrienden en familie. Ze wilde echter eerst weten of de ruimteakoestiek wel geschikt was. Daarvoor had ze toestemming van de beheerder gekregen, om op de boven de koepel liggende zolder het één en ander uit te proberen. Middels één van de geopende luiken in de koepel liet ze vanaf zolder even later haar fluwelen aria's (een professional zo te horen) de ruimte in stromen. Prachtig, kippenvel, en een perfecte ruimteakoestiek. Ze ging het doen en wij mochten ook komen, en neem vooral vrienden mee. Mooi aangeboden, alleen jammer dat we dan alweer thuis zijn, ruim 200 km verderop in noordelijke richting.

Stedelijk Museum Amsterdam

Als laatste hebben we vrij recent het Stedelijk Museum in Amsterdam bezocht. Het museum dat vorige maand door koningin Beatrix is heropend. Acht jaar na de sluiting konden we eindelijk het totaalresultaat van renovatie en nieuwbouw van binnen uit bekijken. Twee jaar geleden hadden we weliswaar in het toen reeds gerenoveerde deel de expositie 'The Temporary Stedelijk at the Stedelijk Museum' gezien, (zie m'n stukje 'rondom een lunchconcert' van 2 november 2010) maar dat was toen een soort van interim programma. Een programma dat kunst, kunstenaars en bezoekers na zes jaar weer thuisbracht in het museum. Een programma dat was geïnspireerd door het nog onvoltooide museumgebouw, want de nieuwbouw was toen nog niet klaar.
Het oorspronkelijke gebouw, in 1874 ontworpen door architect A.W. Weissman, is de afgelopen jaren volledig gerenoveerd én uitgebreid met een futuristische nieuwe vleugel naar het ontwerp van Benthem Crouwel Architekten. Daardoor heeft het Stedelijk Museum meer ruimte dan ooit om de beroemde collectie permanent te exposeren in het historische pand, en tegelijk bijzondere tijdelijke tentoonstellingen te presenteren in de nieuwbouw.
De ingang van het museum is nu aan het Museumplein gesitueerd, waar ook buren als het Van Gogh Museum, het Rijksmuseum en Het Concertgebouw aan grenzen. Het Stedelijk Museum zet Amsterdam op de kaart als centrum van artistieke vernieuwing en brengt nieuw leven op het Museumplein - één van de belangrijkste cultuurlandschappen in de wereld, aldus de Amerikaanse museumdirecteur Ann Goldstein.
Nieuw leven op het Museumplein! Daar kan ik haar wel gelijk in geven, en ik niet alleen heb ik gemerkt. Toen ik komende vanuit de nabij gelegen parkeergarage onder het Museumplein de lange rij wachtenden voor de nieuwe ingang zag staan, wilde ik eigenlijk spoorslag rechtsomkeert maken. Maar het leek J echter, nu we hier toch waren, verstandiger eerst nog even aan te zien hoe de rij wachtenden zich ontwikkelde, wie weet viel het mee. En het viel mee, een klein halfuurtje later liepen we ons binnen te vergapen aan al het moois in dit prachtige museumgebouw.