Ze stromen weer binnen, de wenskaarten. Zakelijke kaarten, melancholische kaarten, zelfgemaakte kaarten met foto's en/of gedichten, de één nog mooier (of lelijker) dan de ander. En de kaarten komen uit alle hoeken, van familie, vrienden, buren, kennissen en bedrijven, ja zelfs kaarten van mensen of bedrijven waar ik nog nooit wat mee gehad heb of zelfs helemaal niet ken!
Elk jaar weer komt de vraag bij me op, stuur ik wel of geen wenskaarten. Stoer besluit ik soms, dit jaar maar niet! Maar als dan de eerste kaarten bij me op de mat ploffen, bedenk ik me al weer. Bijna iedereen doet het, dus moet ik toch ook wel iets van me laten horen. Maar typisch blijft het, want waarom stuur ik eigenlijk kaarten naar mensen die ik soms maar één of twee keer per jaar spreek, of zelfs dat niet. Of vreemder nog, waarom stuur ik kaarten naar mensen die ik bijna dagelijks of wekelijks zie? Ik zou het niet weten, het is een gewoonte en zoals gezegd, bijna iedereen doet het!
Dit jaar hebben we de kaart maar weer eens zelf gemaakt. Daarvoor hebben we de door mij op j.l. 22 november genomen foto gebruikt (zie stukje windstreken II van 25 november j.l.) van de 200 ton wegende glazen overkapping van de binnenplaats van het Amsterdamse Scheepvaartmuseum. Het wenskaartje is de uitsnede van het middelpunt van de overkapping, die de 32 windstreken van de kompasroos verbeelden. Simpel, gewoon een mooi plaatje, het is wat het is, hoogstens een metafoor voor het vinden van nieuwe wegen c.q. nemen van verstandige besluiten in 2012. En de tekst? Ach ja die spreekt uiteraard voor zich!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten