Vanmorgen vond ik in m'n rommellaatje de z.g. eurokit ter waarde van € 3,88, die ik daar al die tijd nog had liggen. Eén euro was 2,20371 gulden waard, dus we kregen 10 jaar geleden tegen inlevering van een op naam gestelde afhaalcoupon, zomaar f 8,55 gratis van minister Zalm. Elke inwoner van Nederland die op 31 december 2001 zes jaar of ouder was, kreeg destijds ter introductie van de euro zo'n kit van het ministerie van Financiën. Een noviteit van belang!
Het nieuwtje is er inmiddels wel vanaf, integendeel, de euro is of lijkt een blok aan het been te zijn geworden voor de lidstaten. Desalniettemin heeft de euro ons de afgelopen tien jaar voorspoed gebracht wordt gezegd. En ik geloof dat daar een grote kern van waarheid in zit. En dat we er, ondanks het feit dat alles betreffende de euro momenteel op een helling lijkt te staan, toch alles aan moeten doen om de munt te behouden. Feitelijk moet de euro als een onomkeerbaar project worden beschouwd!
Zelfs de Franse president Sarkozy schijnt deze week te hebben gezegd dat hij zo langzamerhand voorstander is voor een meer centrale aanpak. Meer macht naar Brussel inzake de aanpak van dit en veel andere problemen dus. Geheel, maar zeker gedeeltelijk ten koste van de eigen soevereiniteit van de lidstaten. Ik denk inderdaad dat hij daar gelijk in heeft, want zoals het nu gaat met dat eeuwige gepraat van al die politici voor het belang van eigen parochie schiet niet op. Terwijl de tijd erg dringt heb ik begrepen.
Ik hoop dat ze op het Europese topoverleg van 9 december a.s. (de zoveelste top der toppen) inderdaad tot besluiten komen, die tot een centrale aanpak leiden ten koste van eigen soevereiniteit. Dat wordt mogelijk niet leuk gevonden, maar het zijn wel de consequenties van een keuze die tien jaar geleden gedaan is. Wie a heeft gezegd in euroland moet nu toch ook echt b durven zeggen.
En dat straks niet alleen z.g. probleemlanden kunnen worden gedwongen tot verregaande bezuinigingen en hervormingen van hun economie, maar ook de overige lidstaten in de eurozone.
Want laten we niet vergeten dat z.g. sterke landen als Duitsland en Frankrijk de eerste lidstaten waren, die al in 2003, in ieder geval kort na de internetbubbel, begonnen zijn met de afspraken aan hun laars te lappen. Ongestraft overschreden ze toen al de destijds in Maastricht afgesproken limiet op het begrotingstekort van 3% van het bruto binnenlands product (BBP). Goed voorbeeld doet goed volgen, maar slecht voorbeeld natuurlijk ook, daarom zitten we nu wel met gebakken peren.
Ik heb begrepen dat voor het één en ander een berg geld nodig is. Zoveel, dat het Europese Noodfonds en de Europese Centrale Bank (ECB) dat samen niet of nauwelijks kunnen behappen. En de geldpers aanzetten is geen goeie optie, daaraan schijnen op termijn teveel nadelen te kleven, gierende inflatie, verwatering van eigendommen, dat soort dingen. Daarom wordt nu overwogen om het Internationaal Monetair Fonds (IMF) erbij te halen.
Dat lijkt me ook een stap in de goede richting, want met het IMF zullen garanties voor leningen worden gedragen door een instituut met 187 landen heb ik gelezen. Terwijl bij het Europese Noodfonds maar maximaal 13 landen meedoen, Griekenland, Portugal, Ierland en het vragende land hoeven immers niet mee te betalen. Hoe dan ook, ik ben toch wel erg benieuwd wat het met euroland gaat worden in de nabije toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten