Onlangs waren we weer eens in Den Bosch en in het Stedelijk Museum aldaar. Het SM dat sinds 2005 is ondergebracht in een voormalige medicijnfabriek van Interpharm in het Bossche Paleiskwartier (voorheen bedrijventerrein de Wolfsdonken), gaat 15 januari 2012 zijn deuren daar sluiten. En pas eind 2012 schijnen ze die dan weer te openen in het nieuwe gebouw in het Bossche Museumkwartier. Ze delen dan hun nieuwe onderkomen, gebouwd naar een ontwerp van Bierman Henket Architecten, (zie impressies in het hart van de collage) met het Noordbrabants Museum.
We kunnen dus wel zeggen dat we voor de laatste keer moderne kunst in de oude medicijnfabriek hebben gezien. Overigens de eerste en voorlaatste keer was ruim 3 jaar geleden, zie mijn stukje 'Paleiskwartier' van 9 september 2008. En wat hebben we daar gezien, na eerst een hapje te hebben genuttigd in het museumcafé. Nou, een viertal tentoonstellingen t.w. 1. Berichten van het front; 2. Say hello, wave goodbye; 3. Klaas en Barend en Gijs en Rieneke en Carole; 4. Smax curatoren-project.
Ik zal proberen het één en ander zo beknopt mogelijk te omschrijven. Om te beginnen bij expositie 1: Een netwerk van gelijkgezinde kunstenaars actief in verschillende samenstellingen. Wat we zagen was eigenlijk een atelier van een groepje kunstenaars met een nogal onheilspellend vertoon van beeld en geluid o.a. een schildersatelier, een grafische werkplaats, een klinisch laboratorium en een industrieel niemandsland.
Expositie 2 was de laatste tentoonstelling op deze plek van diverse collecties en laatste aanwinsten van het SM, o.a. sieraden van Emmy van Leersum. Maar ook veel sculpturaal werk op keramisch gebied van o.a. Picasso, Guido Geelen e.a.
Expositie 3 was een gezamelijke tentoonstelling van 5 kunstenaars met een Bossche achtergrond. Schilderijen, muurschilderingen en -tekeningen, een houten huisje in de ruimte voor het op de muur getekende meisje van Barend en collages.
Expositie 4 ging over het braakliggende terrein naast het huidige museum. De aanstaande verhuizing van het SM was voor kunstenares Lara Almarcegui aanleiding de huidige plek (artistiek) te onderzoeken. Waarbij veranderingsprocessen en zaken die anders onzichtbaar zijn of aan de aandacht ontsnappen centraal staan. Een conceptueel kunstwerk eigenlijk in de context van een braakliggend terrein. Bijzonder, maar ik werd er eerlijk gezegd niet warm of koud van!
Al met al vonden we het niet bepaald de meest boeiende museumervaring van de laatste tijd. Over een jaartje maar eens kijken in het nieuwe gebouw daar, mogelijk dat dat een interessantere ervaring zal opleveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten